«Ο Πετί Λουί ζούσε ώρες έξαρσης που δεν είχε ξαναζήσει από τα μεγάλα κινήματα του 1947. Από την έλλειψη ύπνου και την υπερδιέγερση, κάθε είδους σκέψεις συνωθούνταν στο μυαλό του: η ανάμνηση των στιγμών που πέρασε με τη μελαχρινή αναρχικιά, οι τύψεις για το γεγονός ότι απάτησε τη σύντροφό του, την οποία θα συναντούσε σε λίγο στην οδό Τιφέν, οι αμφιβολίες για το ρόλο που έπαιξε εμποδίζοντας τους εργάτες να σπάσουν τα κεφάλια των μπράβων της CFT, ο ενθουσιασμός που του προκαλούσε η ιδέα ότι προχωρούσαν προς γενική απεργία και ίσως προς την επανάσταση, στην οποία δεν είχε σταματήσει ποτέ να πιστεύει.»
(Ο Πετί Λουί ήταν τον Μάη του 1968 διαφωνών εργατικό στέλεχος του ΓΚΚ, ο οποίος μετά την εξέγερση προσχώρησε στην τροτσκιστική LCR.)
Το «Κόκκινα και μαύρα χρόνια» του Ζεράρ Ντελτέιγ, σε μετάφραση Γιάννη Καυκιά, από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, είναι ένα πολύ καλό μυθιστόρημα και, κατά τη γνώμη μου, η πληρέστερη λογοτεχνική ιστορική αφήγηση από την απελευθέρωση της Γαλλίας από τη ναζιστική κατοχή μέχρι τη δεκαετία του ’70. Ο Ντελτέιγ, με μοναδική μαεστρία και ενάργεια, μέσω της τριαντάχρονης διαδρομής των πρωταγωνιστών του, της έντιμης αντιστασιακής γκολικής Αν Λαμπόρντ, του φιλοκομμουνιστή ομοφυλόφιλου Αλέν Βερόν και του πρώην δωσίλογου και παντός καιρού καιροσκόπου Εμέ Μπασελί, παρουσιάζει με συγκλονιστικό τρόπο το παζλ της μεταπολεμικής Γαλλίας, με δυνατότερο κομμάτι την αντεπαναστατική δράση στη μητρόπολη κατά της αντιαποικιακής επανάστασης στην Αλγερία.
Χέρι χέρι με τη σφαγή εκατοντάδων Αλγερινών από την παρισινή αστυνομία τον Οκτώβριο του 1961 και την αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης κατά του πολέμου στην Αλγερία και της OAS (ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση) λίγους μήνες αργότερα ξετυλίγονται ο βοναπαρτιστικός ρόλος του Ντε Γκολ και του δικού του «κρατικού παρακράτους», με σημαίνουσες φιγούρες το δωσίλογο ισόβιο αστυνομικό διευθυντή Παρισιού Παπόν και τον μετέπειτα υπουργό Δημόσιας Τάξης ακροδεξιό Πασκουά, η φασιστική δολοφονική δράση, αλλά και η ένοπλη αλγερινή απέναντί της μέσα στη Γαλλία, οι συνωμοσίες και οι εκβιασμοί για τη νομή της εξουσίας.
Ακόμα, με κεντρικούς χαρακτήρες τον κομμουνιστή Πετί Λουί και το φασίστα Ζαν-Πιέρ Λαμπόρντ διαβάζουμε εκπληκτικές σελίδες για την ταξική πόλωση της δεκαετίας του ’60, τον ένοπλο απεργοσπαστισμό στην αυτοκινητοβιομηχανία, τον αντιφατικό ρόλο του ΓΚΚ και τον επαναστατικό άνεμο του ’68. Όσες και όσοι αγάπησαν το «Μαύρο Αλγέρι», το «Μασσαλία 1973» και το «Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία» θα ερωτευτούν τα «Κόκκινα και μαύρα χρόνια».
Νίκος Γιαννόπουλος
