Ο αποικιοκράτης χίπστερ – Grégory Pierrot, μτφρ Δημήτρης Μ. Μόσχος, εκδόσεις Αντίποδες, 2023 σσ 156
[Ξέρουμε ότι είσαι μαύρος: μη μας το λες, πούλησε το μας.]
Την πρώτη φορά που το είδα γραμμένο δεν το έπιασα , όμως την δεύτερη φορά μπήκα στο νόημα, στο χιπ του πράγματος. Είχα επιλέξει ένα άλλο απόσπασμα για εισαγωγή, όμως αυτή η φράση νομίζω αποδίδει το πνεύμα του βιβλίου.
Ξεκίνησα να το διαβάζω Τετάρτη πρωί πηγαίνοντας στην δουλεία, και σήμερα Σάββατο απόγευμα δεν ξέρω τελικά να είμαι όντως χίπστερ και δεν το ξέρω ή αν κάνω πως δεν το ξέρω, καθότι λευκός αρά και πριβιλετζένιος.Το καρό μου πουκάμισο με ζεσταίνει. Σκέφτομαι την πολιτισμική αποικιοποίηση των χίπστερ μέσα από το προσωπικό μου βίωμα: Τα βινύλια που ξαφνικά έγιναν χιπ, κι απ΄τα χαρτόκουτα της Ηφαίστου βρέθηκαν στα πάνω ράφια (χθες σε τυχαία βόλτα είδα το born to die με των 70 [εβδομήντα ολογράφως] αν έχουν το θεό τους) και τα βιντατζάδικα που είναι πιο ακριβά από τα καινούρια ρούχα, που είναι σαν πλαστικά βίντατζ ρούχα, σε γειτονίες που οι γκαρσονιέρες έχουν έναν βασικό μισθό για νοίκι.
Οκ σοβαρά τώρα, το δοκίμιο αυτό του Πιερρό είναι ένα μίγμα βιτριολικού χίουμορ και σοβαρής δομημένης κριτικής στην ανθρωπιστική και ανθρωπογεωγραφική πορεία ενός όρου: Του χίπστερ.
Χίπστερ είναι ένας όρος, για έναν ανθρωπότυπο που όλοι, ακόμη κι οι χιπστερ, λατρεύουμε να μισούμε. Όμως πως ξεκίνησαν οι χίπστερ πριν καταλήξουν στον τύπο δίπλα σου που τρώει τοστ με ψωμάκι λιναρόσπορου κι αβοκάντο; Διάβασε το βιβλίο και θα μάθεις.
Το σημαντικότερο για αυτό το βιβλίο είναι ότι πρόκειται για μια μαύρη ματιά στην μαύρη (και για άλλη μια φορά απαλλοτριωμένη) πολιτισμική κληρονομιά. Είναι μια ανοιχτή πολεμική στην λευκότητα και το κουλνες, των απανταχού κουλ τυπακίων του προηγούμενου και αυτού του αιώνα. Αποικιοκρατών με ή χωρίς αλυσίδες. Όπου υπήρξαν αντικουλτούρες αργά η γρήγορα έπαιξε και μια ανάλογη αφομοίωση από το σύστημα. Μια αφομοίωση μόνο; Όχι. Τι άλλο; Μια διαγραφή. και τι διαγράφηκε; Ο μαύρος πάλι.
Ένα πέρασμα από τους δανδήδες, τους σουίνγκερς (όχι αυτούς του pornhub), το μπίμποπ και του μπόπερς, τους μποέμ, τους μπίτνικ, τους σκινχεντ, τους πάνκιδες, τους νιουγουειβάδες, τους ίντυ (βόηθα παναγιά) μέχρι το χιπστεροναζισμούλη σήμερα. Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε τους παραπάνω όρους. Τι βλέπετε; λευκούς άνδρες ε; Περίεργο δεν είναι; Κι οι μαύροι που ήταν όλα αυτά τα χρόνια;
Οι χίπστερς ήταν αρχικά Αφροαμερικανοί λάτρεις του Μπιμποπ. Δεν έτρωγαν αβοκάντα, δεν φορούσαν νάικι των ’90ς, δεν ήσαν ντίτζιταλ νόμαντς με κοκκάλινο σκελετό γυαλιών, και δεν έδιωχναν τους πληθυσμούς των κουλ γειτονιών όπως το Κουκάκι και το Παγκράτι (για να το γειώσουμε με την ελληνέζικη πραγματικότητα).
Πως όμως μια κουλτούρα της μαύρης κοινότητας αφομοιώθηκε τόσο πολύ από τη λευκή προνομιακή νεολαία (κι όχι μόνο) σε βαθμό να φτάσει σε μια καταναλωτική μετάλλαξη νοσταλγών του μεσοπολέμου και των ναζιστικών κουρεμάτων; Διάβασε τον Αποικιοκράτη Χίπστερ όπου ο Γκρέγκορι Πιερρό στα εξηγεί ωραία, και θα καταλάβεις.
