Αναδημοσιεύουμε από τον τοίχο στο facebook του Σωτήρη Ρούσσου σύντομη ανάλυση του για την ευρείας κλίμακας ισραηλινή επίθεση στην Τζενίν.
Η ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση με τον ευφημισμό “Σπίτι και κήπος” στο πυκνοκατοικημένο στρατόπεδο προσφύγων στην Τζενίν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη δεν είναι η πρώτη του είδους και δεν θα είναι η τελευταία παρά την αγριότητά της απέναντι σε σπίτια και αμάχους. Είναι όμως η μεγαλύτερη που συμβαίνει στην Δυτική ‘Όχθη, μετά την 2η Ιντιφάντα δηλαδή τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Να δούμε πρώτα μερικά δομικά χαρακτηριστικά της σύγκρουσης
1. Η εκλογική νίκη Νετανιάχου και κυρίως η στήριξη της κυβέρνησης του σε κόμματα του εβραϊκού θρησκευτικού εθνικισμού και φονταμενταλισμού δείχνει μια κρίσιμη μετατόπιση του μεγαλύτερου μέρους της ισραηλινής κοινωνίας όχι απλά προς τα δεξιά (αυτό το έχουμε ξαναδεί κατά καιρούς) αλλά προς τον θρησκευτικό εθνικισμό. Οι διαδηλώσεις ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας εναντίον των πολιτικών Νετανιάχου στη Δικαιοσύνη δεν ανατρέπουν αυτήν τη τάση.
2. Η συντριπτική πλειοψηφία των κινημάτων των Εβραίων Ισραηλινών που εναντιώνονται στις αυταρχικές πολιτικές Νετανιάχου δεν συνδέουν αυτές τις πολιτικές με τις πολιτικές εναντίον των Παλαιστινίων, παρά το γεγονός ότι ο θρησκευτικός εθνικισμός γιγαντώνεται από αυτές, ιδιαίτερα από τον καλπάζοντα παράνομο ισραηλινό εποικισμό της Δυτ. Όχθης και της Ανατ. Ιερουσαλήμ.
3. Το σύστημα πολιτικής και διοικητικής οργάνωσης της Δυτ. Όχθης και της Γάζας που είχε δημιουργηθεί από τις συμφωνίες του Όσλο στη δεκαετία του 1990 έχει πια διαλυθεί είτε εκ των πραγμάτων (Γάζα) είτε λόγω της διαφθοράς, της αναποτελεσματικότητας και τελικά της παντελούς έλλειψης πολιτικής νομιμοποίησης της Παλαιστινιακής Αρχής υπό τον υπέργηρο Μαχμούντ Αμπάς.
4. Νέες γενιές Παλαιστινίων χάνουν κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και ριζοσπαστικοποιούνται ραγδαία.
5. Η προσέγγιση Ισραήλ και ορισμένων αραβικών κρατών και η στάση των ΗΠΑ αφαίρεσαν από τα ανήσυχα παλαιστινιακά στρώματα κάθε ελπίδα για διεθνή παρέμβαση.
Η ισραηλινή επιχείρηση στη Τζενίν μάλλον πέτυχε τον άμεσο στόχο της δηλαδή να αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό την επιχειρησιακή ικανότητα των παλαιστινιακών ένοπλων ομάδων.
Δεν έλυσε όμως το πρόβλημα της ραγδαίας ριζοσπαστικοποίησης της παλαιστινιακής κοινωνίας. Και η σύγκρουση θα επανέλθει με πιο έντονο τρόπο. Ας μην ξεχνάμε “όσο πιο ψηλοί οι φράχτες τόσο πιο καλοί οι άλτες”.
Το Παλαιστινιακό μπορεί να ακολουθήσει δύο δρόμους ή αυτόν της λύσης των δύο κρατών με Παλαιστινιακό κράτος στη Δυτ. Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατ. Ιερουσαλήμ ή αυτόν της προσάρτησης της Δυτ. Όχθης και της μετατροπής του Ισραήλ σε κράτος απαρτχάιντ. Φοβάμαι ότι έχουμε περάσει τη στροφή για τον πρώτο δρόμο. Για τον ρόλο της διεθνούς κοινότητας και των ΗΠΑ δεν θα μιλήσω γιατί το κείμενο είναι αρκετά μεγάλο για να σας απασχολώ με βερμπαλισμούς…
