Στο Κόκκινο και το Μαύρο δημοσιεύουμε συχνά κείμενα ουκρανών ακτιβιστών, γιατί η Ουκρανία υφίσταται μια αιματηρή ρωσική εισβολή που καταστρέφει τις ζωές και τις πόλεις τους, ξεριζώνοντας και εξοντώνοντας ανθρώπους. Παρά τις διαφωνίες μας με τη θέση υπέρ της στρατιωτικής ενίσχυσης του Κιέβου από τη Δύση, μια θέση που εκφράζουν συχνά Ουκρανοί μιλώντας σε διεθνή Μέσα, θεωρούμε ότι η φωνή τους είναι σημαντικό να ακούγεται. 

Πηγή: Viento Sur (14.3.2022) | Μετάφραση: Α.Λ.

Ο Σαούν Ματσέζα (Shaun Matsheza) του Διεθνικού Ινστιτούτου (TNI, Transnational Institute) μίλησε με δύο ακτιβιστές της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Left Commons (https://commons.com.ua/en/), το οποίο ερευνά και αναλύει την οικονομία, την πολιτική, την ιστορία και τον πολιτισμό της Ουκρανίας. Ο Ντένις Γκόρμπατς (Denys Gorbach) είναι κοινωνικός ερευνητής που, επί του παρόντος, κάνει το διδακτορικό του στη Γαλλία με θέμα την πολιτική της ουκρανικής εργατικής τάξης. Ο Ντένις Πίλας (Denis Pilash) είναι πολιτικός επιστήμονας και ακτιβιστής που συμμετέχει στο κοινωνικό κίνημα Sotsialnyi Ruj.

***

Shaun Matsheza: Ποιά είναι η κατάσταση στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή και πώς έχει επηρεάσει εσάς, τις οικογένειες και τους φίλους σας;

Denys Gorbach: Προσωπικά βρίσκομαι σε ασφαλές μέρος, καθώς η σύντροφός μου και εγώ είμαστε μακριά από την Ουκρανία. Βέβαια, η κατάσταση αυτή δεν βοηθά να ζούμε και να λειτουργούμε φυσιολογικά. Εκτός από το άγχος που προκαλούν τα νέα, έχουμε ακόμα συγγενείς εκεί. Η θεία μου και ο πεθερός μου πέρασαν μια εβδομάδα περίπου κρυμμένοι σε υπόγεια, επειδή ζουν σε ένα προάστιο ανατολικά του Κιέβου, το οποίο έγινε στόχος μιας από τις πρώτες αεροπορικές επιδρομές στις 24 του μηνός.

Denis Pilash: Την πρώτη ημέρα της εισβολής, ήμουν ακόμα στο Κίεβο. Στην αρχή, το σχέδιό μου ήταν να μείνω εκεί, αλλά πείστηκα να μετακομίσω σε ένα ασφαλέστερο μέρος στην Ουκρανία και εδώ η κατάσταση είναι λίγο πολύ φυσιολογική. Έχει γίνει ένα μεγάλο κέντρο υποδοχής προσφύγων από τη μία πλευρά και υποδοχής ανθρωπιστικής βοήθειας από την άλλη. Είμαι μέλος ενός τοπικού δικτύου εθελοντών του πανεπιστημίου το οποίο παρέχει ανθρωπιστική βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν μετακομίσει εδώ καθώς και σε άλλους που βρίσκονται πιο κοντά στην πρώτη γραμμή.

Αλλά το άγχος επιστρέφει καθώς προσπαθείς να εντοπίσεις εκατοντάδες φίλους και φίλες και να μάθεις αν είναι ασφαλείς και υγιείς. Υπάρχουν αρκετοί από αυτούς, με τους οποίους δεν έχω έρθει σε επαφή εδώ και μέρες, οι οποίοι εξακολουθούν να βρίσκονται στα προάστια του Κιέβου που δέχτηκαν σοβαρά πλήγματα, οπότε δεν έχω ιδέα πώς είναι. Αισθάνεσαι λοιπόν αυτό το άγχος και αυτό το είδος υπαρξιακού τρόμου, κάθε μέρα, όταν μαθαίνεις τα νέα. Γνωρίζω φίλους φίλων που έχουν πεθάνει. Και ένα από τα χειρότερα συναισθήματα είναι να ξέρεις ότι, ακόμη και αν αποφύγουμε το χειρότερο σενάριο, όπως ένας πυρηνικός πόλεμος, φαίνεται ότι οδεύουμε προς μια παρατεταμένη σύγκρουση, όπου πολλοί άνθρωποι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να διασκορπιστούν. Είναι ένα φρικτό συναίσθημα.

Είναι μια τρομερή, τρομερή κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο να μαντέψει κανείς αυτή τη στιγμή ποιά ακριβώς μπορεί να είναι η ρωσική στρατηγική, αλλά προς τα πού πιστεύετε ότι θα πάνε τα πράγματα;

Denys Gorbach: Δεν είμαι στρατιωτικός αναλυτής, αλλά απ’ ό,τι βλέπω δεν θα πρέπει να περιμένουμε σημαντικές παραχωρήσεις από τον Ζελένσκι. Όχι επειδή είναι κάποιου είδους υπερήρωας, όπως τον παρουσιάζει τώρα ο δυτικός Τύπος, αλλά επειδή δεν έχει πολλά περιθώρια επιλογής. Ακόμη και αν δεχόταν ουσιαστικές παραχωρήσεις για τον τερματισμό του πολέμου, υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να καθαιρεθεί από εθνικιστικό πραξικόπημα. Είναι σαφές ότι έχει επιλέξει, στην περίπτωση που αυτό θα συνέβαινε, να καθαιρεθεί από μια κατοχική δύναμη και όχι από τους ουκρανούς συμπατριώτες του. Ομοίως, ο Πούτιν φαίνεται να έχει βάλει τον εαυτό του σε μια κατάσταση όπου, αν υποχωρήσει, η παραμονή του στην εξουσία θα τεθεί υπό κίνδυνο. Προς το παρόν δεν βλέπω ενδείξεις για το πώς η σύγκρουση μπορεί να αποκλιμακωθεί.

Denis συμφωνείς;

Denis Pilash: Λοιπόν, ναι, ούτε εγώ είμαι στρατιωτικός αναλυτής, αλλά απ’ ό,τι είδαμε αυτή την εβδομάδα, η ρωσική εισβολή ήταν πραγματικά μια καταστροφή όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο προετοιμάστηκε. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι στόχευαν σε έναν ομαλό αιφνιδιαστικό πόλεμο, όπου θα καταλάμβαναν τις μεγάλες πόλεις μέσα σε λίγες ημέρες και θα γίνονταν δεκτοί ως απελευθερωτές. Αντιθέτως, αντιμετωπίζουν προβλήματα επιμελητείας και έχουν συναντήσει την πλήρη απόρριψη του λαού σε όλες τις περιοχές που έχουν καταλάβει. Πραγματοποιούνται μεγάλα συλλαλητήρια κατά της ρωσικής κατοχής και οι περισσότερες τοπικές αρχές αρνούνται να συνεργαστούν με τις δυνάμεις κατοχής. Είναι επομένως σαφές ότι έχουν κάνει λάθος υπολογισμούς και δεν φαίνεται να έχουν σχέδιο Β. Αυτό μας φέρνει μπροστά στον κίνδυνο ενός παρατεταμένου πολέμου, στον οποίο ο Πούτιν δεν θα υποχωρήσει χωρίς σημαντικές παραχωρήσεις και ο Ζελένσκι και η Ουκρανία δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντισταθούν.

Οι ουκρανικές αρχές λένε ότι προσπαθούν να βρουν κάποιο τρόπο για να επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός, αλλά χωρίς πολλές ελπίδες, επειδή η Ρωσία εξακολουθεί να εμμένει στις αρχικές της απαιτήσεις. Ορισμένες ειδήσεις προκαλούν μεγάλη σύγχυση, για παράδειγμα, υπάρχουν φήμες ότι η Ρωσία πρόκειται να φέρει τον ανατραπέντα πρώην πρόεδρο Γιανουκόβιτς, ο οποίος έχει γίνει περίγελος σχεδόν για όλους στην Ουκρανία και ο λαός τον περιφρονεί βαθιά. Αν αυτό επιβεβαιωθεί, σημαίνει ότι η Ρωσία έχει χάσει την επαφή της με την πραγματικότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να γίνουν προβλέψεις.

Σε αυτή την κατάσταση, λοιπόν, τι μπορεί να γίνει; Φαίνεται ότι, δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη διχογνωμία στην Αριστερά σχετικά με το πώς πρέπει να αντιδράσουμε. Τι πιστεύετε για το πώς λειτουργεί η αλληλεγγύη;

Denys Gorbach: Λοιπόν, όσον αφορά τη διχογνωμία, για παράδειγμα, υπάρχει ο λεγόμενος στρατοπεδισμός (campismo), ο οποίος προέκυψε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν ένα σημαντικό μέρος της δυτικής Αριστεράς υποστήριζε τη Σοβιετική Ένωση. Ακόμα κι αν είχε λογική στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί εκτροπή, όταν η Ρωσία είναι αναμφίβολα μια καπιταλιστική χώρα, ο ηγέτης της οποίας, ο Πούτιν, είναι δηλωμένος αντικομμουνιστής που εκφράζει συνεχώς το μίσος του για τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους που κατέστρεψαν την πολύτιμη ρωσική αυτοκρατορία. Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο, οι κληρονόμοι των στρατοπεδιστών πιστεύουν ότι βρισκόμαστε ακόμη στη δεκαετία του εβδομήντα του περασμένου αιώνα, γεγονός που μας φέρνει σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση, όπου ένα μέρος της παγκόσμιας Αριστεράς υποστηρίζει όποιον αντιστέκεται στις ΗΠΑ, ειδικά αν πρόκειται για τη Ρωσία, η οποία κατά κάποιο τρόπο εξακολουθεί να συνδέεται με τη Σοβιετική Ένωση, τον κομμουνισμό και τις αρκούδες.

Νομίζω ότι είναι μια καλή στιγμή για κάθε αριστερό άνθρωπο σε αυτόν τον κόσμο να επανεξετάσει την ανάλυσή του. Ένα καλό σημείο εκκίνησης θα ήταν η απόρριψη της γεωπολιτικής προκατάληψης κατά την ανάλυση των γεγονότων που συμβαίνουν εκτός της χώρας του. Πολύ συχνά, οι αριστερές αναλύσεις δίνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο αποκλειστικά στο ΝΑΤΟ ή στον Πούτιν αλλά αρνούνται τα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν στην Ουκρανία. Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλώς άνθρωποι, είναι οι ταξικοί σύντροφοι και συντρόφισσές μας. Πρόκειται κυρίως για εργαζόμενες γυναίκες και άνδρες, οι οποίοι μοιράζονται πολλές από τις καθημερινές μας ανησυχίες και οι οποίοι αξίζει να λαμβάνονται υπόψη κατά τη διαμόρφωση των θέσεών μας.

Denis Pilash: Ναι, συμφωνώ απόλυτα. Ο λαός της Ουκρανίας δεν είναι απλά πιόνια στη γεωπολιτική σκακιέρα. Αντιλαμβανόμαστε ότι η διαφθορά της διοίκησης Αμπάς και η ακροδεξιά φύση του κινήματος Χαμάς στην Παλαιστίνη δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στην αντιμετώπιση των αναγκών του παλαιστινιακού λαού. Ούτε η επίκληση της ουκρανικής ακροδεξιάς ή της διαφθοράς του κράτους και των ολιγαρχών μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην αλληλεγγύη των ανθρώπων προς τα άμεσα θύματα των ρωσικών βομβών και του ρωσικού ιμπεριαλισμού, αλλά και τα θύματα των ολιγαρχών και της ακροδεξιάς.

Πρέπει να επικεντρωθούμε στις ανάγκες των ανθρώπων σε όλες αυτές τις χώρες και όχι σε μερικές αφηρημένες έννοιες. Όλη αυτή η συζήτηση για τις «εύλογες ανησυχίες περί ασφάλειας» της Ρωσίας, για παράδειγμα. Υπήρξε μήπως κάποια συζήτηση για τις βάσιμες ανησυχίες των ΗΠΑ περί ασφάλειας σε σχέση με την Κούβα ή τη Γρενάδα; Αυτές οι ανησυχίες για την ασφάλεια δίνουν στην αυτοκρατορική δύναμη το δικαίωμα να επέμβει και να πραγματοποιήσει αυτή την επίθεση; Φυσικά και όχι. Πρέπει λοιπόν να εφαρμόσουμε την ίδια αρχή στην Ουκρανία και σε όλες τις άλλες χώρες που δέχονται επίθεση από τον ιμπεριαλισμό.

Και πρέπει επίσης να πω ότι είναι ενοχλητικό να βλέπω αυτόν τον στρατοπεδισμό να επιστρέφει. Στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, νομίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς Αριστεράς ήταν επικριτική απέναντι στους πολέμους του Γέλτσιν και του Πούτιν στην Τσετσενία και δεν είχε ψευδαισθήσεις σχετικά με την προσπάθεια της Ρωσίας να αποκαταστήσει τη σφαίρα επιρροής της ως μεγάλη δύναμη. Αλλά στη συνέχεια, ως εκ θαύματος, χωρίς καν μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους του Κρεμλίνου, η προπαγάνδα τους υιοθετήθηκε από κάποιους αριστερούς, παρόλο που η ρωσική κυβέρνηση συνεργάζεται επίσης με μεγάλο ζήλο με τις ακροδεξιές και υπερσυντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη.

Εν τω μεταξύ, απέναντι στα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, μερικές φορές υπάρχει υποτίμηση, είναι σαν να θεωρούνται εξωπραγματικά κράτη και αντιμετωπίζονται ως έθνη χωρίς ιστορία, ως λαοί δεύτερης κατηγορίας.

Τι είδους υποστήριξη μπορούν να προσφέρουν οι προοδευτικές δυνάμεις στον ουκρανικό λαό; Είναι σωστό για την Αριστερά να υποστηρίζει εκκλήσεις για στρατιωτική υποστήριξη;

Denys Gorbach: Είναι δύσκολο ζήτημα για την Αριστερά να υποστηρίξει οτιδήποτε έχει σχέση με το στρατιωτικό. Προσωπικά συμφωνώ με τη θέση του Ζιλμπέρ Ασκάρ (Gilbert Achcar), ενός ερευνητή με έδρα το Λονδίνο, ο οποίος καλεί σε μια ριζοσπαστική αντιιμπεριαλιστική στάση, η οποία, όπως λέει, θα πρέπει να είναι η εναντίωση σε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων και σε παρόμοιες προτάσεις, καθώς αυτό θα συνεπαγόταν μια άμεση στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και έναν πιθανό παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Αλλά από την άλλη πλευρά, όμως, είναι επιθυμητή η υποστήριξη της αποστολής όπλων σε μια μικρή χώρα που προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της από μια ιμπεριαλιστική επίθεση, όπως συνέβη στο Βιετνάμ ή στην Κορέα, που έλαβαν εκτεταμένη στρατιωτική βοήθεια από την Κίνα και τη Σοβιετική Ένωση.

Denis Pilash: Ναι, υπάρχει μακρά ιστορική παράδοση υποστήριξης των πολέμων των λαών σε μικρές χώρες που δέχονται επιθέσεις ή καταπιέζονται από μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των αριστερών πολιτικών σχεδίων από τον 19ο αιώνα, από την υποστήριξη της Πρώτης Διεθνούς στους αγώνες στην Πολωνία, την Ιρλανδία κ.λπ. και αργότερα με την υποστήριξη της αποαποικιοποίησης πολλών χωρών.

Αν εξακολουθείτε να έχετε επιφυλάξεις λόγω διαφορετικών προσεγγίσεων ή πεποιθήσεων ή αυστηρών ειρηνιστικών αρχών που εμποδίζουν να υποστηρίξετε τη στρατιωτική βοήθεια ή την ένοπλη αντίσταση, υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να στηρίζετε τον άμαχο πληθυσμό, συμπεριλαμβανομένης της ανθρωπιστικής βοήθειας και της υποστήριξης της μη βίαιης αντίστασης στις κατεχόμενες πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά. Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα δράσεων με τις οποίες μπορεί να ασχοληθεί κάθε άτομο, οργάνωση ή κίνημα.

Ως κάτοικος της Ζιμπάμπουε και μέλος αφρικανικών δικτύων, βλέπω πολλά σχόλια όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αναφέρεται και εξηγείται στον κόσμο, η ουκρανική σύγκρουση, ο οποίος είναι πολύ διαφορετικός από άλλες συγκρούσεις. Βλέπουμε επίσης εικόνες Αφρικανών φοιτητών προσφύγων που φεύγουν από την Ουκρανία και αντιμετωπίζονται πολύ διαφορετικά από άλλους Ουκρανούς πρόσφυγες, αναφορές για ρατσισμό, διακρίσεις κατά την πρόσβαση στα τρένα κ.λπ. Τι θα λέγατε σε ανθρώπους που δεν είναι Ευρωπαίοι, που δεν επενδύουν στην ευρωπαϊκή δυναμική, αλλά που πραγματικά θέλουν να γίνουν μέρος του παγκόσμιου κινήματος ειρήνης;

Denys Gorbach: Υπάρχει μια έκφραση που επινοήσε ένας συνάδελφό μας ο οποίος αποκάλεσε την Ουκρανία τη βορειότερη χώρα του παγκόσμιου Νότου. Νομίζω ότι αποτελεί σωστή επισήμανση, ειδικά αν εξετάσουμε τη μακροοικονομική κατάσταση και τις δημογραφικές τάσεις στη χώρα. Αυτό μεταφράζεται σε ρατσισμό απέναντι στον ουκρανικό λαό, αν θεωρήσουμε ότι ο ρατσισμός αφορά τις σχέσεις εξουσίας. Είναι αλήθεια ότι θεωρούμαστε λευκοί όσον αφορά το χρώμα του δέρματός μας και, στην Ουκρανία, είμαστε σίγουρα λευκοί άνθρωποι στις αλληλεπιδράσεις μας με άτομα που υφίστανται τον ρατσισμό, όπως οι Ρομά ή οι μαύροι φοιτητές. Αλλά στη Δυτική Ευρώπη, η κοινωνική μου θέση πέφτει στα τάρταρα όταν ανοίγω το στόμα μου και φαίνεται η σλαβική μου προφορά. Ωστόσο, λόγω του πολέμου, οι Ουκρανοί έχουν γίνει, κατά κάποιο τρόπο, «λευκοί» για τη Δύση και σχεδόν άνθρωποι όσον αφορά τη μεταχείρισή τους

Δυστυχώς, αυτή η ρατσιστική προοπτική, αυτή η ιδεολογία που προκρίνει την Ευρώπη και μετρά την ποιότητα των ανθρώπων ανάλογα με την εγγύτητά τους σε αυτή την ιδέα της Δυτικής Ευρώπης, είναι επίσης ευρέως διαδεδομένη στην Ουκρανία. Τα ρατσιστικά περιστατικά στα σύνορα πρέπει να καταδικαστούν. Βλέπουμε διακρίσεις όχι μόνο με βάση το χρώμα του δέρματος, αλλά και με βάση το χρώμα του διαβατηρίου. Για παράδειγμα, οι πρόσφυγες από τη Λευκορωσία είναι επίσης θύματα διακρίσεων, παρόλο που κατέφυγαν στην Ουκρανία για να ξεφύγουν από το καθεστώς, αλλά κατηγορούνται ότι είναι μέρος του καθεστώτος.

Από την άλλη, πιο αισιόδοξη, πλευρά, έχουμε διαπιστώσει πλέον ότι είναι εφιστό να δημιουργηθούν λίγο πολύ αξιοπρεπείς συνθήκες για τους πρόσφυγες που διαφεύγουν από έναν πόλεμο από μια χώρα που δεν ανήκει στον πρώτο κόσμο Νομίζω λοιπόν ότι αυτό θα πρέπει να αποτελέσει ένα καλό προηγούμενο για να βασιστούμε και να απαιτήσουμε το ίδιο νομικό καθεστώς και το ίδιο επίπεδο αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες που προέρχονται από όλα τα άλλα μέρη του κόσμου. Όλοι αξίζουν την ίδια μεταχείριση.

Denis Pilash: Ακόμα και εν μέσω αυτής της καλύτερης μεταχείρισης των προσφύγων από την Ουκρανία, έχουν ήδη υπάρξει αναφορές ότι κάποιοι έχουν υποστεί εκμετάλλευση ή διακρίσεις στην Ευρώπη. Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε την περίπτωση εκείνων που βρίσκονται σε πιο ευάλωτη κατάσταση, όπως οι αλλοδαποί υπήκοοι ή τα άτομα χωρίς ιθαγένεια ή οι μειονότητες που υφίστανται διακρίσεις, όπως οι Ρομά. Ελπίζω, η κατάσταση με την Ουκρανία να αποτελέσει την αφετηρία για μια ευρύτερη συζήτηση σχετικά με το ότι, οι άνθρωποι που αναγκάζονται σε φυγή και ζητούν άσυλο, πρέπει να αντιμετωπίζονται με πολύ πιο ανθρώπινο τρόπο.

Θέλω επίσης να πω ότι οι άνθρωποι της Αριστεράς δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα να πουν ότι, αν αυτοί οι πρόσφυγες τυγχάνουν καλής μεταχείρισης και εκτίμησης από ανθρώπους όπως ο Μπόρις Τζόνσον, τότε, κατά κάποιο τρόπο, δεν είναι δικοί μας άνθρωποι. Ότι οι φίλοι τους πρέπει να είναι εχθροί μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι προσωπικότητες όπως ο Τζόνσον, ο Ερντογάν και άλλοι, που παρουσιάζονται ως μεγάλοι υπερασπιστές της Ουκρανίας, εκμεταλλεύονται κυνικά την κατάσταση και δεν είναι πραγματικά φίλοι του ουκρανικού λαού.

Ήταν πολύ συμβολικό το γεγονός ότι, λίγο πριν από τη ρωσική εισβολή, μια αντιπροσωπεία Βρετανών συνδικαλιστών και αριστερών πολιτικών ήρθε εδώ και μίλησε επί τόπου με συνδικαλιστές, ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γυναικεία κινήματα και εξέφρασε την αλληλεγγύη της μπροστά σε μια πραγματική επίθεση. Δεν υπήρξε παρόμοια στάση από ανθρώπους της δεξιάς ή του φιλελεύθερου κέντρου. Ήταν μια γνήσια υποστήριξη, από τη βάση, μεταξύ των εκμεταλλευόμενων, καταπιεσμένων και περιθωριοποιημένων ανθρώπων της εργατικής τάξης που υποφέρουν κάτω από το ίδιο σύστημα εκμετάλλευσης, διακρίσεων και περιθωριοποίησης. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε αυτή τη λαϊκή, σε επίπεδο ανθρώπων, αλληλεγγύη και όχι μόνο την υποκριτική αλληλεγγύη των κυβερνήσεων.

Κάποιο τελικό σχόλιο ή μήνυμα;

Denys Gorbach: Νομίζω ότι αυτές οι θλιβερές συνθήκες δείχνουν ότι είναι καιρός να οικοδομήσουμε μια πρακτική αλληλεγγύη που να είναι αντικαπιταλιστική, κατά της κλιματικής αλλαγής και κατά του μιλιταρισμού Συγκεκριμένα, πρέπει να ενώσουμε αυτές τις τρεις ατζέντες σε ένα κίνημα που μπορεί να ορθώσει το ανάστημά του σήμερα ενάντια στον πόλεμο, καθώς και ενάντια στον ιμπεριαλισμό που καταστρέφει τον πλανήτη μας.

Denis Pilash: Ελπίζω ότι καθώς διατυπώνουμε αιτήματα ειδικά για την κατάσταση στην Ουκρανία, μπορούμε επίσης να επεκταθούμε σε κάτι πιο παγκόσμιο Έτσι, όταν μιλάμε για υποστήριξη και βοήθεια προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες, τα αιτήματά μας επεκτείνονται στους πρόσφυγες όλου του κόσμου. Αν απαιτούμε τη διαγραφή του εξωτερικού χρέους της Ουκρανίας, το ζήτημα αυτό επεκτείνεται στην υπερχρέωσης της πλειοψηφίας  των χωρών, ιδίως των φτωχότερων. Αν απαιτήσουμε την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των Ρώσων, ίσως και των Ουκρανών ολιγαρχών, για να χρησιμοποιηθούν για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, θέτουμε επίσης το ζήτημα των φορολογικών παραδείσων που χρησιμοποιεί η παγκόσμια καπιταλιστική τάξη για να αποθηκεύσει τις περιουσίες της. Αν απαιτήσουμε να μπλοκαριστούν οι προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Ρωσία, θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για χώρες όπως η Σαουδική Αραβία που διεξάγει έναν εγκληματικό πόλεμο εναντίον της Υεμένης. Πρόκειται για αυτοκρατορίες ορυκτών καυσίμων που πρέπει να τερματιστούν με μια οικοσοσιαλιστική ανασυγκρότηση του παγκόσμιου συστήματος.

Έτσι, κάθε δευτερεύον ζήτημα αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης προσέγγισης. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των λαών διαφορετικών περιοχών, οι οποίοι πλήττονται, όλοι, από προβλήματα που είναι βασικά τα ίδια, όσο κι αν αντιμετωπίζουν κάθε φορά συγκεκριμένες δυναμικές και συνθήκες.

(Αρχική δημοσίευση https://www.tni.org/en/article/we-need-a-peoples-solidarity-with-ukraine)

Διαβάστε επίσης

Δίκη Πολύκαρπου Γεωργιάδη: μια κακόγουστη φάρσα της «Αντιτρομοκρατικής»

Ενάμιση χρόνο πριν, την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020, ο αγωνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης…

Εντουάρ Λουί: «Ενάντια στον φασισμό, θα πάω να ψηφίσω έναν υποψήφιο που μισώ βαθιά»

Τον Εντουάρ Λουί, μια από τις πιο μαχητικές φωνές υπέρ της εργατικής…