Δύο μήνες μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι εφικτό να εξαχθούν δύο βασικά συμπεράσματα για την πορεία ενός ολέθριου, πρωτίστως για την Ουκρανία, ύστερα για τη Ρωσία, και τέλος για ολόκληρη την Ευρώπη, πολέμου.
Πρώτον, η ρωσική στρατιωτική μηχανή στάθηκε κατώτερη των προπολεμικών εκτιμήσεων. Παρότι δε, τις τελευταίες εβδομάδες, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις έχουν περιοριστεί αποκλειστικά σχεδόν στην ανατολική Ουκρανία και επικεντρώνονται στην απόσπαση εδαφικών ωφελημάτων που στερούν από την χώρα την πρόσβαση της στην Αζοφική Θάλασσα, το διαρκές μπρος-πίσω, στο οποίο επιδίδονται οι ρωσικές δυνάμεις, μεγεθύνει το υλικό και ανθρώπινο κόστος ενός πολέμου,που λογιζόταν ως περίπατος.
Το δε γεγονός της πολιτικής ανθεκτικότητας του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, του οποίου η παρουσία συνιστά ζωντανή απόδειξη της αποτυχίας των αρχικών σχεδιασμών Πούτιν για την εκ των έσω αλλαγή καθεστώτος στο Κίεβο, μεταφέρει ακόμη μεγαλύτερη πίεση στην ρωσική πλευρά. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε,πως οργιάζουν οι φήμες περί επίσημης κήρυξης πολέμου από πλευράς Κρεμλίνου στις 9 Μαΐου, στο φόντο της πανηγυρικής φιέστας για τη νίκη της ΕΣΣΔ κατά της Γερμανίας, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεύτερον, παρότι τα πράγματα βαίνουν διαρκώς επιδεινούμενα για τη Μόσχα, αυτό δεν έχει, ως τώρα,μεταφραστεί σε μια μεγάλη νίκη για την ευρύτερη, «συλλογική Δύση».
Τα οφέλη του πολέμου δείχνουν μεγάλα για τις ΗΠΑ, που κατάφεραν να «ατσαλώσουν» ένα αποσυντονισμένο ΝΑΤΟ και εξασφάλισαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο της ευρωπαϊκής ενεργειακής αγοράς για τις πετρελαϊκές εταιρίες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Όμως, η διπλωματική απειθαρχία χωρών όπως η Τουρκία, το Μεξικό, η Ινδία και η Βραζιλία, συνιστά επιβεβαίωση της εκτίμησης ότι όσο διευρύνεται η γεωγραφία των διεθνών συσχετισμών, τόσο απομειώνεται η δυνατότητα του Λευκού Οίκου να ορίζει τις εξελίξεις.
Όσο για την Ευρώπη, αυτή εμφανίζεται, για ακόμη μια φορά, δίχως μακροπρόθεσμο σχέδιο, πιασμένη στη διπλή παγίδα αφενός ενός μανιακού αντιρωσισμού και αφετέρου της κατίσχυσης των επιμέρους εθνικών (άρα αστικών) συμφερόντων και των αναγκών που αυτά επιβάλλουν. Κάθε δε σενάριο, που θέλει τον ουκρανικό πόλεμο να εξελίσσεται σε μακροχρόνια, «παγωμένη» σύγκρουση, μόνο τρόμο γεμίζει τις καρδιές των Ευρωπαίων πολιτών σχετικά με το κόστος ζωής.
Τα ερωτήματα παραμένουν, ενόψει και της όχι τόσο μακρινής Συνόδου των G-20, η οποία θα διεξαχθεί στο Μπαλί της Ινδονησίας, το Νοέμβρη του τρέχοντος έτους. Θα επιμείνει η Ουάσιγκτον σε γραμμή υποβιβασμού της Ρωσίας σε κράτος-παρία, όσο η παρουσία του Πούτιν στη Σύνοδο Κορυφής θα διαψεύδει έμπρακτα τη ρητορική της Δύσης περί πλήρους απομόνωσης της Μόσχας; Το Κρεμλίνο είναι, με τη σειρά του, έτοιμο να υπομείνει την οικονομική αιμορραγία που του προκαλεί αφενός το κόστος του πολέμου και αφετέρου ο αποκλεισμός μεγάλου μέρους της ρωσικής οικονομίας από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα;
Πέρα όμως από τα διλήμματα του χάρτη υπάρχουν και όσα υπαγορεύονται από την ψυχρότητα των «σκληρών» αριθμών. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι εκτοπισμένοι του πολέμου ξεπερνούν τα 5,5 εκατομμύρια και οι νεκροί άμαχοι τους 3.000. Είναι πάνω σε αυτή τη βάση που αξίζει να ξεκινήσει κάθε κουβέντα για την αναγκαιότητα ενός ειρηνευτικού κινήματος και των πολιτικών καθηκόντων που αυτό οφείλει να θέσει, κόντρα στον κυνισμό των σφαιρών επιρροής.
