Με το Pheu Thai, το μεγαλύτερο κόμμα υπέρ της δημοκρατίας, να προηγείται με μεγάλη διαφορά στις δημοσκοπήσεις, γίνονται οι αυριανές (Κυριακή 14/5) εκλογές στην Ταϊλάνδη. Στη δεύτερη θέση ακολουθεί το επίσης φιλοδημοκρατικό κόμμα Move Forward, ενώ το United Thai Nation Party του πρωθυπουργού Πραγιούθ Τσαν Ότσα είναι στην τρίτη θέση, πληρώνοντας την αντιλαϊκή πολιτική που ακολούθησε καθώς και την αδυναμία του στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Όμως οι εκλογές είναι απόλυτα ελεγχόμενες από την χούντα, αφού γίνονται σύμφωνα με τους κανόνες που έχει καθορίσει η στρατιωτική δικτατορία με το Σύνταγμα του 2017, γεγονός που καθιστά αδύνατο να εκλεγεί πρωθυπουργός κάποιος που δεν είναι ο εκλεκτός της.
Και αυτό συμβαίνει γιατί από τα 750 μέλη του κοινοβουλίου οι βουλευτές που εκλέγονται είναι μόνο 500, ενώ οι υπόλοιποι είναι 250 γερουσιαστές που έχουν επιλεγεί από το κυβερνών Εθνικό Συμβούλιο για την Ειρήνη και την Τάξη, που προέκυψε από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 2014. Επομένως η στρατιωτική χούντα ελέγχοντας απόλυτα τους 250 διορισμένους γερουσιαστές χρειάζεται μόνο 126 από τους εκλεγμένους βουλευτές για να φτάσει στον αριθμό των 376, και να εκλεγεί ένας πρωθυπουργός που θα είναι υπέρ του στρατού, όπως έγινε στις εκλογές του 2019 με τον στρατηγό Πραγιούθ Τσαν Ότσα παρόλο που τα αντιστρατιωτικά κόμματα κέρδισαν περισσότερες λαϊκές ψήφους από τα φιλοστρατιωτικά κόμματα.
Στόχος των τεσσάρων κομμάτων υπέρ της δημοκρατίας, του Pheu Thai, του Move Forward, του Thai Sang Thai και του Φιλελεύθερου Κόμματος, είναι σε πρώτη φάση μετά τις εκλογές να κάνουν έναν μεταξύ τους συνασπισμό που θα αναδείξει την γενικευμένη δυσφορία απέναντι στο στρατιωτικό καθεστώς και θα δώσει ώθηση στους αγώνες της επόμενης ημέρας.
Τα προγράμματα του Pheu Thai και του Move Forward, παρά τις επιμέρους μικροδιαφορές τους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σχεδόν παρόμοια, και επικεντρώνονται στην ανάγκη σύνταξης ενός νέου συνταγματικού νόμου, στην αύξηση των μισθών, στην ενίσχυση της κοινωνικής πρόνοιας, στη μείωση του στρατιωτικού προϋπολογισμού, στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, και στην μείωση της επιρροής του στρατού με την ανάκληση της υποχρεωτικής στράτευσης.
Και επίσης ζητούν την τροποποίηση του νόμου Lèse-majesté, που χρησιμοποιείται από τον στρατό για να υπερασπιστεί τις αυταρχικές του πολιτικές, και με τη δικαιολογία ότι η στρατιωτική χούντα υπερασπίζεται τη μοναρχία και απολαμβάνει την υποστήριξη της η όποια κριτική του στρατού εκλαμβάνεται ως προσβολή της μοναρχίας και τιμωρείται με 15 χρόνια φυλάκισης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι σήμερα να βρίσκονται στη φυλακή λόγω αυτού του νόμου, η χρήση του οποίου είναι παρόμοια με τη χρήση των νόμων περί βλασφημίας σε χώρες όπου οι κυβερνήσεις διεκδικούν τη νομιμότητά τους από έναν ανύπαρκτο Θεό, και ο κύριος σκοπός τους είναι η υπεράσπιση των αυταρχικών πολιτικών τους και των ελίτ από κάθε κριτική. Αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, ούτε ο Θεός, ούτε ο ταϊλανδός βασιλιάς Μάχα Βατζιραλονγκορν, έχουν πραγματική δύναμη από μόνοι τους.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα όρια του κοινοβουλίου της Ταϊλάνδης καθορίζονται αυστηρά βάσει του δικτατορικού Συντάγματος του 2017, που απαγορεύει την συμμετοχή της Αριστεράς στις εκλογές. Για αυτό και κανένα από τα κόμματα που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία δεν ξεπερνά αυτά τα όρια και δεν αναφέρεται ανοιχτά σε θέματα που είναι «απαγορευμένα», όπως για παράδειγμα στην κατάργηση του Lèse-majesté, στην απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, στην καταστολή εναντίον των μεταναστών, ή στον πόλεμο κατά των Μουσουλμάνων της Μαλαισίας στο Πατάνι (σημ: είναι νότια επαρχία της Ταϊλάνδης).
Όσο για το United Thai Nation Party του Πραγιούθ Τσαν Ότσα, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως ένα χαρακτηριστικό κόμμα μιας αυταρχικής λαϊκής δεξιάς, προσανατολισμένο αποκλειστικά στην μεσαία τάξη και τις μικρές επιχειρήσεις, που όταν χρειάζεται του το ανταποδίδουν έμπρακτα. Όπως έγινε, για παράδειγμα, στη διάρκεια της μεγαλειώδους λαϊκής εξέγερσης του 2020, όταν οι άνθρωποι αυτοί κινητοποιήθηκαν ως ένας παραστρατιωτικός μηχανισμός ενάντια στους ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, που επί μήνες διαδήλωναν ενάντια στον στρατό και στην εξουσία της βασιλικής οικογένειας και ζητούσαν να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός.
Δημήτρης Γκιβίσης
