Τηλεφώνησα σήμερα το πρωί σε έναν σπουδαίο άνθρωπο της επιστήμης,να τον ρωτήσω αν θέλει να συμμετάσχει σε ένα project πάνω στο οποίο δουλεύω και που θα ήταν πραγματικά υπέροχα να μιλήσει για τον χρόνο, τον γαλαξία, τη ζωή στο απέραντο και ταυτόχρονα μικρό σύμπαν που κουβαλά η κάθε μία και ο κάθε ένας από εμάς, μέσα της/του. Τον ρώτησα αν τον ενοχλώ, μου είπε “καθόλου”. Του εξηγούσα χωρίς να βάλω τελεία τι ακριβώς σκέφτομαι, για μία μελέτη του που διάβασα, για την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ. “Δεσποινίς Λύκου” μου είπε “Λυπάμαι πολύ, δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα στα σχέδια σας, αλλά μέχρι το Σεπτέμβρη το πιθανότερο είναι να μη ζω”. Κι εγώ που περπατούσα ακροβατικά με σαγιονάρες στην Ασκληπιού κρατώντας γλυκοπατάτες και σοκοφρέτες-στέβια φρέναρα, πεζή. Του είπα “Λυπάμαι” μου είπε “Το ακούω, αλλά μην. Ήταν μια όμορφη, εντελώς γεμάτη ζωή, χωρίς απωθημένα”. Του είπα “Δεν ξέρω τι να πω” μου είπε “Δεν χρειάζεται να λέμε πάντα κάτι”. Πρώτη φορά μάλλον άφηνα δάκρυα για κάποιον που δεν έχω δει ποτέ, μιλώντας πρώτη φορά μαζί του στο τηλέφωνο. “Μην κλαίτε δεσποινίς, ακούγεστε τόσο νέα. Τρέξτε για τη ζωή σας, την αγάπη, τον έρωτα, την συντροφικότητα”. “Πώς να σας αποχαιρετήσω;”, τον ρώτησα. “Να κυλήσουν ήσυχα οι μέρες. Όσες μέρες”.
Αμέσως μετά
Για την ειρήνη, όχι στο ΝΑΤΟ
Το συγκεκριμένο κείμενο το “Αλιεύσαμε” από το προφίλ στο facebook της Χρύσας Λύκου.
Δεν ξέρω αν μπορείς να μάθεις κάτι απ’ αυτό. Το αφήνω απλά εδώ, μπας και μάθω κι εγώ κάποια στιγμή ότι μας αξίζει ένα τέλος που να μιλάμε με ηρεμία και ανακούφιση για όσα ζήσαμε, ευτυχισμένες κι ευτυχισμένοι για όσα κάναμε.
Να κυλήσουν ήσυχα οι μέρες. Όσες μέρες.
