Μαρία Φακίνου, Κλίμακα Μπόγκαρτ, Εκδόσεις Αντίποδες 2022, σσ.: 111
[…] στα πόδια τους ένα κοτσύφι, φτέρωμα στιλπνό κατάμαυρο, κίτρινο δαχτυλίδι γύρω απ’ τα μάτια, η κόρη σου σκύβει και το παίρνει, κρεβατάκι τώρα τα χέρια της
– Από τι πέθανε, κυρία;
«Κάθε άνθρωπος εφευρίσκει μια ιστορία που, αργότερα, συχνά με φοβερές θυσίες, πιστεύει πως είναι η ζωή του». Με αυτή τη φράση του Μαξ Φρις και χωρίς να προστεθεί ούτε μια λέξη θα μπορούσε να αποδοθεί το περιεχόμενο του νέου βιβλίου της Μαρίας Φακίνου.
Με λόγο α-κανόνιστο, ανάλαφρο, που ρέει σαν κελαριστό ρυάκι και που μέσα του αντηχούν ήχοι και φωνές, όπως αντηχεί μέσα μας η φωνή της συνείδησης στην οποία απαντά η δική μας παρεμβατική άηχη φωνή, η συγγραφέας μας δωρίζει ένα έργο που διαβάζεται μονοκοπανιά. Μπαμ και κάτω, όπως το όπλο που εκπυρσοκροτεί, όπως τα χρόνια κυλάνε σαν άμμος μέσα απ’ τα χέρια μας.
Η Κλίμα Μπόγκαρτ είναι μια κλίμακα που δεν υπάρχει και όπου το καθέν@ μας [οφείλει να] κατασκευάζει έτσι ώστε να κατατάσσατε κάθε σύνθετο περιστατικό. όχι καθαυτό αλλά εκ του αποτελέσματος που αυτό επιφέρει στο θυμικό μας.
Με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός , ένας άντρας χωρίς όνομα κάνει έναν απολογισμό της ζωής του, που καταλήγει σε εμάς σαν μια ακτινογραφία της μεταπολίτευσης υπό το πρίσμα της ελληνοχριστιανικής πατριαρχικής κυρίαρχης αντίληψης.
Η απουσία των γυναικών δια της παρουσίας τους είναι ένα δύσκολο λογοτεχνικό τέχνασμα που η συγγραφέας καταφέρνει να ολοκληρώσει. Η αφήγηση σε πρώτο ενικό πρόσωπο και σε χρόνο που ενίοτε αλλάζει, διακόπτεται μόνο από τις παρατηρήσεις των εικόνων εκείνων που ο άγνωστος άντρας προσπαθεί να παρουσιάσει αντεστραμμένες, όχι τόσο σε εμάς, αλλά στον ίδιο του τον εαυτό.
Μια ιστορία που δεν διαφέρει και πολύ από τις ιστορίες που ακούμε στο φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, μια σύγχρονη τυραννία από το αρσενικό-κυρίαρχο «Εγώ έκανα την δουλειά μου» με την επιβολή της μικροεξουσίας του σε μάνα/σύζυγο και κόρη, η Φακίνου καταφέρνει να την οικουμενοποιήσει κατά κάποιο τρόπο, δίνοντας μας ένα έργο που μας αφορά όλ@ς.
Το επίδικο παραμένει η λειτουργία της συνειδησιακής τακτοποίησης, ένας μηχανισμός που διαμορφώνει έτσι την βιωμένη πραγματικότητα ώστε να αντέχουμε να ξυπνήσουμε και το επόμενο πρωί.
