Πήγαμε, το λοιπόν, την προηγούμενη εβδομάδα και στις δυο πορείες, αυτήν για τη Γεωργία και την άλλη για το ΕΣΥ.
Κόσμος πολύς και αποφασισμένος στην πρώτη, παιδιά, γυναίκες, άνδρες πολλοί, πολλές, πολλ@ –στη γλώσσα των καιρών– πορευτήκαμε σε αυτήν την ωραία πορεία όπου, εύκολα καταλάβαινες, πως μέσα από τα τραγούδια και τα ζωντανά συνθήματα, υπήρχε, παρίστατο, ο κόσμος όλος, η Πάολα, μια φίλη που είχε κάποτε μια φίλη, χειροποίητες συλλογικότητες, γυναίκες πολύ νέες ή μιας κάποιας ηλικίας που θαύμαζαν και δάκρυζαν που χρειάστηκαν τόσα κι άλλα χρόνια, αλλά και άνδρες, άνδρες ικανοί να ερωτευτούν –δηλαδή άνδρες λίγο σαν γυναίκες που θάλεγε κι ο Μπαρτ– αλλά και τ΄ άλλ@ υπήρχαν, σ΄ αυτήν την μεγάλη πορεία, ο Ζακ, όλες οι γυναίκες και τ΄ αγόρια, όλ@ παρόντα με το σώμα τους, το πολιτικό, τα πάθη και τα παθήματά του.
Ενώ την επομένη, στην άλλη πορεία, αυτήν για το ΕΣΥ, στην οποία παρίσταντο (και) τα προκάτ-πανό των αριστεριστών και στην οποία πλησιάζοντας άκουγε κανείς αυτό το: τατάτατατατάτα…τατατατά τα και τατάτατατατάτα…τατατατά, ρυθμό πασίγνωστο, δεκάδες τώρα χρόνια, επιτύμβιο και χαρμόσυνο, γάμος-κηδεία ίδιος και απαράλλαχτος, τον οποίο εκτόξευε κατά πάνω στα κεφάλια μας ( γιατί την καρδιά μας αποκλείεται να βρει αυτός ο ρυθμός ) ο προεξάρχων με την ντουντούκα, ο πολύ συμπαθής, ο ούτως ή άλλως στρατευμένος σε κάτι υποθέσεις ψυχικές (αντικαπιταλιστικές) αλλά με τρόπο, τόσο ατελέσφορο, τόσο αμετακίνητο τόσο τάτατάτα και τάτατάτά, λέω, για να μην πω «αδιέξοδο» και κατηγορηθώ για…..δεν έχει σημασία για ποιο πράγμα θα κατηγορηθώ, καθώς πάντα στον «χώρο», βρίσκεται πανεύκολα το αίτιον της κατηγορίας, αυτό που θα σε κάνει να θέλεις να σταθείς απέναντι ενώ είσαι, στην πραγματικότητα, δίπλα.
Οι συμμαχίες, λένε, προϋποθέτουν εχθρό, πράγμα από το οποίο δεν έχουν ανάγκη οι σχέσεις, αλλά κατά πως φαίνεται, ακόμα και οι συμμαχίες είναι δύσκολες πια κι ας Ένας είναι ο εχθρός (ο γνωστός) οπότε, αφού δεν μπορούμε ούτε να συμμαχήσουμε εναντίον του, ας φροντίσουμε να καρφώσουμε στέρεα την, κατά τ΄ άλλα, ρευστή μας ταυτότητα, συντηρώντας τα αστικά ανέκδοτα περί λ-μ, μ-λ, αλί και άπαν και αμάν και κατάρα στις ετυμολογίες και τα αρκτικόλεξα,, που σε κάνουν να θέλεις πια να βαρέσεις το κεφάλι σου στον τοίχο όταν ακούς φράσεις όπως «ευρεία απεύθυνση» ή «διεύρυνση μέσω ανοχής στη διαφορετικότητα», θέλοντας μόνο να αντιτάξεις το: «Την σεξουαλικότητα κανενός δεν κρίνω, ούτε και της Παναγιάς που το ‘κανε με κρίνο», αλλά πού χώρος για να εννοηθεί η ευρύχωρη επαναστατική ευγένεια αυτού του συνθήματος…
Και σου ΄ρχόταν να κλαις βλέποντας κάτι νοσηλευτές και γιατρούς αφιερωμένους στο «λαό» και στους αρρώστους, με έναν τρόπο πολύ μοναχικό και απαρηγόρητο, γιατί δεν φτάνει που παλεύουν απέναντι «στο σύστημα που μιλάει γι΄ αριθμούς» και άλλα τέτοια συνθηματικά, αλλά βρίσκονται, συχνά, μόνοι και πιο βαθιά απαρηγόρητοι σε σχέση με τους άλλους, τους από την ίδια μεριά, τους «δικούς τους» και ίσως και τους τατατατα τα, τατατατα τα και τατατατα, που δεν εννοούν να εννοήσουν πως η πολιτική –όπως και η ιατρική– είναι πράγμα των σωμάτων. Στα σώματα ασκείται και από τα σώματα, αρκεί να μπορεί κανείς να διανοηθεί τι μπορεί να κάνει ένα σώμα όταν ή όπου ή εάν καταφέρει να είναι και να φαίνεται…
Γιατί η Ο. η Χ, ο Ν, έβγαιναν ίσως από μια «δραματική» εφημερία, όπου δεν είχαν προλάβει να σκεφθούν ούτε το μισθό, ούτε τον συνδικαλισμό, ούτε τα γνωστά λαμόγια, ούτε τα χειμερινά ανάκτορα αλλά σκέφτονταν την κ. Μαρία την δύστροπη αυτή κι ανήσυχη και «ηλικίας 70 και άνω» με «υποκείμενα νοσήματα» και παρόλα αυτά ανεμβολίαστη, που όταν κατάλαβε πως έπρεπε πια να διασωληνωθεί τους κάλεσε και τους δήλωσε «έχω τρία πράγματα να σας πω»:
Εάν έλεγα βλακείες, ζητώ συγγνώμην, ήταν από άγνοια
Δεν θέλω να πονέσω
Πείτε στους συγγενείς μου να μη μαλώσουν για τη διασωλήνωση, εγώ συμφώνησα.
Μετά, ζήτησε απ΄ το Δημήτρη να κατεβάσει λίγο τη μάσκα του για να τον δει, «θέλω να θυμάμαι τα όμορφά σου μάτια» του είπε «κι όχι τα μάτια του χάρου» και κίνησε για την εντατική.
Μ΄ αυτό της το σώμα, στο φορείο, πηγαίνοντας για διασωλήνωση αλλά και με τα άλλα σώματα, των τριών γυναικών που ήταν μαζί της στο θάλαμο, που σαν να ανασηκώνονταν για να της ευχηθούν η κάθε μια με τον τρόπο της: «Καλή επιτυχία! Καλή επιτυχία κ. Μαρία» «Καλή επιτυχία Μαρία! Θα τα καταφέρεις! Να ξανάρθεις!», μ΄ αυτά τα σώματα, μαζί, κάτι γιατροί και νοσηλευτές, κάτι κορίτσια κι αγόρια, κατεβαίνουν στις πορείες, με αυτά τα σώματα, με τα νυχτικά και με τα φορεία κατεβαίνουν και «κάνουν πολιτική».
