Πηγή: Σελίδα του Ηλία Πετράκη στο facebook
Προσπαθήσαμε με τη Νίκο τις προάλλες να χωρέσουμε το καινούργιο τραπέζι για την κουζίνα, που είχαμε πάρει από την Αθήνα και κουβαλήσαμε ως την Πάρο.
Οι διευθετήσεις που είχαμε κατά νου δεν έβγαιναν όμορφα και πρακτικά, με αποτέλεσμα να απογοητευτούμε λίγο στην αρχή: «Να το πάρουμε απόφαση, δεν χωράει, ας βάλουμε το παλιό τραπέζι να τελειώνουμε. Κρίμα τα λεφτά που δώσαμε και τη μανούρα!».
Θυμήθηκα τις εικόνες που είχα δει νωρίτερα εκείνη την ημέρα, από τις βομβαρδισμένες πόλεις της Ουκρανίας και λέω «δε θα σκάσουμε τώρα για ένα τραπέζι». Το προσπαθήσαμε όμως λίγη περισσότερη ώρα και να που βρέθηκε τρόπος, όχι μόνο να χωρέσει το τραπέζι ανοιχτό και από τις δύο πλευρές, δίχως να κλείνει όλη την κουζίνα, αλλά να δημιουργεί και παραπάνω ζεστασιά στο χώρο. Και ευτυχώς δεν σκάσαμε για το τραπέζι. Σκάμε όλο και περισσότερο όμως για όσα εγκληματικά συνεχίζουν να συμβαίνουν στις Μαριούπολες και στα Κίεβο αυτού του κόσμου!
Σε ένα από αυτά τα, ρημαγμένα πλέον, διαμερισμάτα της φωτογραφίας, μπορεί ένας Oleksiy και μια Anastasiya, ή μια Nataliya και μία Svetlana, ή ένας Dmytro και ένας Mykola, πριν λίγους μήνες, ίσως και πριν λίγες εβδομάδες, να είχαν βρει την ταιριαστή θέση για το τραπεζάκι τους.
«Να δεις που θα βολέψει και για ένα μωράκι, αν έρθει με το καλό, για να του αλλάζουμε τις πάνες», μπορεί να είπε ο Oleksiy, ενώ έπιναν τον πρωϊνό καφέ τους πριν πάνε για δουλειά, ακούγοντας στο ραδιόφωνο για την καταιγίδα που φαινόταν στο βάθος του ορίζοντα.
Ή να βρισκόντουσαν γύρω από αυτό το τραπέζι οι φίλες και οι φίλοι, μία φορά την εβδομάδα, για να φάνε μαζί, να παίξουν χαρτιά και να μιλήσουν για τα άγχη, τις δυσκολίες και τις χαρές τους.
Οι άνθρωποι και τα όνειρά τους δεν μένουν πια εκεί: Μόνο το τραπεζάκι έμεινε, θαμμένο κάτω από τους σοβάδες, την σκόνη, και το βουητό του παγωμένου αέρα και των εκρήξεων.
Όπως είχε συμβεί πριν λίγα χρόνια στη Χομς, πριν περισσότερα στη Βαγδάτη, την Καμπούλ και το Βελιγράδι και πάει λέγοντας: ατελείωτη η λίστα πόλεων και ανθρώπων που ισοπέδωσε και συνεχίζει να ισοπεδώνει αυτή η άγρια, απάνθρωπη μηχανή που λέγεται καπιταλισμός!
Αυτοί είναι οι φίλοι μας: ο Oleksiy και η Anastasiya, η Nataliya, η Svetlana, ο Dmytro και ο Mykola! Κανένα δικαίωμα τους στη ζωή και στη χαρά δεν υπερασπίστηκαν οι ντίλερ του στρατιωτικό–βιομηχανικού συμπλέγματος και των πετρελαιάδων, Ανατολής και Δύσης, όσα ψέματα και να λένε. Γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι κάτι παραπάνω από το χυδαιότερο των εμπορίων, όσο και αν προσπαθούν να το κρύψουν με πύρινους λόγους για τις «δημοκρατικές αρχές της Δύσης» (ωσάν να μη γνωρίζουμε πια ότι δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν οι δυτικές ολιγαρχίες για τη δημοκρατία), ή τη «διαφύλαξη της ρωσικής εθνικής κυριαρχίας» (σάμπως όλες οι μετασοβιετικές ρωσικές κυβερνήσεις να μην εφάρμοσαν με τον ζήλο του καλύτερου μαθητή όλες τις νεοφιλελεύθερες συνταγές απελευθέρωσης της αγοράς, που καθιστούν τα κράτη τροχονόμους και νυχτοφύλακες των παγκοσμιοποιημένων οικονομικών συμφερόντων).
Οι φίλοι μας ήταν άτυχοι: επέλεξαν τον τόπο τους για «εμπορικές δοσοληψίες» άνθρωποι επικίνδυνοι, μηχανές που υπολογίζουν την «αποδοτικότητά» τους, όχι βάσει της προσφοράς στον συνάνθρωπο και στον αγαπημένο, όχι βάσει της χαράς που δίνουν και παίρνουν, αλλά μετρώντας τον αριθμό των μηδενικών στις τραπεζικές τους καταθέσεις.
Για αυτούς τους ανθρώπους-μηχανές, οι ζωές του Oleksiy και της Anastasiya, της Nataliya, της Svetlana, του Dmytro και του Mykola είναι παντελώς αδιάφορες.
Όταν κουβεντιάζουμε καθιστοί γύρω από το τραπέζι της κουζίνας, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι το ερώτημα δεν είναι «αν θα βρει και εμάς αυτή η συμφορά», αλλά το «πότε θα μας βρει», αν οι πολιτικοί θεσμοί και δεσμοί των ανθρώπων δεν ενισχυθούν και δεν περιορίσουν άμεσα αυτήν την ασύδοτη και ανεξέλεγκτη παγκόσμια αγορά, που εργαλειοποίει και καταπίνει όλο και μεγαλύτερο μέρος των ζωών μας.
Και ένα καλό πρώτο βήμα, για να αντιστρέψουμε πολιτικά αυτήν την κατεύθυνση, είναι η συγκρότηση ενός διευρυμένου μετώπου απέναντι στους κάθε λογής «χρήσιμους ηλίθιους», πλασιέ του νεοφιλελευθερισμού στον τόπο μας και η απομόνωσή τους, προτού η άνευ προηγουμένου λεηλασία των κοινών αγαθών και των δημόσιων ταμείων, στην οποία έχει επιδοθεί αυτό το αδηφάγο και ξετσίπωτο λεφούσι, αρχίσει να μας φαίνεται μικρό πρόβλημα, μπροστά σε άλλα, μεγαλύτερα…
ΥΓ. Για τους Κανέλους αυτού του κόσμου, που γουργούριζαν σε μία καρεκλίτσα στην άκρη, δεν μπορώ να γράψω! Ειδικά αυτοί, καμία ευθύνη δε φέρουν για τη βαρβαρότητα του πολιτισμού μας…
