Το «αλιεύσαμε» από τον τοίχο του Γιάννη Αλμπάνη στο facebook
Χτες βράδυ γιορτάσαμε στο Στέκι Μεταναστών τα 80στα γενέθλια του Γιάννη Φελέκη. Δεν ήταν μόνο μια γιορτή αγάπης, συγκίνησης και χαβαλέ. Ήταν επίσης μια εκδήλωση τιμής για έναν ακαταπόνητο σύντροφο, ο οποίος αποτελεί πάντοτε οδηγό αγωνιστικότητας και ήθους.
Στο φελέκειο πάρτι θυμηθήκαμε τους κυριότερους σταθμούς της σπουδαίας πορείας του Γιάννη:
-Τους συνδικαλιστικούς αγώνες στα καράβια.
-Την ένταξη στον τροτσκισμό και τον εισοδισμό του ΚΔΚΕ στη Νεολαία Λαμπράκη.
-Την προσπάθεια ένοπλης αντίστασης στη χούντα, τη σύλληψη, τα βασανιστήρια, τη φυλακή.
-Το Πολυτεχνείο, τη σύλληψη, τα βασανιστήρια, τη φυλακή και την εξορία.
-Τη Μεταπολίτευση, την Εργατική Πάλη, τους εργατικούς αγώνες και το συνδικαλισμό στους λιθογράφους.
-Τις δύο μεταπολιτευτικές φυλακίσεις του ως «ηθικός αυτουργός» για τα επεισόδια στις διαδηλώσεις για τον 330 και τους θανάτους στα λευκά κελιά.
-Τη συγκρότηση του «χώρου».
-Την οργάνωση της διεθνιστικής αλληλεγγύης για την Τουρκία, την Πολωνία, το Ιράν και τη Νικαράγουα.
-Την ΟΚΔΕ Σπάρτακος και την Κίνηση Υπεράσπισης Πολιτικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων.
-Την αλληλεγγύη στους μετανάστες/τριες, το Στέκι Μεταναστών και το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.
-Τη Γένοβα και το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ.
-Τις πλατείες.
-Και πάντα την 4η Διεθνή.
Η ζωή του Φελέκη είναι πολλές ζωές μαζί και άνετα μπορεί να αποτελέσει την πηγή για περισσότερα του εντός μυθιστορήματα. Από τα πάρα πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω, θα ήθελα να σταθώ σε 5 χαρακτηριστικά του Γιάννη.
Πρώτον, είναι ακούραστος ακτιβιστής επί 60 χρόνια, δείχνοντάς μας ότι η Αριστερά δεν είναι «εκφώνηση», αλλά δράση κι εν σώματι συμμετοχή.
Δεύτερον, έχει αποδείξει ότι μπορείς να είσαι διαρκώς ανοιχτός στο καινούργιο, εγγραφόμενος ταυτόχρονα στην παράδοση του εργατικού κινήματος.
Τρίτον, ο Γιάννης έχει την κοινωνική γείωση του λαϊκού ανθρώπου. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι ξέρει να επικοινωνεί με τον κόσμο, αλλά και ότι καταλαβαίνει πού πάει το πράγμα. Η (σταθερά μειοψηφική) πολιτική του δεν είναι αποτέλεσμα αυταπατών, αλλά ενός ορισμένου οράματος για της χειραφέτηση.
Τέταρτον, αποτελεί έξοχο παράδειγμα του ελευθεριακού αντικομφορμισμού και της αντικουλτούρας του ’68.
Πέμπτον, είναι από τους πιο σεμνούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Έμαθα για τους αγώνες και τις διώξεις του στη χούντα μετά από αρκετά χρόνια γνωριμίας μαζί του (κι ενώ τότε κάναμε συνεχώς πράγματα μαζί) και αυτό από σπόντα. Αυτή η αγωνιστική σεμνότητα του Φελέκη μου φαίνεται ό,τι πιο σπουδαίο.
Χιλιόχρονος λοιπόν!
