Από τη σελίδα του Δημοσθένη Παπαδάτου Αναγνωστόπουλου στο facebook:
Άκουσα κάποιες από τις ομιλίες στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεχώρισα τέσσερις:
* Η μία ήταν του Πάνου Λάμπρου, που θύμισε σε παλιούς και νεότερους τι έκανε το ιταλικό ΚΚ για να μείνει κόμμα εξουσίας: πρώτα ξεμπέρδεψε με το “Κ(ομμουνιστικό)”, μετα με το “Α(ριστερό)”, μετά και με το “Δ(ημοκρατικό)”, μέχρι που τελικά έμεινε με το “Ρ(έντσι)”, θρυμματισμένο, στο έλεος του Ντράγκι και των τραπεζιτών. “Να ανοιχτούμε”, αλλά πώς γίνεται να συνυπάρχουμε από κεντροδεξιοί μέχρι αριστεροί με μόνη άποψη την προεδρική;
* Η δεύτερη ήταν του Θοδωρή Δρίτσα: παλέψαμε να ξανανοίξει το ναυπηγείο του Νεωρίου, κι επειδή κάποιοι κάναμε ερώτηση για τα μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας, ο βουλευτής Συρμαλένιος κηρύχθηκε ανεπιθύμητος στη Σύρο.
* Η τρίτη ήταν του Νίκου Φίλη: προγραμματικός από την αρχή ως το τέλος — από την ακρίβεια ως τις επαναπροωθήσεις των προσφύγων, που αποσιωπήθηκαν.
* Άκουσα και μια τέταρτη ομιλία – του Νίκου Μπίστη. “Να μη χάσουμε την εξουσία ψάχνοντας την ψυχή μας”.
Η τέταρτη ομιλία απηχεί το 73% σε ένα συνέδριο που την ατζέντα βάζει ο πρόεδρος και η ατζέντα δεν είναι το πρόγραμμα: είναι ο τρόπος εκλογής του προέδρου. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς ατζέντα που έβαλε ο πρόεδρος και το 2013, ως εν αναμονή πρωθυπουργός. Η προεδρομανία ήταν τότε λιγότερο ισχυρή. Σήμερα δεν χρειάζεται κοπιαστική ανάλυση λόγου για να βρει κανείς ότι η λέξη “πρόεδρος” ακούστηκε στο συνέδριο τις περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη, για καλό ή για κακό. Αν συνέβαινε το ’90, θα πείραζε λίγο. Συμβαίνει ενώ όλοι μιλουν για τρίτο παγκόσμιο, κι όταν το φαγητό και το ρεύμα είναι είδη πολυτελείας.
Μ’ αυτή τη σκέψη, αναρωτιέται κανείς αν και πότε θα γίνει κατανοητό το προφανές: όσο καλές αριστερές απόψεις κι αν έχει κανείς, οι απόψεις αυτές μένουν απόψεις, αν απλά καταγράφονται για την καταγραφή, αν υπάρχουν απλά χάριν της ποικιλίας και του δημοκρατικού πλουραλισμού, αν δεν έχεις ισχύ να τις επιβάλεις, αν τσαλακώνονται από τον εξουσιαστικό κυνισμό επαγγελματιών της πολιτικής, αν συνυπάρχουν με τις ακριβώς αντίθετες απόψεις — μείγμα που μπορεί να διασφαλίσει μόνο ένας πανίσχυρος πρόεδρος-ως-εν-αναμονή-πρωθυπουργός
Αν οι απόψεις έχουν στ’ αλήθεια σημασία, αν οι απόψεις δεν είναι απλά σημαίες σε μια τελετουργία με γνωστό εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, αν οι απόψεις δεν είναι θέσεις που εγγυώνται το στάτους όσων τις υπερασπίζονται, αν οι απόψεις είναι τόσο σημαντικές που πρέπει να γίνουν σε ορατό χρόνο πραγματικότητες γιατί αφορούν επείγουσες ανάγκες, τι γυρεύουν οι απόψεις αυτές μέσα στη νύχτα των άλλων;
Από το 2012, οι καλές απόψεις μετρούν μόνο ήττες μπροστά στην ισχύ κρατικοποιημένων επαγγελματιών της πολιτικής: οι επαγγελματίες “εγγυώνται” πλουραλισμό των απόψεων, αλλά δουλεύοντας οργανωτικά, μιντιακά και μέσα από το κράτος, επιβάλλουν τη μονοφωνία και τον κομφορμισμό στην πολιτική — προοδευτικά, ριζοσπαστικά και για όλα τα γούστα.
