Έληξε πριν λίγες μέρες η ηλεκτρονική διαβούλευση για τον εθνικό κλιματικό νόμο που κατέθεσε το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, διαβούλευση που κράτησε το εντυπωσιακό διάστημα των δύο μηνών. Ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών χωρών της ΕΕ που έχουν ψηφίσει παρόμοιους νόμους, η κυβέρνηση υποστηρίζει πως επιδιώκει να θεσπίσει πλαίσιο για τον σταδιακό μετριασμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.
Το νομοσχέδιο ευαγγελίζεται ως σκοπό του την εναρμόνιση της Ελλάδας με τον ευρωπαϊκό στόχο για κλιματική ουδετερότητα ως το 2050, ώστε να περιοριστεί η αύξηση της θερμοκρασίας κατά 1,5° C, πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα, σε εφαρμογή της Συμφωνίας του Παρισιού. Ωστόσο, η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης, με την εμμονή στην εξόρυξη υδρογονανθράκων σε Κρήτη και Κυπαρισσιακό Κόλπο, και τη συνεχή μετάθεση της ημερομηνίας απεξάρτησης από το λιγνίτη, στην πραγματικότητα δεν συνάδει με τους δηλωμένους στόχους μετριασμού των εκπομπών. Όσον αφορά τη σύνδεση με την κοινωνία, όπως ορθά επισημαίνει η ανακοίνωση 12 περιβαλλοντικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων, στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην κλιματική σταθερότητα, ούτε στην προστασία των πιο ευάλωτων νοικοκυριών.
Με δεδομένο ότι η παγκόσμια μέση θερμοκρασία ήδη έχει ανέβει κατά 1,1 ° C σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα και ότι βιώνουμε ακραία καιρικά φαινόμενα ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα τελευταία χρόνια, είναι φανερό πως έχουμε απομακρυνθεί πολύ από το στόχο του 1,5° C. Μπορεί αυτά τα νούμερα να ακούγονται τεχνοκρατικά. Είναι, όμως, σημαντικό να έχουμε στο νου μας πως αυτή είναι η παγκόσμια μέση θερμοκρασία που η επιστημονική κοινότητα έχει θέσει ως ασφαλές όριο για τη ζωή πάνω στον πλανήτη.
Στα κινήματα παγκοσμίως, η συζήτηση για τη κλιματική κρίση μετακινείται προς την κατεύθυνση της διαθεματικότητας (intersectionality), συνδέοντας την αντιμετώπιση της κρίσης με όλους τους κινηματικούς αγώνες. Και αυτό γιατί ο αγώνας ενάντια στην κλιματική κρίση θα πρέπει να θεωρείται η μητέρα των μαχών: η νίκη του θα σημάνει την ταυτόχρονη αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλων των χωρών του πλανήτη. Και αν αυτό φαντάζει ουτοπικό, αρκεί να αναλογιστούμε πως βρισκόμαστε στο στάδιο που βλέπουμε πια τον μετεωρίτη στον ουρανό: θραύσματά του έχουν ήδη χτυπήσει φτωχότερες χώρες, και πρέπει τώρα να σηκώσουμε το κεφάλι μας, όχι για να τον κοιτάξουμε, αλλά για να εμποδίσουμε την πτώση του.
