«Τι κάνουμε όταν θέλουμε να πούμε κάτι και η κουβέντα μας δεν το χωράει; Το στρίβουμε στο τραγούδι […] Διότι, το τραγούδι είναι μια κουβέντα που τρελάθηκε. Κι όταν πάλι δεν μας φτάνει το τραγούδι τι κάνουμε; Το στρίβουμε στο χορό. Διότι, ο χορός είναι ένα τραγούδι που ξανατρελάθηκε […]»
Ιάκωβος Καμπανέλλης, Το Μεγάλο μας Τσίρκο
Το σιχτίρισμα ως ατομικός Ορθός Λόγος
Διατρέχοντας τη σύγχρονη ελληνική κοινωνική ιστορία, αυτή που συνήθως γράφεται στο δρόμο και έξω από τις κεκλεισμένων των θυρών αίθουσες της πολιτικής των θεσμικών δρώντων, ένα ήταν το σύνθημα που σε βάθος χρόνου δέσποζε στις καρδιές και γέμιζε τα χείλη των διεκδικητών: «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι». Απαιτούνταν, πράγματι, άοκνη και συστηματική προσπάθεια από τη μεριά του οιοδήποτε ούτως ώστε αυτό το εκφραστικό τέχνημα λαϊκής οργής να εκπέσει από την πρώτη θέση της εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς μας. Και αυτό το κατάφερε ο Μήτσοτάκης ο Β΄. Στο πάνδημο σιχτίρισμα «Μητσοτάκη Γαμιέσαι!» βρήκε λεκτική διέξοδο ο αβίωτος βίος, το συσσωρευμένο και διαρκές αίσθημα προσβολής της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας που υφιστάμεθα από μια κυβέρνηση κοινωνιοπαθών, που πολιτεύεται με ηθικό πλεονέκτημα το μίσος για την κοινωνία και τη λατρεία των ΜΜΕ και θέτει ως οργανωτική αρχή και κατηγορική προσταγή χρηστής διακυβέρνησης και επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων την ατομική ευθύνη. Όχι την απαραίτητη κοινωνική ενσυναίσθηση που οφείλει να επιδεικνύει ο κάθε ενάρετος πολίτης. Αλλά την ατομική ευθύνη των μονάδων μιας αγέλης έμβιων όντων, της οποίας την ύπαρξη αντιλαμβάνεται μόνο όταν βοούν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Σ’ αυτό δε το αντεστραμμένο χομπσιανό σχήμα της σχέσης Κράτους-Πολίτη, σύμφωνα με το οποίο η κάθε ατομικότητα οφείλει να λειτουργεί ως παντοδύναμος μηχανισμός ρύθμισης των βασικών τομέων της κοινωνικής ζωής και να παρεμβαίνει άμεσα για την αποσόβηση της κάθε λογής κρίσης, οι επίσημοι και άτυποι κοινωνικοί/πολιτικοί θεσμοί της οργανωμένης Πολιτείας διακρίνονται για την αποτελεσματικότητα της απουσίας τους – πλην της Αστυνομίας και της Εκκλησίας. Ο ασθενής πρέπει να αυτοϊαθεί ή να πεθάνει γρήγορα γιατί καθυστερεί την επανεκκίνηση της οικονομίας, ο εγκλωβισμένος από το χιόνι πρέπει να σκάψει λαγούμια για να θάψει το αυτοκίνητο του και να αποκατασταθεί η ομαλή κυκλοφορία στους δρόμους, ο πυρόπληκτος από την Εύβοια οφείλει ταυτόχρονα να εκτελεί χρέη πυροσβέστη, αλλά και πιλότου Καναντέρ. Και όλοι οι παραπάνω, φορολογούμενοι αυτού του ιδιωτικού Κράτους της Δεξιάς, αυτό που κυρίως οφείλουν να κάνουν είναι να σιωπούν …γιατί ο πρωθυπουργός θέλει να ακούει μόνο λόγια ευγνωμοσύνης.
Το παράλογο ως πολιτική ορθότητα
Θα μπορούσε άραγε αυτό το διευρυμένο κοινωνικό ανάθεμα να είχε βρει μια πιο κόσμια εκφραστική φόρμα; Θα μπορούσε. Υπό μια προϋπόθεση. Υπό πολλές, για την ακρίβεια, προϋποθέσεις, που δεν συναντάμε στο υφιστάμενο τοπίο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης: α) οργάνωση της πολιτικής αντιπαράθεσης σε μια κατεύθυνση όπου, ανάλογα με την περίσταση θα ευνοείται η επικράτηση του ορθότερου επιχειρήματος, β) ένας ελάχιστος βαθμός πλουραλισμού στην εκπροσώπηση των διαφορετικών φωνών στη δημόσια σφαίρα και γ) μοτίβα επικοινωνίας που προάγουν την μεταφορά (και τον έλεγχο) της πληροφορίας, και όχι τον προσηλυτισμό.
Αντ’ αυτού, στην ελληνική δημόσια σφαίρα, πολιτικά ορθό νοείται το οργανωμένο ψεύδος, και μάλιστα το ευφάνταστο οργανωμένο ψεύδος, στο οποίο και αποδίδονται a priori τα γνωρίσματα του άριστου επιχειρήματος, ο αντιπολιτευτικός λόγος παρατίθεται μόνο όταν πρόκειται να στιγματιστεί ή να εκχυδαϊστεί, ο κριτικός λόγος προληπτικά τυποποιείται ως υβριστικός λόγος, και η αντικειμενικότητα στην ενημέρωση έχει αντικατασταθεί από λιβανιστήρια, αγιογραφίες και επικοινωνιακές τελετουργίες προσηλυτισμού στο κυβερνητικό αφήγημα. Ελάχιστα είναι εκείνα τα μέσα που εξαιρούνται του κανόνα. Γι’ αυτό και ολοένα και συχνότερα οι σκεπτόμενοι άνθρωποι στρέφονται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για ανταλλαγή πληροφοριών και διαμόρφωση γνώμης (ανεξαρτήτως παθογενειών που ενδημούν και εκεί). Γι’ αυτό και οι λέξεις τρελαίνονται και γίνονται σύνθημα «Μητσοτάκη Γαμιέσαι», που πετάγονται σαν πέτρες, ραγίζοντας την καλογυαλισμένη μιντιακή βιτρίνα του πρωθυπουργού.
