Της Ζωής Μαυρουδή
Επιτέλους. Η ανώτατη αξιωματούχος της χώρας εγκαινίασε ένα χώρο, όπου θα χρησιμοποιούνται παράνομες ουσίες, γνωστές και ως ναρκωτικά. Στις 27 Απριλίου 2022, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μαζί με το Θάνο Πλεύρη, τον Κώστα Μπακογιάννη και άλλους επίσημους παραβρέθηκε στα εγκαίνια του “πρώτου” (όπως λανθασμένα ακούστηκε) Χώρου Εποπτευόμενης Χρήσης (ΧΕΧ).
Στο STEKI 46 του ΟΚΑΝΑ, στην οδό Καποδιστρίου 46, οι χρήστες ψυχοδραστικών ουσιών μπορούν πλέον να κάνουν τη χρήση τους νόμιμα και με ασφάλεια, με καθαρά σύνεργα για την αποφυγή λοιμώξεων και υπό ιατρική φροντίδα, που θα τους παρέχεται σε περίπτωση υπερβολικής δόσης. Η χρήση, λοιπόν, θα είναι ασφαλής και νόμιμη. Οι ουσίες, όμως, θα προέρχονται από την πιάτσα και το παράνομο εμπόριο. Κατά έναν τρόπο, ανομολόγητα, στο Στέκι 46 ο νόμος για τα ναρκωτικά θα ξηλώνεται με τις ευλογίες του Κράτους.
Για να εξηγήσει κανείς αυτή την αντίφαση πρέπει να πάει πίσω στο χρόνο, σε μια άλλη επίσημη τελετή, και συγκεκριμένα στην 17η Ιουνίου του 1971, όταν ο Πρόεδρος Νίξον κήρυξε σε συνέντευξη Τύπου τον Πόλεμο Κατά των Ναρκωτικών. Από τότε, τα κράτη που πολέμησαν στο πλάι των ΗΠΑ, μεταξύ τους και το ελληνικό, επιδίδονται πεισματικά σε αντιφάσεις και βία, σε έναν ανεξέλεγκτο, “μανιακό” παραλογισμό.
Μπορεί να πει κανείς ότι οι όροι “τοξικομανής” και “ναρκομανής” δεν περιγράφουν κανέναν άλλον καλύτερα από το Κράτος. Κανένας άνθρωπος, πουθενά στον κόσμο, τα τελευταία 50 χρόνια του Πολέμου κατά των Ναρκωτικών, δεν έχει μεγαλύτερη “μανία” με τις ψυχοδραστικές ουσίες από τα κράτη, τα οποία, ενώ φορούν τον μανδύα της προστασίας του πληθυσμού, στοχοποιούν άγρια τους πληθυσμούς που βρίσκονται στον πάτο της κάθετης διαδικασίας παραγωγής-διανομής-χρήσης.
Η καταστολή των χρηστών επιτελείται εμμονικά. Στην πιο πρόσφατη έκθεσή του, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας ανέφερε ότι, μόνο το 2019, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταγράφηκαν περίπου 1,5 εκατομμύρια αδικήματα που εμπίπτουν στη νομοθεσία περί ναρκωτικών, αριθμός αυξημένος κατά 24%, σε σύγκριση με το 2009. Το συντριπτικό ποσοστό τους (82% ή 1,2 εκατομμύρια) αφορούσαν χρήση ή κατοχή για προσωπική χρήση.
Στη χώρα μας, οι ειδήσεις συλλήψεων και προσαγωγών για μικροκατοχή σκληρών ουσιών, αλλά και ψυχοδραστικής κάνναβης, περνούν, φυσικά, στα ψιλά. Είναι πιο πιασάρικο για τα ΜΜΕ να ενημερώνουν το κοινό για αστυνομικές επιχειρήσεις που εντοπίζουν κιλά σε υπόγεια παρά για χρήστες που οδηγούνται στα κρατητήρια γιατί είχαν στο σπίτι τους ποσότητα σκόνης ίσης με ένα κουταλάκι του γλυκού. Εν τω μεταξύ, οι αστυνομικοί, δικαστές και ανακριτές που εκτελούν τον Πόλεμο και οι πολιτικοί που τον νομοθετούν έχουν αδειάσει αμέτρητα κουταλάκια στη σούπα της “αντιμετώπισης” του κοινωνικού προβλήματος, μιας αντιμετώπισης που προϋποθέτει ότι οι χρήστες θα ζουν εσαεί με την απειλή της φυλάκισης πάνω απ’ το κεφάλι τους.
Το “τοξικομανές” ελληνικό κράτος, φυσικά, δεν παραδέχεται ανοιχτά ότι έχει πρόβλημα και έτσι δεν μπορούμε να το βοηθήσουμε να απεξαρτηθεί εντελώς. Δεν παραδέχεται, για παράδειγμα, ότι άργησε να ζητήσει βοήθεια και να εφαρμόσει τις συστάσεις των ίδιων των χρηστών και όσων στηρίζουν τις πρωτοβουλίες μείωσης βλάβης, όπως το Στέκι 46. Όπως επεσήμανε ο ακτιβιστής Τάσσος Σμετόπουλος με αφορμή τα εγκαίνια του χώρου, πήρε στο ελληνικό κράτος 33 χρόνια για να τρέξει πιλοτικά κάτι που ήταν ήδη δοκιμασμένο σε άλλες χώρες (με εντυπωσιακά αποτελέσματα), 8 χρόνια για να ρυθμίσει το νομοθετικό πλαίσιο και 41 χρόνια για να κάνει ό,τι οι χρήστες κάνουν ήδη στους δρόμους μόνοι τους, για να επιβιώσουν από τον Πόλεμο που έχει κηρυχθεί εναντίον τους. Αυτά δεν ειπώθηκαν στα πρόσφατα εγκαίνια, ούτε φυσικά συζητήθηκε το γιατί ο όντως πρώτος χώρος εποπτευόμενης χρήσης “Οδυσσέας” που είχε λειτουργήσει πιλοτικά με μεγάλη επιτυχία στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου, έκλεισε αιφνίδια το 2014 με απόφαση εισαγγελέα.
Έστω και αργοπορημένα όμως, το κράτος φαίνεται να απεξαρτάται μερικώς από μια εμμονή του: ότι οι χρήστες πρέπει να κρύβονται συνέχεια απ’ αυτό. Η πρωταρχική έξη, βέβαια, παραμένει. Στην πιο παραμελημένη και καταπιεσμένη ομάδα της κοινωνίας μας, το ελληνικό κράτος συνεχίζει να λέει: “θα σας συλλαμβάνω όμως ακόμα, όταν και όπου θέλω εγώ”.
