«Μέσα στα δύο χρόνια καταναγκαστικής απουσίας μας, βιώσαμε αλλεπάλληλες κρίσεις και καταστροφές. Θύματα για άλλη μία φορά υπήρξαν του κόσμου οι λαοί»
100 χρόνια από το 1922 και 2 χρόνια από την πανδημία, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης επιστρέφει για 23η φορά, ως μία αναγκαία πνοή ειρήνης και αλληλεγγύης στον ζόφο της κρίσης και του πολέμου. Δίνουμε ραντεβού από τις 30 Ιουνίου και μέχρι τις 2 Ιουλίου στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στο Πάρκο Ξαρχάκου. Εκεί θα συναντηθούμε για τρεις ημέρες δεκάδες αντιρατσιστικές, μεταναστευτικές, φεμινιστικές, ΛΟΑΤΚΙ +, εργατικές, πολιτικές και νεολαΐστικες για να ζωντανέψουμε ιστορίες, βιώματα και σκέψεις.
Μέσα στα δύο χρόνια καταναγκαστικής απουσίας μας, βιώσαμε αλλεπάλληλες κρίσεις και καταστροφές. Θύματα για άλλη μία φορά υπήρξαν του κόσμου οι λαοί. Η παρουσία μας στο 23ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ αποτελεί χρέος σε όλα αυτά τα θύματα και ιδιαίτερα σε εκείνα που δεν βρίσκονται πια μαζί μας, είτε γιατί σκοτώθηκαν από βόμβες, είτε γιατί χάθηκαν έξω από τις ΜΕΘ, είτε γιατί τα σκότωσε η πατριαρχία και ο ρατσισμός.
Για αυτόν τον λόγο και επιλέγουμε φέτος να συζητήσουμε γύρω από πολυποίκιλες, αλλά και αλληλοσυνδεόμενες θεματικές. Την 30η Ιούνη, την 1η και 2η Ιούλη λοιπόν, βρισκόμαστε στο Πάρκο Ξαρχάκου, για να συζητήσουμε για τις αναγκαίες αντιστάσεις στον πόλεμο, για τις παράνομες επαναπροωθήσεις και το αντιπροσφυγικό μένος του ελληνικού κράτους στα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Δεν περιοριζόμαστε όμως μονάχα εκεί. Ανοίγουμε δρόμους διαλόγου για το γυναικείο κίνημα, την κρίση της δημόσιας υγείας, το δικαίωμα στη στέγη, τους εργατικούς αγώνες και την αντιφασιστική πάλη. Παράλληλα, παρακολουθούμε θεατρικές παραστάσεις, επισκεπτόμαστε φωτογραφικές εκθέσεις, απολαμβάνουμε παραστάσεις χορού και διασκεδάζουμε με μουσική, συμμετέχουμε σε δραστηριότητες με (και για) τα μικρά μας φιλαράκια.
Τέλος, το φετινό φεστιβάλ, πέρα από το σήμερα, θα προσπαθήσει να κάνει και ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, ζωντανεύοντας αναμνήσεις από το 1922 και την υποδοχή των προσφύγων. Το οφείλουμε άλλωστε στην ίδια την πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη, την προσφυγομάνα που με τις ιστορίες της μας υπενθυμίζει διαρκώς σε ποια πλευρά της ιστορίας πρέπει να στεκόμαστε.
Άλλωστε, Όλες, Όλ@, Όλοι θα έχουμε μία πατρίδα, όσο υπάρχει η Σαλονίκη.
