Τι προσπαθεί να εκφράσει το ΜΕΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη σε αυτές τις εκλογές, που από πολλούς χαρακτηρίζονται ως εκλογές χαμηλών προσδοκιών;
Οι εκλογές αυτές θα καθορίσουν σε ένα βαθμό αν θα νομιμοποιηθεί η κυβερνητική πολιτική ή θα υπάρξει μία σχετική ανακοπή της. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται απλά ως ένα πεδίο ιδεολογικής παρέμβασης, πρέπει να τεθούν συγκεκριμένοι πολιτικοί στόχοι. Πρώτον, να μην υπάρξει αυτοδυναμία της Ν.Δ.. Όχι απλά μίας ακόμα αστικής κυβέρνησης, αλλά μίας εξαιρετικά επικίνδυνης κυβέρνησης, με αντιδημοκρατικές τομές, που ανατρέπουν ένα πλέγμα ισορροπιών και συμβιβασμών με τις λαϊκές τάξεις, αποτέλεσμα όλης της μεταπολίτευσης. Ο στόχος αυτός εξυπηρετείται από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση όσο το δυνατόν περισσότερων κομμάτων της αριστεράς. Δεύτερον να μην λεηλατηθεί εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ ένας ευρύτερος κόσμος που αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική του συνέβαλε στην παλινόρθωση της πιο επιθετικής δεξιάς των τελευταίων τριάντα χρόνων, ωστόσο δεν μπορεί να διακρίνει εναλλακτική λύση. Τρίτον, η διατήρηση και αναβάθμιση της πολιτικής εκπροσώπησης ενός ρεύματος που αναφέρεται στη ριζοσπαστική αριστερά, στη διαίρεση μεταξύ μνημονιακών -ευρωενωσιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων που αμφισβητούν την σημερινή δομή της Ε.Ε..
Πώς απαντά το ΜΕΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη στην επιθυμία που εκφράζει μεγάλο μέρος της κοινωνίας για ρήξη με αυτό το σύστημα που γεννάει φτώχεια, βία, και πολλαπλούς αποκλεισμούς; Πώς αφουγκράζεστε αυτό τo Ya Basta;
Η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση ήταν οι διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη. Για πρώτη φορά μετά το 2012, συμμετείχαν μαζικά λαϊκά στρώματα και όχι απλά ένα πολιτικοποιημένο τμήμα της αριστεράς ή ειδικές κατηγορίες εργαζομένων, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Η έκρηξη της κοινωνικής δυσαρέσκειας και η εκδήλωσή της με πολιτικούς όρους, συμπυκνώνει μία ευρύτερη αντίδραση στην κυβερνητική πολιτική, που αγγίζει συνολικότερα και τις υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν αλλάξει συνολικά οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συσχετισμοί. H κυβέρνηση επιχειρεί να σταθεροποιήσει την επιρροή της, αξιοποιώντας και την αποκλειστική κυριαρχία της στα μεγάλα ΜΜΕ, που αντανακλά την πλήρη στήριξη όλων των τμημάτων της αστικής τάξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει άλματα συστημικής προσαρμογής, το οικονομικό του πρόγραμμα παραμένει εντελώς ενταγμένο στο πλαίσιο των μνημονιακών ρυθμίσεων. Η μετατόπισή του προς το κέντρο συνιστά μία βαθύτερη αλλαγή, που, εκτός των άλλων, διευκολύνει την πολιτική της κυβέρνησης. Σε αυτό το πλαίσιο, η έκφραση με πολιτικούς και κινηματικούς όρους της κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι μία μακροπρόθεσμη και επίπονη διαδικασία. Απαιτείται η συγκέντρωση ευρύτερων δυνάμεων της αριστεράς και του κινήματος στους επιμέρους χώρους, για να είναι εφικτή μία κοινωνική και πολιτική παρέμβαση σε τμήματα της λαϊκής πλειοψηφίας που ασφυκτιούν, αλλά δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστούν από τους κεντρικούς πολιτικούς μηχανισμούς, ή από παραδοσιακές μορφές οργάνωσης. Η στρατηγική αυτή έχει αποτελέσματα, όμως απέχουν από την ανασυγκρότηση μίας πρακτικής που να επικοινωνεί με τα κατακερματισμένα τμήματα των επισφαλώς εργαζομένων, τη νεολαία, αλλά και τις γυναίκες, που αντιμετωπίζουν διπλή καταπίεση μέσα στην καπιταλιστική και πατριαρχικά δομημένη εξουσία. Χρειάζεται μαζικός, συγκεκριμένος λόγος, που να ιεραρχεί τα βασικά προβλήματα των λαϊκών τάξεων και ταυτόχρονα να αναδεικνύει μία διαφορετική «ηθική» πολιτιστική πρακτική απέναντι στην κουλτούρα του κέρδους, του ανταγωνισμού και του ατομισμού.
Σε πολιτικό επίπεδο, θα είχε αξία μια ευρύτερη πολιτική και κινηματική συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς, από το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 έως την ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική αριστερά. Μια τέτοια συνεργασία θα δημιουργούσε ρωγμές στο πολιτικό σύστημα, αλλά και θα ενίσχυε τις κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι σε όποια κυβέρνηση προκύψει.
Πώς αποτυπώνεται η ταξική μεροληψία στον πολιτικό σας σχεδιασμό;
Το πρόγραμμα και η πρακτική του ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη επιχειρεί να εκφράσει τις κατώτερες τάξεις, η θέση των οποίων επιδεινώνεται δραματικά μετά από 13 χρόνια μνημονιακών πολιτικών, που δεν επιβλήθηκαν απλά από το εξωτερικό, αλλά συνδιαμορφώθηκαν από την ελληνική αστική τάξη. Είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα που να ανασυγκροτεί τις δυνατότητες των λαϊκών τάξεων να αποσπούν το μεγαλύτερο δυνατό από το κεφάλαιο, αλλά και μακροπρόθεσμα να βελτιώνουν τον κοινωνικό συσχετισμό. Με μέτρα όπως η ΑΤΑ, η φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων και του μεγάλου πλούτου, η δημιουργία δημόσιου τραπεζικού συστήματος, η διαχείριση των κόκκινων δανείων από δημόσια τράπεζα και η σεισάχθεια για τα φτωχά νοικοκυριά, κρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας και πλαφόν στις τιμές, δραστική περικοπή του δημόσιου χρέους. Πρόκειται για ένα ταξικό πρόγραμμα, εξαιρετικά ριζοσπαστικό με βάση τον υπαρκτό συσχετισμό δυνάμεων σε εθνικό και κυρίως σε διεθνές επίπεδο. Έχουμε επίγνωση ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μας φέρει σε κάθετη σύγκρουση με την ελληνική αστική τάξη, αλλά και με τον διεθνή ιμπεριαλιστικό παράγοντα, ωστόσο δεν έχει υπάρχει άλλος τρόπος να επιβληθεί μία πολιτική υπέρ των λαϊκών τάξεων.
Πώς ερμηνεύεις τις επιθέσεις που δέχεστε από διάφορες πλευρές και αυτό το ρεσιτάλ κινδυνολογίας που βλέπουμε εκ μέρους τους; Τι φοβούνται στην πραγματικότητα;
Γίνεται μία συντεταγμένη προσπάθεια από τα κέντρα εξουσίας να αναστηλώσουν την επιρροή της Ν.Δ. Το βασικό τους σχέδιο είναι η αυτοδυναμία της, ενώ το εναλλακτικό, η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ ή τμήμα του. Τα περιθώρια αυτοδυναμίας εξαρτώνται από το ποσοστό του πρώτου κόμματος και τον αριθμό των κομμάτων που θα μπουν στην Βουλή και καθόλου από την διαφορά πρώτου και δεύτερου κόμματος. Έτσι, η Ν.Δ. επιχειρεί, με την παρέμβαση του δικαστικού και άλλων μηχανισμών, να εκκαθαρίσει τα μη φιλικά της κόμματα στα δεξιά, αλλά και να στοχεύσει στο ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη, με το βλέμμα στις δεύτερες εκλογές. Ταυτόχρονα, να εκθέσει το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για «προοδευτική διακυβέρνηση», με βάση το φόβο ότι ενδεχόμενη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τις «προοδευτικές δυνάμεις» είναι καταστροφική.
Σε αυτό το παιχνίδι συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, πιεζόμενος από την Ν.Δ., αλλά επιδιώκοντας να διαχωριστεί και, ει δυνατόν, να απαλλαγεί από την πίεση στα αριστερά που στρατηγικά του ασκεί το ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη. Οι απαράδεκτες επιθέσεις του Α. Τσίπρα για τον Γ. Βαρουφάκη ως «φίλο του Σόιμπλε» και «Alter Ego του Μητσοτάκη» ευτελίζουν την πολιτική αντιπαράθεση από ένα υποτιθέμενο κόμμα της αριστεράς. Είναι θλιβερό πώς ένα κόμμα που βγήκε κυβέρνηση με το στόχο της κατάργησης των μνημονίων γίνεται σήμερα προπαγανδιστής της αντίληψης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Παράλληλα, το ΚΚΕ εντείνει την επίθεση όσο πλησιάζουμε στις εκλογές. Πίσω από την «υπεραριστερή» ρητορεία και την «κριτική» σε κάθε μεταβατικό πολιτικό στόχο ως διαχειριστικό, υποκρύπτεται μία στρατηγική ενσωμάτωσης. Η παραπομπή κάθε ενδιάμεσου πολιτικού στόχου στην «λαϊκή εξουσία», σημαίνει συνθηκολόγηση με τους πολιτικούς συσχετισμούς. Είναι χαρακτηριστικές οι στάσεις του ΚΚΕ στην εξέγερση του του Δεκέμβρη, στις πλατείες, η αποχή από το δημοψήφισμα και η προπαγάνδιση ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη χωρίς τη «λαϊκή εξουσία» θα ήταν καταστροφή. Πρόσφατα, το επιχείρημα ότι, είτε με ιδιωτικοποιήσεις, είτε με κρατικοποιήσεις, το αποτέλεσμα θα είναι περίπου το ίδιο μέσα στον καπιταλισμό, που θωρακίζει από τα «αριστερά» το νεοφιλελεύθερο αφήγημα. Τακτικός στόχος του είναι να εμφανισθεί ως η μόνη υπαρκτή δύναμη της αριστεράς. Ας αναλογιστούμε όλοι και όλες εάν κάτι τέτοιο βοηθάει την υπόθεση του κινήματος, ή θα το διευκολύνει να ακολουθήσει την πολιτική διαχείρισης και γραφειοκρατικού ελέγχου, ακόμα και πυρόσβεσης των κινητοποιήσεων. Σε στρατηγικό επίπεδο, οι επιθέσεις στο ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη που εντείνονται συνολικά από τα συστημικά μέσα και τα κέντρα εξουσίας, επιδιώκουν να δαιμονοποιήσουν την οποιαδήποτε πρόταση εναλλακτικής πολιτικής.
Σήμερα το ΜέΡΑ25- Συμμαχία για τη Ρήξη και συνολικότερα οι δυνάμεις που αναφέρονται στην ανατροπή της υφιστάμενης πολιτικής δεν αντιπροσωπεύουν έναν άμεσο συνολικό κίνδυνο. Όμως, η διεθνής αστάθεια και κρίση στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, αλλά και το γεγονός ότι η απόσπαση ενεργητικής συναίνεσης των κατώτερων τάξεων στην Ελλάδα είναι αδύνατη, καθιστούν τις εξελίξεις αβέβαιες. Υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές ανατροπές. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πικρή για την αριστερά, ήταν όμως πικρή και για την αστική τάξη, παρότι πέτυχε να τη διαχειριστεί προς όφελός της. Θέλουν να μην διαμορφωθεί ένα ευρύτερο κοινωνικό μπλοκ που προωθεί την λογική της σύγκρουσης με τους σημερινούς αστικούς και υπερεθνικούς μηχανισμούς, αποδυναμώνοντας όσους έχουν την θέληση να συμβάλλουν σε μία τέτοια κατεύθυνση.
Πώς απαντάς σε όσους λένε ότι το βασικό επίδικο αυτών των εκλογών είναι η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Και κατά πόσο θεωρείς ότι φτάνει η πτώση του Μητσοτάκη για να πάμε αλλιώς;
Αναμφίβολα πολιτικός στόχος είναι η αποτροπή μίας νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη. Όμως, δεν είναι από μόνος του επαρκής, ούτε μπορεί να νομιμοποιήσει τη συναίνεση σε μία παραπλήσια πολιτική, παρά τις αποχρώσεις των τριών κομμάτων. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική του διευκόλυνε την εκλογή της Ν.Δ. και την εφαρμογή της πολιτικής της. Δεν έχει λοιπόν σημασία η υποστήριξη ή η ανοχή σε μια πολιτική που αποδέχεται τις ιδιωτικοποιήσεις, το χρηματιστήριο ενέργειας, επιτίθεται σε κάθε πτυχή μιας άλλης πολιτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε κυβέρνηση με μία μεγάλη δυναμική κοινωνικών αγώνων και με ένα πρόγραμμα περισσότερο ταξικά προσανατολισμένο, που τουλάχιστον διακηρυκτικά εμπεριείχε το ενδεχόμενο της ρήξης με το εθνικό και διεθνές πλαίσιο, ταχύτατα μετασχηματίστηκε σε ένα κεντρώο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ποια θα είναι η πολιτική του σήμερα που έχει ολοκληρωθεί αυτός ο μετασχηματισμός; Είναι σήμερα πιο χρήσιμη για τις λαϊκές τάξεις η ύπαρξη μίας αριστερής αντιπολίτευσης, ώστε να συμβάλει στην ανάπτυξη των αγώνων και στο να αποκτήσει ρίζες ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα.
Η Μαριάνα Τσίχλη είναι υποψήφια βουλεύτρια στην Α΄ Αθηνών με το ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη.
