Edita Morris, Τα λουλούδια της Χιροσίμα (μτφρ.: Νικηφόρος Βρεττάκος), εκδόσεις Θεμέλιο 2008, σσ.: 152
[Ίσως πάλι ν’ αναρωτιούνται γιατί ο άνθρωπος, ανίκανος να δημιουργήσει έστω και μια τρίχα της ουράς αυτού του σκίουρου, έφτασε στο σημείο να βάλει όλες του τις γνώσεις στην υπηρεσία της εξόντωσης των ζωντανών πλασμάτων]
Δεκαπέντε χρόνια μετά τις 6 Αυγούστου 1945, ένας νεαρός αμερικάνος θα βρεθεί στη Χιροσίμα. Ένα παιχνίδι της μοίρας, των συμπτώσεων και των περιστάσεων θα τον φέρει οικότροφο στην Οικία της Γιούκα. Ένας ευτυχισμένος τουρίστας που συναναστρέφεται «ιθαγενείς» θα αρχίσει να ανακαλύπτει και να συνειδητοποιεί τι είναι ο Άνθρωπος.
Χωρίς να λείπει μια δόση οριενταλισμού στη ματιά της, η Εντίτα Μόρρις χρησιμοποιεί στην υπέροχη αυτή νουβέλα μια επιζήσασα της ατομικής επίθεσης στην Χιροσίμα, για να μας επί ένα βαθιά πανανθρώπινο αντιπολεμικό παραμύθι.
Ο νεαρός αμερικάνος ζει το όνειρό του να επισκεφθεί την Ιαπωνία και η νεαρή γυναίκα, που για μερικά επιπλέον γεν δέχεται να τον φιλοξενήσει, κάνει το παν για να μην του χαλάσει την ρομαντική εικόνα της εξωτικής Άπω Ανατολής που έχει στο μυαλό του. Κρύβει η ίδια τα σημάδια στο σώμα της και στο σώμα της αδερφής, ζωντανά μνημεία και οι δύο του σφαγείου που λέγεται πόλεμος, τους εξαθλιωμένους κατοίκους της παλιάς Χιροσίμα που ζουν στο περιθώριο σαν παρίες. Και γιατί το κάνει αυτό; Γιατί η Γιούκα, το θύμα, προσπαθεί να ευχαριστήσει τον Τζον, θεωρητικά τον θύτη της;
Γιατί, απλούστατα, η συγγραφέας, και κατ’ επέκταση η ηρωίδα της, αντιλαμβάνεται βαθιά την ανάγκη ενός πανανθρώπινου αντιπολεμικού συνασπισμού. Γιατί ποιος επέλεξε την ρίψη της ατομικής βόμβας; Ένας κυβερνήτης/πρόεδρος/πρωθυπουργός που εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια με ένα ποσοστό 30%, 50%, ακόμη και 100% να ήταν, νομιμοποίητε –και στο όνομα ποιανού;– να δώσει την εντολή για μια τέτοια καταστροφή; Κι αν αυτό δεν είναι απόφαση κάποιου αιρετού, αλλά ενός στρατηγού; Ποιος ελέγχει τον στρατό και από πού αυτός νομιμοποιείται –και στο όνομα ποιανού;– να προκαλέσει μια καταστροφή όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο μέλλον.
Υπό την απειλή του πυρηνικού ολέθρου, η οποία σήμερα είναι πάλι επίκαιρη σα να μην έφυγε ποτέ πάνω απ’ τα κεφάλια της ανθρωπότητας, η νουβέλα αυτή μας δίνει μια γλυκιά ιστορία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους, οι οποίοι επιλέγουν, και επιλέγουν το καλό, αναδεικνύοντας την βαθιά πίστη στην ανθρώπινη ψυχή και απορρίπτοντας την έννοια της συλλογικής ευθύνης.
Η ηρωίδα της Μόρρις, και γι’ αυτό είναι ηρωίδα, δεν κουβαλά στην ψυχή της –παρά τα όσα της έχουν συμβεί– ούτε μνησικακία, ούτε μίσος, ούτε καν απελπισία. Το μόνο που φωνάζει εξ ονόματος της συγγραφέως, και όλων των λαών μαζί, είναι το «ποτέ ξανά, καμία Χιροσίμα».
