Ακούω τη ρεπόρτερ να κάνει λόγο για αποκαλυπτικές εικόνες από τη μεγάλη πυρκαγιά στην Πεντέλη. Δεν είναι υπερβολική η περιγραφή της. Όλη η πλαγιά του βουνού έχει καλυφθεί από αυτό το πύρινο κόκκινο του μετάλλου που λιώνει στα χυτήρια. Θυμίζει αναγεννησιακούς πίνακες που απεικονίζουν τις εσχατιές της κόλασης, εκεί όπου θα βασανίζονται οι αμαρτωλοί μέχρι το τέλος του Χρόνου.
Την ίδια ώρα, ο αέρας στην πόλη έχει πάρει τη δυσοίωνη μυρωδιά του καμένου. Μια μυρωδιά ενοχλητική αυτή καθαυτήν, γιατί είναι παράταιρη και αφύσικη για τα πνευμόνια. Κυρίως όμως είναι μια μυρωδιά που προκαλεί τον αταβιστικό φόβο για μια απειλή που καταλαβαίνεις ότι βρίσκεται κοντά, αλλά δεν μπορείς να τη δεις.
Το ποστάρισμα
Στα social ο κόσμος ποστάρει φωτογραφίες της πόλης με φόντο το βουνό που καίγεται. Μου φέρνουν στο νου τις εικόνες από τα μπαράζ των ρωσικών ομοβροντιών που πυρπολούν τις νύχτες τις ουκρανικές θέσεις. Γιατί άραγε οι άνθρωποι δημοσιοποιούν αυτές τις εικόνες; Θέλουν να εντάξουν με κάποιον τρόπο την καταστροφή στην κανονικότητα των likes και του ψηφιακού ναρκισσισμού; Είναι η ανάγκη της επικοινωνίας που τους ωθεί, η ανάγκη να μοιραστείς με τους άλλους τα άσχημα νέα, και ας ξέρεις ότι τα έχουν μάθει ήδη, γιατί μόνο έτσι μπορείς να τα αντιμετωπίσεις; Ή μήπως είναι η τάση που έχουμε να καταγράφουμε τα μεγάλα γεγονότα του βίου μας γιατί θεωρούμε ότι αυτά θα ενδιαφέρουν τις επόμενες γενιές; Ίσως πάλι οι αναρτήσεις συνιστούν κάποιου είδους αντίδοτο σε αυτήν την αίσθηση της παντελούς αδυναμίας απέναντι στο Κακό, η οποία μας κατακυριεύει. Με τις αναρτήσεις κάτι κάνουμε, κάτι αισθανόμαστε ότι κάνουμε.
Ξανά
Η Αποκάλυψη του Ιωάννη μιλάει για το τέλος του κόσμου, για τη στιγμή που όλα θα φτάσουν στο πλήρωμα τους και μέσα από την τελική καταστροφή θα αναδειχθεί θριαμβευτής ο Λόγος. Στη μεταφορική της έννοια, η Αποκάλυψη περιγράφει μια μεγάλη καταστροφή, η οποία μπορεί να μη σηματοδοτεί τον τέλος του κόσμου γενικά, αλλά αποτελεί ένα σημείο καμπής∙ σαν να είναι το τέλος του κόσμου έτσι όπως τον έχουμε γνωρίσει.
Η Αποκάλυψη των καλοκαιρινών πυρκαγιών είναι όμως ιδιαίτερη. Γιατί είναι μια Αποκάλυψη που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά κάθε χρόνο, με τη μόνη διαφορά ενδεχομένως ότι κάθε χρόνο η δριμύτητά της κλιμακώνεται. Οι φωτιές είναι ένα τέλος του κόσμου που ζούμε ξανά και ξανά. Μια κόλαση που μας εμπεριέχει και θα διαρκέσει έως το τέλος των Ημερών. Μια κόλαση στην οποία δεν ακούγονται θρήνοι αλλά διαβεβαιώσεις αρμοδίων ότι η κατάσταση έχει τεθεί υπό έλεγχο.
