Ο βιασμός της 19χρονης κοπέλας από δύο ΔΙΑδες μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας δεν αποτελεί μόνο ένα φρικώδες έγκλημα. Ταυτόχρονα συνιστά το μέτρο της κατάστασης στην οποία έχουν φτάσει τα πράγματα στην Ελλάδα του 2022.
Θα γινόταν μόνο αλλού
Ισχυρίζομαι ότι ο βιασμός στο ΑΤ Ομονοίας συνιστά μέτρο της κατάστασης των πραγμάτων για τρεις λόγους:
Ο πρώτος είναι ότι παλιότερα τέτοιου είδους εγκλήματα ήταν ταυτισμένα με τις πιο άγριες δικτατορίες του Παγκόσμιου Νότου. Πριν λίγα χρόνια ούτε κατά διάνοια δεν θα φανταζόταν κανείς ότι, σε μα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αστυνομικοί θα μπορούσαν να παρασύρουν μια κοπέλα στο αστυνομικό τμήμα και να τη βιάσουν, χωρίς να αντιδράσουν ή έστω να κάνουν κάποια ερώτηση οι συνάδελφοί τους που βρίσκονταν στα διπλανά δωμάτια. Βιασμός από αστυνομικούς σε αστυνομικό τμήμα θα μπορούσε να γίνει στη Συρία, τη Κολομβία, τη Σρι Λάνκα∙ όχι στην Ελλάδα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τρίτη Ελληνική δημοκρατία δεν χαρακτηριζόταν σε όλη την ιστορική πορεία της από αστυνομικό αγριανθρωπισμό. Ωστόσο, μέχρι πριν κάποια χρόνια ο βιασμός ξεπερνούσε κάθε όριο. Το ότι έγινε κάτι που ήταν αδιανόητο, δείχνει πόσο άσχημα έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, πόσο έχουν αποθρασυνθεί οι αστυνομικοί, πόσο έχει διολισθήσει η αστική δημοκρατία στον αυταρχισμό, πόσο βαθιά βυθιζόμαστε στη βαρβαρότητα.
Όχι μεμονωμένο γεγονός
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο βιασμός στο ΑΤ δεν μοιάζει καθόλου με μεμονωμένο γεγονός. Δεν αναφέρομαι μόνο στο μακρύ ιστορικό του ΑΤ Ομόνοιας σε βασανιστήρια, κακοποιήσεις και αυθαιρεσίες – άλλωστε το αίτημα να κλείσει το συγκεκριμένο τμήμα έχει τεθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Εξίσου (ή και περισσότερο) σημαντικό με το αμαρτωλό ιστορικό είναι αυτό που δείχνει η συμπεριφορά των δύο αστυνομικών, σύμφωνα με όσα είχαν δει το φως της δημοσιότητας. Οι ΔΙΑδες δεν αισθάνονταν φόβο πως μπορούσαν να υποστούν συνέπειες αν κακοποιούσαν την κοπέλα. Ό,τι έκαναν το έκαναν με νηφαλιότητα και άνεση. Επιπλέον, η μεθόδευση που ακολούθησαν ενισχύει την υπόνοια ότι δεν είναι πρωτοφανή τέτοιου είδους περιστατικά στο ΑΤ Ομόνοιας. Οι αστυνομικοί αισθάνονταν μεγαλύτερη ασφάλεια να διαπράξουν το έγκλημα στο ΑΤ από οποιοδήποτε άλλο χώρο, ενώ οι συνάδελφοί τους δεν βρήκαν τίποτα παράξενο στη συμπεριφορά τους.
Δεν χρειάζεται (ελπίζω) ιδιαίτερη επιχειρηματολογία γιατί πρέπει να μας προκαλεί τρόμο αυτή η σιγουριά των αστυνομικών. Μας κάνει να σκεφτούμε πόσα άλλα τερατώδη έχουν συμβεί, τα οποία τα θύματα δεν είχαν τη δύναμη ή το περιθώριο να τα καταγγείλουν. Αν όμως ο βιασμός μέσα σε ΑΤ δεν είναι μεμονωμένο γεγονός, σε τι είδους διεστραμμένη κανονικότητα έχουμε φτάσει;
Το όριο των πραγμάτων
Ο τρίτος λόγος για τον οποίο ο βιασμός στο ΑΤ Ομόνοιας συνιστά το μέτρο της κατάστασης των πραγμάτων είναι το ότι δεν προκαλείται στην κοινωνία σοκ αντίστοιχο με τη βαρύτητα του γεγονότος. Προφανώς η είδηση έχει κάνει εντύπωση κι έχει εξοργίσει ορισμένες κοινωνικές ομάδες. Αλλά γενικά είναι ένα ακόμα φοβερό μέσα στα φοβερά που ζούμε. Και αυτό είναι ίσως το πιο τρομακτικό.
