Ο Τόνι Νέγκρι, Ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας μεταξύ άλλων των Potere costituente και Assemblea (με τον Michael Hardt), ζει εδώ και σαράντα χρόνια στο Παρίσι και παρεμβαίνει στη δημόσια συζήτηση γύρω από την Αριστερά και τις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία: «Υπάρχει κάτι καινούργιο σήμερα σε αυτή τη χώρα που γεμίζει ένα κενό της κοινωνικής διαμεσολάβησης. Για την ώρα, μπορεί κανείς να πει ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα της σύγκλισης των αγώνων και των κινημάτων με τη μορφή μιας διπλής εξουσίας, η οποία θέτει υπό βαθύτατη αμφισβήτηση το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας».
Μετάφραση από το Il Manifesto – Του Roberto Ciccarelli – Μετάφραση: Κατερίνα Τσαποπούλου
«Στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας κανένας δεν περίμενε μια τέτοια αύξηση στις φασιστικές ψήφους του κόμματος της Μαρίν Λεπέν», υποστηρίζει ο 89χρονος Τόνι Νέγκρι από το Παρίσι όπου ζει εδώ και σαράντα χρόνια, και προσθέτει: «Η Νέα Λαϊκή Κοινωνική Ένωση (NUPES) κατάφερε να μεταβάλλει την παλαιά ταξική διαστρωμάτωση, να ανασυγκροτήσει μια Αριστερά μέσω μιας διαδικασίας που γεννήθηκε κατά τρόπο αυτόνομο και παρά το (ισχύον) εκλογικό σύστημα».
-Ποιες είναι οι επιπτώσεις της εντυπωσιακής ανόδου του Εθνικού Συναγερμού της Λεπέν;
Πρόκειται για ένα άσχημο φάντασμα που επανεμφανίζεται μπροστά στα μάτια μας και για μια από τις συνέπειες της διάρρηξης του δημοκρατικού συμφώνου το οποίο απέκλειε τους φασίστες από οποιαδήποτε συμμαχία. Αυτό το σύμφωνο τηρήθηκε το 2002, όταν ο σοσιαλιστής Ζοσπέν αποκλείστηκε από το ψηφοδέλτιο και ο Σιράκ πήρε το μεγαλύτερο μέρος των ψήφων της αριστεράς έναντι του πατέρα Λεπέν. Το 2022 το σύμφωνο χρησιμοποιήθηκε από τον Μακρόν για να πάρει τις ψήφους της αριστεράς και να εκλεγεί πρόεδρος, αλλά κατέρρευσε στις βουλευτικές εκλογές της προηγούμενης Κυριακής. Το 30% περίπου των ψήφων ανάμεσα στη Λεπέν και το NUPES οδήγησε στη νίκη των φασιστών. Γι’ αυτό ευθύνονται οι μακρονιστές.
Το εκλογικό σώμα της Γαλλίας φαίνεται χωρισμένο σε τρία μπλοκ (τέσσερα μαζί με την αποχή). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το μίσος για την αριστερά δικαιολογεί στα μάτια των φιλελευθέρων μια τέτοια αύξηση των λεπενιστών;
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που μια αληθινή αριστερά επανεμφανίζεται και δημιουργεί εμπόδια στις πολιτικές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου του Μακρόν. Η διάλυση της αριστεράς είναι η ψυχή του σχεδίου του, ακόμα και με τον κίνδυνο ανατροφοδότησης, όπως έκανε μέσα σε πέντε χρόνια, πολιτικών ασφάλειας και ταυτότητας που ευνοούν την εδραίωση μιας φασιστικής δεξιάς. Δεν αποτελεί είδηση, είναι νόμος της ιστορίας και της ταξικής πάλης.
-Ποιο θα είναι το μέλλον του μακρονισμού;
O Μακρόν έχει απωλέσει τη φωνή του, δεν κατοφέρνει να γίνει κατανοητός από την κοινωνία. Ας πάρουμε την ηλικία συνταξιοδότησης, που ο ίδιος θέλει να τη φτάσει στα 65 χρόνια. Η Cfdt (Γαλλική Δημοκρατική Ομοσπονδία Εργασίας) φάνηκε να τον ακολουθεί. Σήμερα όμως, ακόμα κι αυτή αντιτίθεται. Ο Μακρόν προσπαθούσε πάντα να αποκόψει κάθε συνδικαλιστική και κοινωνική υποστήριξη στους κοινωνικούς αγώνες. Πριν από πέντε χρόνια προκάλεσε τη διάλυση των σοσιαλιστών, ενώ οι συνέπειες σήμερα φαίνονται στο γεγονός ότι κάθε πολιτικό σχέδιο του δύσκολα θα έχει μια μόνιμη στήριξη. Γίνεται ήδη λόγος για τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης.
–Γιατί δεν πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία το ιταλικό σενάριο, εκείνο δηλαδή μιας χώρας χωρίς αριστερά, που είχε σχεδιαστεί ήδη από τη δεκαετία του ΄90;
Γιατί οι κοινωνικοί αγώνες δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται στη Γαλλία, δίνονταν συνέχεια και χωρίς διακοπή.
To NUPES αποτελεί μια διαρκή παρέμβαση, ικανή να εδραιωθεί, ή θα διαλυθεί;
Το γεγονός ότι δημιουργούνται διάφορες ομάδες στη συνέλευση (σοσιαλιστές, οικολόγοι, κομμουνιστές, η Επαναστατημένη Γαλλία [ΣτΜ: το κόμμα του Μελανσόν]), δε πιστεύω ότι αποτελεί κίνδυνο διάλυσης του NUPES. Θα δεχτεί αδιαμφισβήτητα εξαιρετικά βίαιες πιέσεις γιατί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο τρέφει μεγάλο μίσος για το οργανωμένο πλήθος. Υπάρχει ωστόσο κάτι νέο στη Γαλλία σήμερα, το οποίο καλύπτει ένα τεράστιο κενό κοινωνικής διαμεσολάβησης. Δεν ξέρω αν θα μακροημερεύσει, αλλά για την ώρα μπορεί κανείς να πει ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα της σύγκλισης των αγώνων και των κινημάτων που παίρνει τη μορφή μιας διπλής εξουσίας και θέτει υπό βαθιά αμφισβήτηση το σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας.
Με ποιον τρόπο αξιοποίησε ο Ζαν Λυκ Μελανσόν το ευρύ κοινωνικό μέτωπο κατά του Μακρόν, ξεκινώντας από τα «κίτρινα γιλέκα»;
Το 2017, το κίνημα των κίτρινων γιλέκων ωρίμασε σε ταξικό έδαφος και άλλαξε εκ βάθρων την πολιτική. Δημιούργησε μια μορφή ανοιχτής διαμαρτυρίας, αποτελούμενη από μοναδικότητες οι οποίες ενώνονται σε ένα κοινό σχέδιο. Πρόκειται για μια προσέγγιση που μπορεί να διαλύσει μια σεχταριστική ταυτότητα και να δημιουργήσει μια κοινοτική μοναδικότητα. Ο Μακρόν διέλυσε το κίνημα με την αστυνομία του. Στη συνέχεια όμως, τα πάντα σταμάτησαν εξαιτίας της πανδημίας. Ο Μελανσόν κατανόησε το νόημα αυτής της διαδικασίας. Σκεφτείτε για παράδειγμα μια πολιτική μορφή η οποία διατηρεί τον πλούτο των διαφορών και ως εκ τούτου η Πέμπη Δημοκρατία μπορεί να ξεπεραστεί.
Ο Μελανσόν χαρακτηρίστηκε «λαΐκιστής της αριστεράς». Πόσο συμφωνείτε με αυτόν τον ορισμό;
Μου ακούγεται περισσότερο ως μια κατηγορία των αντιπάλων του που δεν συνάδει απόλυτα με αυτό που πραγματικά είναι ο Mélenchon. Eίναι εξάλλου αδιαμφισβήτητη η παρουσία στοιχείων εθνοκεντρικού σοσιαλισμού ή δημοκρατίας γαλλικού τύπου στον λόγο του. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι έχει υπάρξει μια αλλαγή στην πολιτική του κουλτούρα και σε εκείνη της «Επαναστατημένης Γαλλίας». Αυτό διαφαίνεται και από τη στάση που έχουν σε σχέση με τα κινήματα και τις άλλες Αριστερές ή απέναντι στην πολιτική Ευρώπη. Πιστεύω ότι το Brexit επηρέασε πολύ. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι το NUPES δεν είναι μια δύναμη εκτός του δημοκρατικού αντιφασιστικού συμφώνου, όπως υποστήριξαν οι μακρονιστές. Ήταν μια τεράστια αθλιότητα από μέρους τους.
