«Αν δεν πέσουν οι τιμές θα πέσει η κυβέρνηση», «φορολογήστε τους πλούσιους», «κάτω η κυβέρνηση των ολιγαρχών», φωνάζουν εδώ και ένα μήνα εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στα Τίρανα, το Δυρράχιο, την Κορυτσά και σε άλλες πόλεις της Αλβανίας. Πρόκειται για συνθήματα που αδιαμφισβήτητα ταιριάζουν στην ελληνική πραγματικότητα και όχι μόνο, καθώς η ξέφρενη άνοδος του πληθωρισμού αποτελεί την νέα ευρωπαϊκή και διεθνή συνθήκη. Πάνω σε αυτή την συνθήκη της ακρίβειας και της φτώχειας που προκαλεί η κερδοσκοπία του κεφαλαίου και η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, όπως φανερώνει ο πόλεμος στην Ουκρανία, είναι που θα χτιστούν οι αντιστάσεις της επόμενης περιόδου.
Την Τετάρτη 6 Απρίλη θα φανεί σε μεγάλο βαθμό , αν υπάρχουν οι όροι ώστε να ακολουθήσουμε τον δρόμο που άνοιξε ο λαός της Αλβανίας, καθώς οι συνομοσπονδίες των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν προκηρύξει 24ωρη γενική απεργία. Την απόφαση αυτή ακολουθούν πλήθος σωματείων και μαζικών φορέων κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι αντί ουσιαστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της ακρίβειας εργαλειοποιεί τον πόλεμο στην Ουκρανία, αφενός για να αποποιηθεί τις ευθύνες της για την φτώχεια και την απομείωση των μισθών μας και αφετέρου για να συνεχίσει την αντεργατική, νεοφιλελεύθερη πολιτικής της.
Οι τιμές στο ηλεκτρικό ρεύμα, στη θέρμανση, στην βενζίνη, στην διατροφή έχουν απογειωθεί θέτοντας ζήτημα επιβίωσης σε πολλές οικογένειες, καθώς λεηλατούν τα έτσι κι αλλιώς χαμηλά εισοδήματα των εργαζομένων. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ το 50% των νοικοκυριών βλέπει το εισόδημα του να τελειώνει στις 20 του κάθε μήνα που σημαίνει πως πλέον είναι η κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται από την ανέχεια της οποίας ένα μεγάλο τμήμα, το πιο ευάλωτο, όπως μονογονεικές οικογένειες, μακροχρόνια άνεργοι, πρόσφυγες και μετανάστες, άνθρωποι που διαβιούν σε συνθήκες αστεγίας, ζει ήδη σε συνθήκες πραγματικής εξαθλίωσης, στερούμενο ακόμη και την τροφή. Η επισιτιστική κρίση δεν αποτελεί μια απειλή προ των πυλών, είναι εδώ, μια εφιαλτική πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Πανδημία, πόλεμος, ακρίβεια, ενεργειακή φτώχεια, πείνα, αυταρχισμός. Οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας βιώνουν μια ασφυκτική συνθήκη, προϊόν μιας αδίστακτης ληστείας που η κυβέρνηση επιβάλλει προκειμένου να προφυλάξει την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα που δεν είναι ούτε παροδική, ούτε τυχαία, ούτε βεβαίως οφείλεται στον πόλεμο στην Ουκρανία, είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με τα βασικά αιτήματα της απεργίας και ακόμη πιο δύσκολο να μην πιστεύει πως στην απεργιακή συγκέντρωση επιβάλλεται να πλημμυρίσουν οι δρόμοι. Θα πλημμυρίσουν όμως; Ερώτημα πραγματικό προφανώς, καθώς πολλοί αναρωτιούνται: Αρκεί η συμμετοχή σε μια 24ωρη απεργία προκειμένου να αποτραπεί η βάρβαρη επίθεση εις βάρος των εργαζομένων και της κοινωνίας; Η απάντηση είναι όχι , δεν αρκεί και αν κάνουμε αυτή την ερώτηση αυτό συμβαίνει, γιατί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν έχουν κάνει καμιά σοβαρή προετοιμασία για την επιτυχία της απεργίας, δεν έχουν κανένα σχέδιο αγώνα, καμιά προοπτική κλιμάκωσης. Πρόκειται για στάση που βεβαίως δεν είναι πρωτοφανής. Aπό την αρχή της πανδημίας με την απουσία τους από τους αγώνες των υγειονομικών για την ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ, μέχρι την απεργία τουφεκιά στον αέρα ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, το πιο αντεργατικό των τελευταίων δεκαετιών, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποδεικνύουν το προφανές. Με την παθητική τους στάση στηρίζουν επί της ουσίας την κυβέρνηση και αποτρέπουν την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων. Όλο αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η συμμετοχή μας στην απεργία στερείται νοήματος. Το αντίθετο. Η μαζική συμμετοχή μπορεί να αποτελέσει μεγάλη πίεση προς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία , θα ενδυναμώσει τα σωματεία και ομοσπονδίες, θα ενισχύσει τους αγώνες και τις αντιστάσεις που ξεδιπλώνονται σε μια σειρά εργασιακούς χώρους και βέβαια θα δώσει την ευκαιρία ώστε οι εργατικές διεκδικήσεις να βγουν στο προσκήνιο, να ακουστεί δυνατά και καθαρά η φωνή των εργαζομένων, των ανέργων, κάθε ανθρώπου που ασφυκτιά από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.
Στην γενική απεργία της 6ης του Απρίλη χρειαζόμαστε την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή. Γιατί αν στις 6 του Απρίλη βουλιάξουν οι δρόμοι θα μπορέσουμε να αγωνιστούμε με καλύτερους όρους για την ανασυγκρότηση της τάξης μας, για την οργάνωση της εργατικής αντεπίθεσης. Οι εργατικοί αγώνες άλλωστε των τελευταίων δύο χρόνων, με πιο εμβληματικούς αυτόν στην cosco και την e food αποδεικνύουν πως όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται στα σωματεία τους και δίνουν τις μάχες με σχεδιασμό δημιουργούν τους όρους για κλιμάκωση και πετυχαίνουν νίκες. Νίκες που μας είναι απαραίτητες για να αντισταθούμε στην γενικευμένη βαρβαρότητα, νίκες που αποδεικνύουν ότι απέναντι στο ζοφερό παρόν μόνη διέξοδος είναι η οργάνωση και ο δρόμος, μόνη λύση η ανατροπή.
