Τριάντα τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από εκείνη τη μέρα που ο Νικόλας Άσιμος αποφάσισε να γίνει αυτόχειρας. Παρόλο που σε ένα από τα τελευταία του σημειώματα έγραψε «θέλω να με ξεχάσετε όλοι», αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο. Τρυφερός και ασυμβίβαστος, καταραμένος και ευάλωτος, αυτοκαταστροφικός και οργισμένος, ο Νικόλας της νιότης μας είναι ακόμα εδώ. Έρχεται με εκείνο το ξεχαρβαλωμένο παλιό ποδήλατο, βάζει τη σφυρίχτρα στο στόμα, και μας συντροφεύει: εκεί που το ya basta νικάει το φόβο, στους αγώνες για τη διεύρυνση των χώρων ελευθερίας, στους δρόμους που μυρίζουν μπαρούτι, στα βήματα που κοκκινίζουν τα μάτια και αγγίζονται τα χέρια και οι αναπνοές. Σκάει μύτη από το πουθενά, βγάζει με αυθάδεια τη γλώσσα του στους ισχυρούς αυτού του κόσμου, και επιμένει να βάλουμε και πάλι μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία…
Δημήτρης Γκιβίσης
***
Δεν πα’ να μας χτυπάν
Δεν πα να μας χτυπάν, με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν, τα πιο όμορφά μας χρόνια
Και αυτοί που μας μιλούν, πως θέλουν το καλό μας
Πότε τους δεν ακούν, το δίκιο το δικό μας
Δεν ειν’ αυτή ζωή, και από τα αφεντικά μας
Δεν ειν’ ανθρώπινα, τα μεροκάματά μας
Αυτοί καλοπερνούν, και εμείς αγωνιάμε
Αν θα’ χουμε δουλειά, για να’ χουμε να φάμε
Το δίκιο μας εμπρός, να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά, σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά, της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά, το αίμα του Νοέμβρη
Δεν πα να μας χτυπάν, με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν, τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά, τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας για μια ζωή, πιο λεύτερη πιο νέα
Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου
Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας
Δεν πα να μας χτυπάν, με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν, τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά, τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Με αγώνα η λευτεριά, μας είναι αναγκαία
