Στην εκπνοή της γαλλικής προεκλογικής περιόδου και ενώ η υποψηφιότητα του Μακρόν εμφανίζεται σταθερά πρώτη στις δημοσκοπήσεις με την Λεπέν να διατηρεί εξίσου σταθερά την δεύτερη θέση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συγκυρία χαρακτηρίζεται από:
Αν όμως οι εκλογές αυτές σημαίνουν μια κομβική στιγμή για το μέλλον των παραδοσιακών πολιτικών σχηματισμών, κλονίζουν επίσης, αν δεν ακυρώνουν, και έναν βασικό ρυθμιστικό παράγοντα των γαλλικών εκλογικών αναμετρήσεων: για πρώτη φορά από το 2002, ο «μπαμπούλας» της Ακροδεξιάς δεν αποτελεί πια πρόδηλο, επαρκή και αναγκαίο λόγο για ψήφο εναντίον της στον δεύτερο γύρο. Η αναμενόμενη αναμέτρηση Ακραίου κέντρου – Ακροδεξιάς ή Μακρόν – Λεπέν δεν θα διεξαχθεί με τους όρους του 2017. Το επιχείρημα περί «δημοκρατικής ψήφου» ή «δημοκρατικού μετώπου» ενάντια στον φασισμό αποδεικνύεται ασθενέστερο από ποτέ τόσο στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων όσο και στις αποφάσεις των πολιτικών ηγεσιών.
Έχει ήδη ανοίξει μια περίοδος όπου στην καρδιά του καπιταλιστικού κόσμου αναδεικνύεται με ανησυχητική ευκρίνεια και το κραυγαλέο έλλειμα δημοκρατίας και η πιθανότητα του φασισμού.
