Ένα άρθρο για τον πολύχρωμο Ιούνη, που γεννήθηκε μέσα από μια εξέγερση, θα ήταν λογικό να ξεκινάει ενθουσιαστικά. Την ώρα, ωστόσο, που γράφονται αυτές οι γραμμές, δύο πλάσματα στο Όσλο είναι νεκρά και έντεκα τραυματισμένα. Την παραμονή του Pride στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας διασκέδαζαν σε ένα γκέι μπαράκι. Δολοφονήθηκαν/τραυματίστηκαν, επειδή η πολύχρωμη ταυτότητά τους δεν χωρούσε στο γκρίζο και μίζερο μυαλό ενός ομο/τρανσφοβικού που άδειασε ένα όπλο πάνω τους. Για όσους αναρωτιούνται για ποιο λόγο γίνονται τα Pride σήμερα, η επίθεση στο Όσλο, όπως παλιότερα η αντίστοιχη στο Ορλάντο ή στο Τέξας, είναι η επώδυνη απάντηση.
Για μία μοναδική ημέρα πλάσματα καταπιεσμένα για αιώνες καταφέρνουν να αναπνέουν λίγες ανάσες ελευθερίας: στο κατά πώς ντύνονται, μιλούν, συμπεριφέρονται, χορεύουν. Διαδηλώνουν υπερήφανα που –τουλάχιστον- είναι ζωντανά. Υπερήφανα που σε έναν κόσμο, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί για να τους στερήσει την ανάσα, που περιορίζει την ελευθερία τους, αυτά κατάφεραν να επιβιώσουν. Και αυτό είναι κάτι που αξίζει να το γιορτάζεις.
Τι είναι σημαντικό να κρατήσουμε ως πολύτιμη αποσκευή από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα; Πως πλέον στα Pride τα λοατκια+ πλάσματα δεν είναι μόνα τους. Δίπλα τους, μαζί τους, συμπορεύονται πλέον πολλές-πολλές χιλιάδες κόσμου. Το είδαμε στο φετινό Pride της Αθήνας, θα το δούμε στο Pride της Θεσσαλονίκης απόψε. Είναι όλοι εκείνοι, όλες εκείνες που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα να παλέψουν για τα αυτονόητα: για να μπορούν οι λοατκια+ άνθρωποι να ζουν, να πηγαίνουν στο σχολείο ή τις σχολές τους χωρίς να χλευάζονται, να τραμπουκίζονται ή να κακοποιούνται, να εργάζονται χωρίς να υφίστανται διακρίσεις, να συνάπτουν ομόφυλο γάμο εφόσον το επιθυμούν, να παιδοθετούν, να προχωρούν σε επεμβάσεις επιβεβαίωσης φύλου ή να αλλάζουν τα έγγραφά τους με μια απλή δήλωση χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν σε έναν πολυδάπανο δικαστικό αγώνα μόνο και μόνο να επιβεβαιώσει ένα δικαστήριο αυτό που ήδη είναι.
Αυτό που έχουν καταφέρει τα Pride όλα αυτά τα χρόνια είναι να κερδίσουν ένα σπουδαίο στοίχημα: της ορατότητας. Της δυνατότητας, δηλαδή, να υπάρχουν στον δημόσιο χώρο με όλες τις ταυτότητες που υπερήφανα φέρουν καθημερινά. Τις διεκδικήσεις τους, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους αγκάλιασε σιγά-σιγά ένα πλατύ κομμάτι κόσμου, που χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει. Ολοένα διευρύνεται ο δημόσιος διάλογος γύρω από τα ζητήματα ταυτότητας/έκφρασης φύλου και σεξουαλικότητας. Πληθαίνουν οι θεωρητικές επεξεργασίες και η αρθρογραφία, ανοίγει η κουβέντα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι συχνές πλέον οι παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο με αφίσες στους δρόμους, κείμενα, πανό και μικροφωνικές.
Με το πέρασμα του χρόνου ριζοσπαστικοποιείται ο λόγος στα κείμενα και τα αιτήματα. Δίπλα στα δύο θεσμικά Pride Αθήνας και Θεσσαλονίκης έχουν βρει χώρο και ανθίζουν αυτοοργανωμένα Pride από τα κάτω και «με τις/τα/τους από τα κάτω», σε σύνδεση με τα υπόλοιπα κινήματα και τις διεκδικήσεις τους. Μέχρι το τέλος καλοκαιριού του 2022 θα έχουν πραγματοποιηθεί το Athens Pride και το Thessaloniki Pride, τα αυτοοργανωμένα Pride στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο Κρήτης, τη Ρόδο και τα Γιάννενα. Κι αυτό δεν το λες και λίγο πράγμα. Είναι ένας σοβαρός δείκτης για το βάθεμα που έχει πραγματοποιηθεί στις συνειδήσεις μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας και για την ανάγκη υποστήριξης των πιο καταπιεσμένων μέσα στους καταπιεσμένους.
Ακόμα και αν διαφωνούμε με τον τρόπο που διεξάγονται τα δύο θεσμικά Pride, με τους χορηγούς και τα -κάθε λογής και προέλευσης- χρηματοδοτικά πακέτα, με το ‘ροζ ξέπλυμα’ εταιρειών και προξενείων ιμπεριαλιστικών κρατών, έχει τεράστια σημασία να κατεβαίνουμε εκείνη τη μέρα στον δρόμο. Να μην αποκοβόμαστε, αλλά απεναντίας να χτίζουμε γέφυρες επικοινωνίας με τους ανθρώπους του λοατκια+ φάσματος. Να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις ανάγκες και να υπερασπιζόμαστε με πάθος τα αιτήματά τους. Οι λοατκια+ σημαίες να είναι και δικές μας σημαίες. Σημαίες όλου του αντισυστημικού κινήματος. Τα συνθήματα των λοατκια+ πορειών να βρίσκουν χώρο στα κείμενα όλου του κινήματος.
Θέλουμε Pride που να στέκονται ως υπόμνηση εκείνης της μακρινής –και συνάμα τόσο κοντινής πολιτικά- εξέγερσης στο μπαράκι του Στόουνγουολ της Ν. Υόρκης το ταραγμένο καλοκαίρι του ’69. Να είναι γιορτή και ταυτόχρονα διεκδίκηση για όλα όσα ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει. Να είναι γιορτή για όλες τις κερδισμένες μάχες και ανυπομονησία για τις επόμενες.
Και για να κερδίσουμε τις επόμενες μάχες χρειαζόμαστε δίπλα μας στον δρόμο και όλα τα άλλα κινήματα. Έχουμε ανάγκη να κατεβαίνουν μαζί μας -στα Pride αλλά και στις πορείες για τη δικαίωση του Ζακ/της Zackie και σε κάθε άλλη μάχη- τα εργατικά σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, κάθε συλλογικότητα που παλεύει για δικαιώματα, κάθε αντιφασίστρια και αντιφασίστας, όπως και κάθε καταπιεσμένο πλάσμα.
Την ίδια στιγμή απαιτούμε να βρίσκονται μακριά από τις γραμμές μας οι καταπιεστές μας. Δεν θέλουμε καμιά κοινή συμπόρευση με την αστυνομία και τους συνδικαλιστές της. Οι χορηγοί και οι διπλωμάτες των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Γαλλίας δεν είναι καλοδεχούμενοι. Δεν μας ενδιαφέρει μια επίπλαστη ενότητα μαζί τους. Σύμμαχοί μας θέλουμε να είναι τα θύματα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και τα κινήματα που παλεύουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Να πυκνώσουμε, λοιπόν, τις πορείες όλων των Pride. Την ώρα που θα πλημμυρίζουμε τους δρόμους θα περπατάμε και για όσα πλάσματα δεν έχουν βρει ακόμα το θάρρος ή δεν αισθάνονται δυνατά για να τσακίσουν τους περιορισμούς, τα κουτάκια κανονικότητας στα οποία τούς έχουν στριμώξει.
Θα περπατάμε και για όσα αδέρφια μας στιγματίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν, χλευάστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν, μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να ζήσουν, να εκφραστούν, να ερωτευτούν, να παλέψουν και να διεκδικήσουν. Οι φωνές τους γίνονται οι δικές μας φωνές σε μια αδιάσπαστη στον χρόνο ενότητα. Μέχρι να μην υπάρχει ανάγκη να υψώνονται φωνές για το αυτονόητο δικαίωμα της ελευθερίας.
Φωτογραφία: Eurokinnisi
