Μέσα σε μια εβδομάδα θρηνήσαμε έξι νεκρούς. Τα έξι θύματα εκτός από την αγάπη τους για τον αθλητισμό είχαν και μια κοινή θανάσιμη ατυχία που υπογραμμίζει το ολοκληρωτικό ξεχαρβάλωμα των δημόσιων δομών και υποδομών και της δημόσιας υγείας. Χρειάστηκαν την ανταπόκριση σωστικών μέσων.
Σε ακόμα ευρύτερη εικόνα –πέραν των παραπάνω γεγονότων–, κατά τη διάρκεια της μεγάλης χιονόπτωσης στην Αθήνα είδαμε γυναίκα με εγκεφαλικό επεισόδιο να περιμένει ώρες στο αυτοκίνητό της μέσα σε κεντρική οδική αρτηρία, εγκυμονούσα να γεννάει εγκλωβισμένη σε αυτοκίνητο και ανθρώπους που χρειάζονταν ιατρική περίθαλψη σε απόγνωση, χωρίς να υπάρχει κρατικός μηχανισμός που να μπορεί να τους προσεγγίσει με ασφάλεια.
Η απουσία ενός ΕΚΑΒ που να μπορεί να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε κατάσταση πέραν της απλής μεταφοράς σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων, δυστυχώς δεν μας εκπλήσσει.
Μην γελιόμαστε… Βρισκόμαστε σε ένα κράτος που οπουδήποτε κι αν σου συμβεί ένα ατύχημα, και χρειαστείς άμεσα διακομιδή, είναι πολύ πιθανό ακόμα και από ένα απλό τραύμα να καταλήξεις… περιμένοντας βοήθεια. Είτε βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας, είτε στα βουνά της Αρκαδίας και της Ηπείρου.
Παρακολουθήσαμε άφωνοι, ένα παιδί 21 ετών να ξεψυχάει για πέντε ώρες στα χέρια του έμπειρου ορειβάτη πατέρα του. Τόσο έκανε να φτάσει το κατάλληλο ελικόπτερο λες κι ήταν «αγροτικό» ή «καρότσα», αφού ήρθε έπειτα από ώρες να φορτώσει έναν τραυματία χωρίς γιατρό και χωρίς εξοπλισμό.
Όσοι/ες έχουμε εμπλακεί με αθλητικά γκρουπ άλλων χωρών που έρχονται στην Ελλάδα σε διάφορες διοργανώσεις, γνωρίζουμε πολύ καλά το φόβο μην συμβεί το παραμικρό ατύχημα όταν βρισκόμαστε για αθλητικές δραστηριότητες σε δυσπρόσιτα μέρη.
Είμαστε βέβαιοι πως δεν θα μπορεί να μας σώσει η καλή καρδιά κάποιου ντόπιου, και σε καμία περίπτωση το ΕΚΑΒ σε περιοχές εκτός πόλης ή οι αναξιόπιστες αεροδιακομιδές (αφού προηγηθούν τηλεφωνήματα σε δημάρχους, περιφερειάρχες και υπουργούς).
Για πρώτες βοήθειες ούτε λόγος. Κανένας εξοπλισμός, ελάχιστες γνώσεις, κανένα πρωτόκολλο.
Η έννοια «αεροδιακομιδή» από το σημείο του ατυχήματος δεν υπάρχει ούτε καν στη φαντασία μας. Άγνωστα νερά για την Ελλάδα.
Όπως φάνηκε και τώρα με τραγικό τρόπο, κανένας συντονισμός, καμία γνώση και κανένας αξιόπιστος μηχανισμός διάσωσης δεν υπάρχει σε μια χώρα με τη μεγαλύτερη τουριστική “βιομηχανία” των Βαλκανίων.
«Μένουμε», βέβαια, «Ευρώπη», αλλά σε μια Ευρώπη τόσο άσχημη και πρωτόγονη, που ίσως μόνο ο Κοστουρίτσα θα μπορούσε με επιτυχία να απεικονίσει σε κάποια ταινία του γεγονότα σαν τα παραπάνω.
Έχουμε βεβαίως υπερπληθώρα αστυνομικών υπαλλήλων με οχήματα που… δεν μπορούν σε τέτοιες καταστάσεις να προσφέρουν το παραμικρό.
Είναι όμως εξοργιστικό το να μη συμμετέχουν (και να μην είναι προετοιμασμένοι για αυτό) –σε αυτές τις περιπτώσεις–, όταν π.χ. το ΕΚΑΒ δεν μπορεί να ανταποκριθεί.
Έχουμε επίσης και Ραφάλ, ενώ στη θέση τους θα μπορούσαν να αγοραστούν –αφού έπρεπε– ελικόπτερα, προσαρμοσμένα στη μορφολογία του ελληνικού εδάφους. Τέτοια που θα μπορούσαν να προσφέρουν και τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο ανάλογα την περίσταση. Είτε αυτή είναι έρευνα, διάσωση, πυρόσβεση ή διακομιδή.
Υπάρχει τεράστια ανάγκη δημιουργίας ενός φορέα έρευνας, διάσωσης και αερομεταφοράς από κάθε σημείο της Ελλάδας και ανά πάσα στιγμή, με κατάλληλο εξοπλισμό και εξειδικευμένο προσωπικό.
Ένας φορέας που θα σώσει ζωές.
Οι δομικές αλλαγές και ο συγκεκριμένος μηχανισμός που πρέπει να στηθεί, δεν θα έχει φυσικά καμία τύχη αν στο συντονισμό που απαιτείται δεν ενταχθούν τα νοσοκομεία, οι χώροι τους και φυσικά η εκπαίδευση του προσωπικού τους. (Ποια νοσοκομεία θα μου πεις και θα έχεις απόλυτο δίκιο.)
Ας κάνουμε ένα βήμα προς τον πολιτισμό επιτέλους. Η δημόσια υγεία είναι αναγκαία και θα πρέπει να είναι σύγχρονη.
O Τάσος Θεοδωρακόπουλος είναι διοργανωτής αθλητικών εκδηλώσεων
