- «Ο πόλεμος δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις»: Ο πόλεμος στην Ουκρανία (και οπουδήποτε αλλού) είναι όλεθρος, θάνατος, οικονομική καταστροφή και γενικευμένη αποσταθεροποίηση. Το βαρύτερο τίμημα θα το πληρώσουν οι «από κάτω», όπως συμβαίνει πάντοτε με τους ανταγωνισμούς των «από πάνω». Η άμεση διακοπή των εχθροπραξιών και έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων πρέπει να αποτελέσουν τους πυλώνες κάθε αριστερής και προοδευτικής τοποθέτησης. Η ειρήνη αυτή τη στιγμή είναι το πιο ριζοσπαστικό (και πιο δύσκολο να επιτευχθεί) αίτημα.
- Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι μια βάρβαρη ιμπεριαλιστική ενέργεια για την οποία δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή δικαιολογία. Πλέον δεν μιλάμε για το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ. Έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλης κλίμακας πολεμική επιχείρηση που αποσκοπεί στην επέκταση των συνόρων της Ρωσίας. Είναι, δε, πολύ πιθανό ότι στρατηγικός στόχος της εισβολής είναι η «αλλαγή καθεστώτος» στο Κίεβο και η εγκαθίδρυση μιας «φιλικής» στη Ρωσία κυβέρνησης. Το εθνικιστικό και αντισοβιετικό διάγγελμα του Πούτιν για την αναγνώριση του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ κατέδειξε τη μεγαλοϊδεατική αυτοκρατορική λογική του. Καλό είναι να θυμόμαστε πάντοτε ότι μπορεί ο αμερικάνικος να είναι ο πιο επικίνδυνος ιμπεριαλισμός, αλλά δεν είναι ο μοναδικός.
- Είναι προφανές ότι βαριά ευθύνη για την αιματοχυσία έχουν τόσο η Δύση όσο και η κυβέρνηση του Κιέβου. Η τυχοδιωκτική επέκταση του ΝΑΤΟ μέχρι τα ρωσικά σύνορα, η συστηματική παραβίαση των δικαιωμάτων της ρωσικής κοινότητας της Ουκρανίας και η απροθυμία εύρεσης μιας συμβιβαστικής λύσης άνοιξαν τον δρόμο στη σύρραξη. Η Αμερική και το ΝΑΤΟ επιδίωξαν να επιβάλουν τη γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας η οποία εκτός από αποσταθεροποιητική, αποδεικνύεται σήμερα τελείως ανεδαφική. Από τη μεριά του, ο Ζελένσκι ακολουθεί τη μοίρα των τοπικών ηγετών που επιλέγουν τον τυχοδιωκτισμό, στηριζόμενοι στις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών. Η καταστροφή είναι προδιαγεγραμμένη.
- Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ανοίγει κι επισήμως την αυλαία σε μια νέα εποχή. Μια εποχή όπου η ευθεία αμφισβήτηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα προκαλέσει νέες απειλές για την ειρήνη, τη σταθερότητα και την ευημερία των λαών. Φαίνεται πως ό,τι θεωρούσαμε σταθερό και ακλόνητο τις τελευταίες δεκαετίες, μπορεί πλέον να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε στον κόσμο. Η χρήση στρατιωτικής βίας στις διακρατικές σχέσεις θα γίνει ακόμα πιο συχνή, ενώ τα σύνορα μόνο απαραβίαστα δεν θα είναι.
- Για την Αριστερά, ο αγώνας για την ειρήνη πρέπει να γίνει βασική προτεραιότητα. Για να μην είναι αυτός ο αγώνας αφηρημένο ηθικό παρακέλευσμα, αλλά να έχει πολιτική αιχμή, πρέπει να στρέφεται πρωτίστως ενάντια στον εγχώριο μιλιταρισμό, τον τυχοδιωκτισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται ολοένα και πιο πολύ από το φόβο, δεν είναι απλό να παλεύεις ενάντια στη στοίχιση «πίσω από τη σημαία». Είναι όμως αυτό που πρέπει να γίνει.
