Σαν σήμερα, στις 17 Απριλίου του 2011, Κυριακή των Βαΐων και τότε, έφευγε από τη ζωή o Νίκος Παπάζογλου – ο «Παπάζης» της Τούμπας, που πάλευε χρόνια με τον καρκίνο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμιζαν κόκκινα μαντήλια και τα ραδιόφωνα παίζαν την Εκδίκηση της Γυφτιάς, τις «Στιγμές», τον «Αύγουστο», την «Τρελή κι αδέσποτη». Χτες το Σάββατο, οι φίλοι του μαζεύτηκαν στο Μπαζαγιάζι, στη στοά Μοδιάνο της Θεσσαλονίκης, για ένα κρασί και μια μουσική συνάντηση στη μνήμη του.
Ο Παπάζογλου γεννήθηκε το 1948 στη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε με τη μουσική στα 17-18 του, με τους Golden Boys, μια παρέα που έπαιζε «ξένα» για το κέφι της και έκανε πρόβες στη ΧΑΝΘ. Ακολούθησαν οι «HitsHickers» (βαφτίστηκαν έτσι γιατί κάναν διακοπές με ωτοστόπ), οι «Fratelli», οι «Olympians» και οι «Μακεδονομάχοι», που χάλαγαν κόσμο στην πόλη, και που τελικά η Χούντα απαγόρευσε τις εμφανίσεις τους.
Ο Σαββόπουλος άκουσε τον Παπάζογλου στους «Μακεδονομάχους» και, όταν είχε πέσει πια η δικτατορία, το 1977, τον έφερε στους «Αχαρνής», μαζί με τον Σάκη Μπουλά, τη Μελίνα Τανάγρη, το Νίκο Ζιώγαλα, τον Ηλία Λιούγκο και τον Ρασούλη.
Το «μπαμ» έγινε ένα χρόνο μετά, με την Εκδίκηση της γυφτιάς. Ο Ρασούλης έγραψε τους στίχους για 12 τραγούδια, ο Ξυδάκης τη μουσική για τα 11, και ο Παπάζογλου τραγούδησε μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη Σοφία Διαμαντή, γράφοντας επιπλέον τη μουσική στο «Κυρ-διευθυντά των δίσκων» και το «Κανείς εδώ δεν τραγουδά».
Την επόμενη χρονιά, η πεντάδα υπογράφει τα Δήθεν. Και το 1984 πια, ο Παπάζογλου βγάζει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το Χαράτσι, με τραγούδια δικά του, του Ρασούλη και της Βάσως Αλαγιάννη. Από εδώ ξεχωρίζει ο «Αύγουστος», την ιστορία του οποίου είχε αφηγηθεί κάποια στιγμή ο Παπάζογλου στην τηλεόραση.
Ακολουθούν κάμποσοι ακόμα δικοί του δίσκοι: το Μέσω νεφών (1986), τα Σύνεργα (1990) (εδώ πρωτοακούγεται και το «Φεύγω» του Περίδη), το Όταν κινδυνεύεις, παίξε την πουρούδα (1995), η Μάισσα σελήνη (2005), το Ήμουν κι εγώ εκεί (2009) με τα σκόρπια του τραγούδια.
Το παρατσούκλι του, έγραφε κάπου ο Σαββόπουλος, ήταν «push-pull», γιατί ο Παπάζογλου το «είχε» με τα τεχνικά. Το στούντιο «Αγροτικόν», που έστησε στην Τούμπα, ήταν η βάση για ένα σωρό παραγωγές, όχι μόνο δικών του δίσκων, αλλά και προσπαθειών από μικρότερες ανεξάρτητες μπάντες της Θεσσαλονίκης. Εκεί ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο οι Τρύπες, το 1985. Κι εκεί γράψαν επίσης οι Φατμέ, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, ο Μάλαμας, ο Παυλίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Ζήκας, η Τσαλιγοπούλου.
Το κόκκινο μαντίλι του Παπάζη και τα τραγούδια του Ρασούλη ήταν σήμα-κατατεθέν για την «άλλη» Θεσσαλονίκη και για μια εποχή που τα πράγματα άλλαζαν — που η «γυφτιά» της μεταπολίτευσης έπαιρνε την εκδίκησή της, βγάζοντας γλώσσα στην πολιτική και τη (μουσική) βιομηχανία. Τα τραγούδια εκείνης της εκδίκησης είναι ακόμα σε όλα τα στόματα.
