Οι fans των Iron Maiden δεν μπορούμε να έχουμε κανένα παράπονο φέτος καθώς εκτός της (μέτριας;) συναυλίας τους το καλοκαίρι είδαμε πριν λίγο καιρό και τον Blaze Bayley σε μια εκπληκτική συναυλία αλλά και τον τρομερό Paul Di’Anno εχθές στο Gagarin. Είχαμε δηλαδή μια σπάνια ευκαιρία να ακούσουμε σχεδόν όλο το φάσμα και τις φάσεις της μπάντας που τόσο έχουμε αγαπήσει. Όμως για όσα ήμασταν χθες στο Gagarin, η συναυλιακή χρονιά ανήκει στον Παυλάρα.
Τα διάφορα θέματα υγείας που αντιμετώπισε ο Paul τον είχαν κρατήσει μακριά από τη σκηνή για 8 χρόνια σχεδόν. Πλέον, σε αναπηρική καρέκλα, μισότυφλος και με έντονες κράμπες στο στομάχι βγήκε και μας έδωσε κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Το να βλέπεις έναν τόσο τεράστιο τραγουδιστή, έναν θρύλο του είδους και έναν παιδικό ήρωά σου να δυσκολεύεται τόσο πολύ από τους πόνους να σταθεί στη σκηνή είναι δύσκολο. Το να βλέπεις αυτόν σου τον ήρωα όμως πάρα τους πόνους, παρά τις διακοπές για εμετό, να τα δίνει όλα για σένα είναι τεράστια τιμή. Και το κοινό το ανταπέδωσε. Κάθε φορά που ο Paul δεν μπορούσε να τραγουδήσει το κοινό ούρλιαζε κάθε στίχο, κάθε φορά που χρειάστηκε να πάει στα παρασκήνια για να κάνει εμετό το κοινό τον έλουζε σε χειροκρότημα και στο σύνθημα “Paul Di’Anno οε οε οε”. Από την πλευρά του ο ίδιος, τα έδωσε όλα παρά τους πόνους, ζήτησε τόσες φορές συγγνώμη (αν και κάνεις μας δεν θα τον κατηγορούσε ποτέ) και μας ταξίδεψε με τους πρώιμους ύμνους των Maiden.
Αυτή του η ανθρωπιά, να μας λέει παιδιά δεν βλέπω ποιο τραγούδι είναι μετά και να ρωτάει κάθε φορά τον τεράστιο Gus G ποιο τραγούδι θα παίξει μετά, έφτιαξε ένα τόσο ζεστό κλίμα και το καταευχαριστηθήκαμε όλα μας. Οι μουσικοί ήταν όλοι /όλες άψογοι και άψογες και το απόλαυσαν εξ ίσου.
Από τη χθεσινή μέρα όπως καταλάβατε όμως, δεν θα μείνει σε κανένα η συναυλιακή εμπειρία (η οποία ήταν άψογη), θα μείνει η τιμή που μας έκανε ο Παυλάρας να παίξει μπροστά μας, και το θάρρος του, παρά τα όσα πέρασε. Και θα είναι η κορυφαία συναυλία της χρονιάς γιατί όσο κάποιοι γκρινιάζουν και βρίζουν για τα καπνογόνα, άλλοι αφήνουν την ψυχή τους για το κοινό τους.
Unchain the colors before my eyes
Yesterday’s sorrows, tomorrow’s white lies
Photo: rocking.gr / john metalman livanos
