Από την εποχή δράσης της Florence Nightingale (The Lady With the Lamp) μέχρι και σήμερα, έχει κυλήσει πολύ νερό… στ’ αυλάκι της νοσηλευτικής. Κάποιες σταθερές εξακολουθούν, ωστόσο: κάθε νύχτα, πάνω από κάθε κλίνη, κάποιες ξαγρυπνούν στο προσκεφάλι των ασθενών.
Μπορεί να είναι φίλη σου, σύντροφός σου, κόρη σου. Ή και τίποτε από αυτά.
Μετά από 2 χρόνια σε φρενήρεις ρυθμούς, ελέω πανδημίας, είναι ακόμα εκεί, παλεύοντας με διαχρονικές ελλείψεις προσωπικού, με γραφειοκρατία που απομυζεί χρόνο από τον πραγματικό χρόνο που χρειάζεσαι για να φροντίσεις τους ασθενείς, με έλλειψη συντονισμού προκειμένου να γίνουν όλες οι αναγκαίες εξετάσεις στην ώρα τους και με απρόοπτα – δυσάρεστα γεγονότα να συμβαίνουν παράλληλα.
Άνθρωποι που έχοντας εκεί δικούς τους ανθρώπους, πιεσμένοι απ’ την αγωνία ή κακομαθημένοι, σε φέρνουν πολλές φορές σε δύσκολη θέση, ως νοσηλεύτρια και γυναίκα, μιλώντας άσχημα ή υποτιμητικά, κι έτσι οι νοσηλεύτριες αντιμετωπίζουμε συχνά διακρίσεις και σεξιστικές και άλλες συμπεριφορές.
Και μέσα σε όλα τα παραπάνω, να πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη στο εδώ και το τώρα, καθώς δεν υπάρχει περιθώριο λάθους. Γερά νεύρα, σκληρό στομάχι. Αυτά μέχρι να τελειώσει η βάρδια σου, που μπορεί να μην εξαντληθεί στο 8ωρο.
Μια νοσηλεύτρια είναι πάντα εκεί, ψύχραιμη, όταν της μιλάς για ένα πρόβλημα υγείας που προέκυψε σε σένα ή κάποιον κοντινό σου και ψάχνετε μαζί να βρείτε μια λύση για τη διάγνωση και τη θεραπεία. Είναι εκείνη που αντέχει να εργάζεται βάρδιες σερί απόγευμα-πρωί, πρωί- νύχτα και μετά δεύτερη νύχτα.
Μετά ακολουθεί η προσωπική ζωή…
Οι δικοί της άνθρωποι ξέρουν πως κοινά σχέδια για τη ζωή και την καθημερινότητα μπορεί να μην είναι πάντα εφικτό να πραγματωθούν γιατί η δική της εργασιακή καθημερινότητα είναι σκληρή κι απρόβλεπτη. Γιατί δεν θα μπορεί να βρίσκεται σε κάθε εορταστικό τραπέζι, αφού οι γιορτές και οι αργίες δεν είναι εξασφαλισμένες. Γιατί μπορεί να είναι κουρασμένη για να ακολουθήσει σε μια βόλτα για διασκέδαση, παρότι είναι αναγκαία σαν αποθεραπεία από όσα καθημερινά βλέπει και νιώθει σε ένα νοσοκομείο, προκειμένου να επιστρέψει την επόμενη μέρα εκεί για να συνεχίσει. Γιατί ποτέ δεν θα πάρει την καλοκαιρινή της άδεια ολόκληρη την ίδια χρονιά και θα δουλεύει με ρεπό που θα οφείλουν να της δώσουν, κάποια στιγμή, στο μέλλον. Δύσκολο για μια γυναίκα νοσηλεύτρια σε ένα ρημαγμένο ΕΣΥ να κάνει όλα αυτά που πιθανά σε άλλους φαίνονται απλά και καθημερινά.
Κάποιοι δεν αντέχουν ούτε καν να περάσουν έξω από ένα νοσοκομείο. Σκέφτονται την ταλαιπωρία, την δυστυχία, τον πόνο. Όσες επιλέξαμε τον δρόμο της πρώτης γραμμής, αναγκαστήκαμε γρήγορα να το ξεπεράσουμε αυτό.
Είναι επιλογή να αντιμετωπίζεις τις προκλήσεις που προκύπτουν καθημερινά σε ένα νοσοκομείο. Η αδρεναλίνη του κατεπείγοντος, η επιτυχία στην αντιμετώπιση ενός περιστατικού και η χαρά όταν παίρνει κάποιος το εξιτήριό του και είναι καλά.
Κι ο θάνατος; Αυτό πώς να το διαχειριστείς; Πολλές φορές συνειδητοποιείς πως η επιστήμη δεν έχει πάντα λύση, αλλά παρόλα αυτά κάνεις ό,τι καλύτερο είναι εφικτό μαζί με την ομάδα των συναδελφισσών και των συναδέλφων που συνεργάζεσαι.
Πολλές φορές χρειάζεσαι το χιούμορ για να πολεμήσεις την αγωνία ή ένα ευχαριστώ και ένα χαμόγελο. Ναι, σκληραγωγούμαστε κάτω από αντίξοες συνθήκες. Μα είμαστε σώμα και ψυχή εκεί.
Είμαστε οι φίλες σας, οι σύντροφοί σας, οι κόρες σας. Ή και τίποτε από αυτά…
Η Άρτεμις – Δώρα Κέφαλου είναι νοσηλεύτρια Ε.Σ.Υ
