Συνέντευξη με τον Νιγηριανό σοσιαλιστή και ακτιβιστή Alex Batubo
Άλεξ Μπατούμπο (Alex Batubo), Δημοσίευση 17/02/2023, Πηγή sinpermiso.info
Το Review of African Political Economy (ROAPE) συνομίλησε με τον Νιγηριανό σοσιαλιστή και ακτιβιστή Άλεξ Μπατούμπο* για τις εκλογές της 25ης Φεβρουαρίου και την πολιτική και οικονομική κατάσταση στη χώρα του. Ο Μπατούμπο εστιάζει στον αγώνα των εργαζομένων και στις δυνατότητες μιας ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης που αναδύεται από τις προκλήσεις (και τις ευκαιρίες) του παρόντος.
Μπορείτε να περιγράψετε την κατάσταση στη Νιγηρία αυτή τη στιγμή, τα βασικά προβλήματα και τις κύριες πολιτικές και οικονομικές διαχωριστικές γραμμές; Επίσης, μιλήστε μας για τις απεργίες του περασμένου έτους και την κατάσταση του εργατικού κινήματος.
Όπως σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, οι απλοί άνθρωποι στη Νιγηρία, έχουν υποφέρει από τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δύο και πλέον δεκαετίες. Η οικονομία έχει σίγουρα αναπτυχθεί μετά το τέλος της στρατιωτικής διακυβέρνησης το 1999. Σε πραγματικούς όρους, το ΑΕΠ είναι σήμερα τουλάχιστον τρεις φορές υψηλότερο από ότι ήταν πριν από δύο δεκαετίες. Επίσης, η οικονομία έχει μετασχηματιστεί. Η κυβέρνηση εξαρτάται πλέον κατά λιγότερο από το ήμισυ των εσόδων της από τις εξαγωγές αργού πετρελαίου. Ο μεταποιητικός τομέας της οικονομίας αντιπροσωπεύει σήμερα περίπου το 13% και είναι μεγαλύτερος από τον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.
Παρά την τεράστια αυτή οικονομική ανάπτυξη και τον μετασχηματισμό, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σήμερα φτωχότεροι από ότι ήταν πριν από δύο δεκαετίες. Μια πρόσφατη έρευνα της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας διαπίστωσε ότι το 63% του πληθυσμού ή περίπου 130 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν πολυδιάστατη φτώχεια. Ο μισός πληθυσμός δεν έχει πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα. Οι περισσότεροι σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής λειτουργούν με φυσικό αέριο, ωστόσο, η προμήθεια φυσικού αερίου υφίσταται συνεχείς διακοπές όταν η καύση φυσικού αερίου είναι κοινή σε όλο το Δέλτα του Νίγηρα.
Η απόλυτη φτώχεια για την πλειοψηφία συνεχίζεται ενώ η πλούσια μειοψηφία συσσωρεύει απίστευτο πλούτο. Ενώ η πλειονότητα του πληθυσμού είναι φτωχότερη, οι πλούσιοι έχουν πλέον πλουτίσει πέρα από τα πιο τρελά τους όνειρα. Δεκάδες τζετ διευθυντικών στελεχών καταφθάνουν για γάμους της υψηλής κοινωνίας. Οι αγορές ακινήτων από τη νιγηριανή ελίτ έχουν σημαντικό αντίκτυπο στο κόστος στέγασης, για παράδειγμα, στο Λονδίνο. Ο Aliko Dangote, ο πλουσιότερος της ελίτ, είναι τώρα πλουσιότερος από οποιονδήποτε άνθρωπο στην Αφρική, σχεδόν από οποιονδήποτε στη Βρετανία [και ο πλουσιότερος μαύρος στον κόσμο].
Η πλούσια ελίτ έχει κλέψει όλο τον πετρελαϊκό πλούτο, οπότε οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί όσο και οπουδήποτε αλλού στην Αφρική και η ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης και της υγείας είναι από τις χαμηλότερες. Βέβαια, οι κυβερνητικές δαπάνες για την υγεία και την εκπαίδευση είναι σημαντικά χαμηλότερες από τον μέσο όρο των δαπανών σε όλη την υποσαχάρια Αφρική.
Αυτή η φτώχεια, η ανισότητα και η διαφθορά είναι η αιτία για την αύξηση της ανεξέλεγκτης ανασφάλειας. Η εγκληματικότητα, οι απαγωγές και οι ζωοκλοπές έχουν εκτοξευθεί από τότε που οι περιορισμοί που προέκυψαν από την πανδημία COVID-19 αποδεκάτισαν τον άτυπο τομέα. Τα συνδικάτα ήταν ενεργά αλλά δεν παρείχαν μια επιτυχημένη εναλλακτική λύση. Έτσι, μια μειοψηφία απελπισμένων φτωχών στράφηκε στην ατομική βία.
Ωστόσο, από το 2000 έχουμε δει ένα κύμα απεργιών, συμπεριλαμβανομένων πολλών γενικών απεργιών. Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι απεργίες ελέγχονταν αυστηρά από την ηγεσία των συνδικάτων και δεν υπήρχε ενεργή συμμετοχή των μελών των συνδικάτων. Ήταν μάλλον «μένουν στα σπίτια τους» παρά μαχητικές, ενεργές απεργίες που χρειάζονται για να τρομάξουν την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη.
Πέρυσι, για παράδειγμα, οι καθηγητές πανεπιστημίων απεργούσαν για οκτώ μήνες κλείνοντας όλα τα δημόσια πανεπιστήμια. Οι εργαζόμενοι σε όλα τα κρατικά ερευνητικά ινστιτούτα απεργούσαν επίσης για περισσότερο από ένα χρόνο. Και στις δύο περιπτώσεις απεργούσαν εξαιτίας της αποτυχία της κυβέρνησης να εφαρμόσει προηγούμενες συμφωνίες. Και οι δύο αυτές απεργίες κατέληξαν σε ήττα επειδή η συνδικαλιστική ομοσπονδία, το Νιγηριανό Εργατικό Κογκρέσο (Nigerian Labour Congress – NLC), δεν παρείχε την απαραίτητη αλληλεγγύη.
Το απογοητευτικό είναι ότι ξέρουμε τι χρειάζεται για να κερδίσουν τα κινήματα. Το NLC διοργάνωσε πέρυσι, στα τέλη Ιουλίου, εντυπωσιακές συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στους απεργούς καθηγητές πανεπιστημίων και στις πρωτεύουσες των 36 Πολιτειών. Στο συλλαλητήριο στην Αμπούτζα [πρωτεύουσας της χώρας], ο γενικός γραμματέας του NLC ανακοίνωσε μάλιστα μια ρεαλιστική στρατηγική για τη νίκη. Είπε ότι αν η κυβέρνηση δεν ενεργήσει εντός δύο εβδομάδων θα προκηρυχθεί τριήμερη γενική απεργία. Εάν, στη συνέχεια, η κυβέρνηση δεν ενεργήσει μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες, προειδοποίησε ότι θα οργανωθεί γενική απεργία επ’ αόριστον. Δυστυχώς, το NLC δεν έλαβε κανένα μέτρο για την εφαρμογή αυτής της στρατηγικής, οπότε οι εκπαιδευτικοί επέστρεψαν τελικά στην εργασία τους ηττημένοι και δεν έλαβαν ποτέ τους μισθούς τους για την περίοδο της απεργίας.
Τον Μάιο του 2021 το NLC διοργάνωσε τριήμερη γενική απεργία σε μία από τις Πολιτείες της χώρας. Ήταν μια ενεργή απεργία στην οποία συμμετείχαν όλοι οι εργαζόμενοι στην Πολιτεία. Για παράδειγμα, κόπηκε το ηλεκτρικό ρεύμα, τα σχολεία και οι τράπεζες έκλεισαν. Επιπλέον, υπήρχαν καθημερινές διαδηλώσεις στους δρόμους της Καντούνα με επικεφαλής τον πρόεδρο του NLC.
Στη συνέχεια όμως, μετά τις τρεις ημέρες, το NLC διέκοψε απότομα τις κινητοποιήσεις και δέχτηκε την πρόσκληση της πολιτειακής κυβέρνησης για συνομιλίες. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, ο κυβερνήτης, ο οποίος είχε στριμωχτεί στη γωνία εξαιτίας της απεργίας, ανέκτησε το κύρος του και απέλυσε και πάλι χιλιάδες εκπαιδευτικούς, συμπεριλαμβανομένου του εθνικού προέδρου της Νιγηριανής Ένωσης Εκπαιδευτικών (NUT). Ούτε η NUT ούτε το NLC είχαν την οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι στις επιθέσεις αυτές.
Οι συνδικαλιστικοί ηγέτες απέτυχαν επίσης να ανταποκριθούν στα καθοδηγητικά τους καθήκοντα. Αν και τα συνδικάτα ίδρυσαν το Εργατικό Κόμμα (Labour Party), στη συνέχεια απέτυχαν να εξασφαλίσουν μια συνεπή ηγεσία στο κόμμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη διάσπαση και μια σειρά από δικαστικές υποθέσεις. Ένας πρώην υποψήφιος αντιπρόεδρος ενός από τα δύο κύρια πολιτικά κόμματα προσχώρησε στη συνέχεια στο Εργατικό Κόμμα και έγινε υποψήφιος πρόεδρός του μέσα σε τέσσερις ημέρες. Πρόκειται για τον Πίτερ Όμπι (Peter Obi).
Ωστόσο, το NLC εξακολουθεί να μην παρέχει συνεπή υποστήριξη στον υποψήφιο του Εργατικού Κόμματος και σε ανταπόδοση ο Όμπι δεν υποστηρίζει ανοιχτά τη Χάρτα των αιτημάτων των εργαζομένων του NLC. Ένας ηγέτης του NLC κατεβαίνει υποψήφιος για κυβερνήτης Πολιτείας με το κυβερνών πολιτικό κόμμα. Ομοίως, η ηγεσία του NLC στο Λάγος, την πρωτεύουσα των επιχειρήσεων, έχει ταχθεί υπέρ του κυβερνώντος κόμματος. Πλήρης αποδιοργάνωση.
Ως αποτέλεσμα, ο Μπόλα Τινουμπού (Bola Tinubu) του κυβερνώντος κόμματος All Progressives Congress (APC), είναι πιθανό να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 26 Φεβρουαρίου. Ο Τινουμπού ήταν κυβερνήτης της Πολιτείας Λάγος για οκτώ χρόνια από το 1999. Μπορεί να ήταν λιγότερο διεφθαρμένος από πολλούς άλλους κυβερνήτες αλλά ηγήθηκε επιθέσεων εναντίον των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους ηγετών.
Ελπίζουμε ότι η νέα ηγεσία του NLC, η οποία θα εκλεγεί στο (ανά τετραετία) συνέδριό της στα τέλη Φεβρουαρίου, θα προβληματιστεί σχετικά με αυτά τα ζητήματα. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι θα απαιτηθεί πίεση από τα συνδικάτα μέλη και τη βάση αυτών των συνδικάτων για να διασφαλίσουμε ότι θα έχουμε τις ενεργές απεργίες και την αλληλεγγύη που είναι απαραίτητες για να κερδίσουμε τα αιτήματά μας.
Και όποιος κι αν κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, θα χρειαστούμε ένα μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα για να αρχίσουμε να μειώνουμε τη φτώχεια, την ανισότητα και τη διαφθορά. Κανένας πρόεδρος δεν θα μας δώσει απλώς έναν αξιοπρεπή κατώτατο μισθό με τακτικές αυξήσεις. Θα πρέπει να τους αναγκάσουμε να χρηματοδοτήσουν τη δημόσια εκπαίδευση, την υγεία, τον ηλεκτρισμό και το νερό για όλους.
Εν όψει των εκλογών, μπορούμε να μιλήσουμε λίγο για τις εξελίξεις στα κόμματα; Το People’s Democratic Party – PDP ήταν το κυβερνών κόμμα από το 1999 έως το 2015, μετά το οποίο το APC ήρθε στην εξουσία με πρόεδρο τον Μουχαμάντου Μπουχάρι (Muhammadu Buhari), με πολλές φανφάρες και υποσχέσεις για την εξάλειψη της διαφθοράς, την αντιμετώπιση της ανασφάλειας, την αντιμετώπιση της φτώχειας, των κακών δημόσιων υπηρεσιών κ.λπ. Μπορείτε να μας μιλήσετε για τη θητεία του Μπουχάρι;
Το 2015, ο Μπουχάρι και το APC υιοθέτησαν ένα αισιόδοξο μανιφέστο. Υποσχέθηκε να μειώσει τη διαφθορά και να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για την επαρκή χρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης και της υγείας. Ισχυρίστηκε ότι θα εξαλείψει την ανασφάλεια η οποία εκείνη την εποχή περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό στα βορειοανατολικά της χώρας. Πολλοί άνθρωποι ήλπιζαν ότι ο Μπουχάρι θα κέρδιζε τις εκλογές και θα υλοποιούσε τις υποσχέσεις του.
Οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν εντελώς. Η φτώχεια, η ανισότητα και η διαφθορά αυξήθηκαν σημαντικά τα τελευταία οκτώ χρόνια. Η επακόλουθη απελπισία και η οικονομική απόγνωση της πλειοψηφίας του πληθυσμού είναι η αιτία για τη μεγάλη αύξηση της ανασφάλειας.
Η αξία του κατώτατου μισθού έχει μειωθεί σε λιγότερο από 50 δολάρια ΗΠΑ το μήνα, ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα στην Αφρική. Έχει αυξηθεί μόνο μία φορά από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Μπουχάρι, παρά τον πληθωρισμό που κυμαίνεται γύρω στο 15-20% κάθε χρόνο. Αυτή η αύξηση δεν έχει καν εφαρμοστεί σε ορισμένες Πολιτείες.
Το ποσοστό του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού που προορίζεται για την εκπαίδευση και την υγεία είναι σήμερα χαμηλότερο από ότι όταν ο Μπουχάρι έγινε πρόεδρος. Το 2015, πάνω από το 12% του προϋπολογισμού επρόκειτο να δαπανηθεί για την εκπαίδευση, μέχρι το 2021 το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί σε λιγότερο από 6% και έκτοτε δεν έχει αυξηθεί σημαντικά.
Ο Μπουχάρι υποσχέθηκε αλλαγή και σίγουρα την υλοποίησε, δυστυχώς προς τη λάθος κατεύθυνση. Η πλειοψηφία του λαού είναι τώρα φτωχότερη από ότι ήταν πριν από οκτώ χρόνια ενώ η διεφθαρμένη άρχουσα τάξη γελάει πηγαίνοντας στις τράπεζές της στο Λονδίνο.
Ο Τινουμπού, ο πιθανότερος επόμενος πρόεδρος, πλήρωσε δεκάδες χιλιάδες δολάρια ΗΠΑ σε κάθε αντιπρόσωπο στις προκριματικές εκλογές του APC για να γίνει ο υποψήφιός τους. Τα χρήματα αυτά προήλθαν από συνεχή αφαίμαξη χρημάτων από την Πολιτεία Λάγος, όπου η εταιρεία συμβούλων του εξακολουθεί να εισπράττει τεράστια έσοδα στην αυτοκρατορία των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Υπάρχουν περιορισμένες ελπίδες ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι καλύτερη και η αντιπολίτευση από το NLC ακόμα χρειάζεται οργάνωση. Ο νέος πρόεδρος του NLC θα εκλεγεί χωρίς αντίπαλο στο συνέδριό στο τέλος Φεβρουαρίου, πρόκειται για τον Joe Ajaero. Έχει καλή φήμη αλλά δεν του αξίζει σχεδόν καθόλου. Προέρχεται από το συνδικάτο των εργαζομένων στην ηλεκτρική ενέργεια, την Γενική Γραμματεία της Εθνικής Ένωσης Υπαλλήλων Ηλεκτρικής Ενέργειας (NUEE), η οποία ιδιωτικοποιήθηκε το 2013 με πολύ περιορισμένες αντιδράσεις. Επιπλέον, ο Ajaero ηγήθηκε μιας πενταετούς διασπαστικής διαδικασίας από το NLC όταν απέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος το 2015.
Είναι ενδιαφέρον, και κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι θετικό, ότι διεκδικεί αυτές τις εκλογές ο Πίτερ Όμπι του Εργατικού Κόμματος. Αρκετοί νέοι Νιγηριανοί φαίνονται πολύ ενθουσιασμένοι με την υποψηφιότητά του. Μπορείτε να μας μιλήσετε για την ανάδειξη του Όμπι, την ιστορία του Εργατικού Κόμματος και το πρόγραμμά του για αλλαγή στις εκλογές της Νιγηρίας;
Ζούμε με την ελπίδα, πολλοί, ιδίως οι νέοι, έχουν πλέον εναποθέσει την ελπίδα τους στον Όμπι του Εργατικού Κόμματος. Πρόκειται για την αισιοδοξία της θέλησης, κατά τον Γκράμσι. Η απαισιοδοξία της λογικής είναι ότι ο Όμπι είναι απίθανο να πετύχει. Είναι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας που ήταν κυβερνήτης της Πολιτείας Αδαμάουα για οκτώ χρόνια. Αυτό το υπόβαθρο και η ανοιχτή υποστήριξή του στον νεοφιλελευθερισμό δεν δικαιολογούν πραγματικά την εμπιστοσύνη που εκατομμύρια άνθρωποι δείχνουν σε αυτόν.
Επιπλέον, ο Όμπι δεν έχει δημιουργήσει έναν αρκετά ισχυρό ή ευρύ συνασπισμό για να κερδίσει τη νίκη στις κάλπες, πόσο μάλλον για να γίνει ο επόμενος πρόεδρος. Μέχρι πρόσφατα ήταν ηγετικό μέλος του Peoples Democratic Party – PDP που κυβέρνησε τη Νιγηρία από το 1999 έως το 2015. Η συμμαχία του με το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει ολοκληρωθεί, ούτε βασίζεται στις ενέργειές του όταν ήταν κυβερνήτης της Πολιτείας. Ωστόσο, στα τέλη του περασμένου έτους, η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος υποχώρησε ψηφίζοντας σταθερά και ξεκάθαρα υπέρ της υποστήριξης της Χάρτας των αιτημάτων των εργαζομένων του NLC. Όμως, στο μανιφέστο του Όμπι δεν γίνεται καμία αναφορά σε αυτό το κείμενο ούτε στο NLC ούτε στην ανάγκη εφαρμογής ενός αξιοπρεπούς κατώτατου μισθού.
Ως εκ τούτου, ενδεχομένως η ηγεσία του NLC να μην παρέχει συνεπή υποστήριξη στον Όμπι ως υποψήφιο πρόεδρο του Εργατικού Κόμματος. Η υποστήριξη του NLC προς το Εργατικό Κόμμα ήταν πάντα χλιαρή και ο πρόεδρος του NLC φημολογείται ότι υπήρξε μέλος του κυβερνώντος κόμματος, του APC.
Ωστόσο, ο Όμπι, ως υποψήφιος του Εργατικού Κόμματος, έχει προκαλέσει ένα επίπεδο ενθουσιασμού, ιδίως μεταξύ των νέων, που δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά από μαζικές συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις. Σε αυτές συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό άνθρωποι από πεποίθηση και όχι άνθρωποι που πληρώθηκαν για να παρευρεθούν, όπως είναι η παράδοση των δύο κύριων πολιτικών κομμάτων. Επιπλέον, αρκετές δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι ο Όμπι προηγείται όσον αφορά την υποστήριξη της κοινής γνώμης.
Το κατά πόσον αυτή η υποστήριξη είναι αρκετή για να εξασφαλίσει τη νίκη, μένει να φανεί. Ο Τινουμπού του APC φαίνεται αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει τον κλεμμένο πλούτο και την πολιτική του υποστήριξη για να κερδίσει. Το κόμμα του κατέχει τόσο την ομοσπονδιακή κυβέρνηση όσο και τις περισσότερες πολιτειακές κυβερνήσεις και αυτή η δύναμη θα καθορίσει πιθανότατα το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από το ποιον θα ψηφίσει ο κόσμος στην πραγματικότητα.
Εάν, όπως λέτε, ο Όμπι δεν προσφέρει ουσιαστικά μια εναλλακτική λύση για τους Νιγηριανούς που διψούν για πραγματική αλλαγή, μπορείτε να μας πείτε τι πρέπει να γίνει και ποια είναι η κατάσταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη Νιγηρία συνολικά και σε τοπικό επίπεδο;
Η οργανωμένη Αριστερά είναι μικρή και διχασμένη όσον αφορά τις εκλογές. Οι μετριοπαθείς καλούν σε υποστήριξη του Τινουμπού του κυβερνώντος κόμματος. Ισχυρίζονται ότι είναι λιγότερο προσηλωμένος στις ιδιωτικοποιήσεις από τον υποψήφιο του PDP. Άλλα τμήματα της Αριστεράς καλούν σε υποστήριξη του Omoyele Sowore, ο οποίος ήταν επίσης υποψήφιος το 2019 με το African Action Congress. Θα πρέπει να λάβει 50 φορές περισσότερες ψήφους για να κερδίσει αυτή τη φορά.
Με κάποιο τρόπο πρέπει να μπορέσουμε να ενώσουμε την Αριστερά, να αρθρώσουμε λόγο και να πιέσουμε το NLC να ηγηθεί μιας ενεργής και διαρκούς εκστρατείας κατά της φτώχειας, της ανισότητας και της διαφθοράς, όποιος κι αν είναι ο επόμενος πρόεδρος.
Μεσοπρόθεσμα, πρέπει να ξαναχτίσουμε υπομονετικά τη ριζοσπαστική Αριστερά και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μια βιώσιμη εκλογική πλατφόρμα.
Τα τελευταία δύο περίπου χρόνια οι Σοσιαλιστές Εργατικοί έχουν αρχίσει να οικοδομούν ένα αριστερό ρεύμα που βασίζεται στην ανάγκη η εργατική τάξη να ηγηθεί μιας δραστήριας αντιπολίτευσης στο νεοφιλελευθερισμό. Έχουμε πλέον αρκετές εκατοντάδες μέλη στην ομάδα υποστηρικτών μας στο WhatsApp. Αυτό εξακολουθεί να είναι μικρό σε μια χώρα με περισσότερους από 200 εκατομμύρια κατοίκους αλλά είναι σημαντικά μεγαλύτερο από τις πιο παραδοσιακές αριστερές ομάδες.
Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι η οικοδόμηση μιας προοδευτικής ή αριστερής εκλογικής εναλλακτικής λύσης αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις. Υπάρχουν πολύ λίγες επιτυχίες από τις οποίες μπορούμε να διδαχθούμε. Αλλά μου φαίνεται ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση και να οικοδομήσουμε κάποια εκλογική επιτυχία σε τοπικό επίπεδο αντί να καταδείξουμε πρώτα τις αδυναμίες μας σε εθνικό επίπεδο. Πρέπει επίσης να οικοδομήσουμε συμμαχίες με άλλες προοδευτικές οργανώσεις, άλλες ριζοσπαστικές ομάδες και προοδευτικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.
Η πρόσφατη συμμαχία μεταξύ του African Action Congress του Sowore και μιας πτέρυγας του Peoples Redemption Party – PRP που εδρεύει στο βορρά προσφέρει κάποια ελπίδα μεσοπρόθεσμα. Θα μπορούσε να οικοδομηθεί ως μια μαχητική εναλλακτική λύση απέναντι στο Εργατικό Κόμμα. Αλλά θα ήταν ακόμη καλύτερο αν και τα τρία (και περισσότερα) αυτά κόμματα συναντιόντουσαν σε μια εκλογική συμμαχία. Υπήρξε συζήτηση για μια συμμαχία μεταξύ του Εργατικού Κόμματος και του New Nigeria People’s Party – NNPP (του πρώην κυβερνήτη της Πολιτείας Κάνο) αλλά δεν καρποφόρησε.
Ωστόσο, υπάρχει ένα ιστορικό εκλογικών προδοσιών. Αρκετοί κυβερνήτες στο παρελθόν εξελέγησαν ως υποψήφιοι του Εργατικού Κόμματος, για να αποχωρήσουν μετά την εκλογή τους. Όλοι οι υποψήφιοι του Εργατικού Κόμματος στην πολιτεία Τζιγκάουα έφυγαν πρόσφατα για να ενταχθούν στο κυβερνών APC.
Πιστεύω ακράδαντα ότι το μέλλον, όπως είπε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Σε όλη την Αφρική είχαμε περισσότερο από το μερίδιο της βαρβαρότητας που μας αναλογούσε. Οι άμεσες οικονομικές προοπτικές στη Νιγηρία φαίνονται άσχημες. Με την πτώση της τιμής του πετρελαίου τα κρατικά έσοδα είναι πιθανό να μειωθούν και οι τρεις επικρατέστεροι υποψήφιοι έχουν υποσχεθεί να τερματίσουν την επιδότηση της τιμής της βενζίνης μέχρι τον Ιούνιο. Υπό αυτές τις συνθήκες χρειαζόμαστε μια στιβαρή, ενεργή και διαρκή εκστρατεία από το εργατικό κίνημα. Πρέπει όλοι να ενωθούμε για να προσπαθήσουμε να το πετύχουμε αυτό.
*Alex Batubo
Είναι μέλος του κόμματος Socialist Labour και συνδικαλιστής. Ζει στην Αμπούτζα, αλλά κατάγεται από το Δέλτα του Νίγηρα.
