Τα άρθρο του Αλεξάντερ Κλαπ στους New York Times είχε τίτλο: «Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον ορατή σε όλους». Το άρθρο αποτελεί μια σύνοψη της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί με το σκάνδαλο των υποκλοπών. Νομίζω όμως ότι αποτελεί επίσης σύνοψη της γενικής κατάστασης της Ελλάδας.
Το καθεστώς
Η σήψη είναι πρώτα απ’ όλα πολιτική. Είναι πια ορατό σε όλους-ες ότι το περιώνυμο «επιτελικό κράτος» δεν είναι παρά ένα υπερσυγκεντρωτικό προσπωποπαγές σύστημα που έχει σα στόχο να μετατραπεί σε καθεστώς Μητσοτάκη -και ως ένα βαθμό το έχει πετύχει. Συστατικά στοιχεία του είναι ο σχεδόν απόλυτος έλεγχος της Ενημέρωσης, το κατά το δοκούν μοίρασμα του κρατικού χρήματος με άλλοθι την πανδημία ή όποια άλλη έκτακτη ανάγκη που εμφανίζεται ή εφευρίσκεται, η αχαλίνωτη καταστολή και ο ηθικός πανικός για την ασφάλεια, η κατά φαινόμενα δημιουργία ενός σκοτεινού μηχανισμού τύπου Watergate για την παρακολούθηση των πολιτικών αντιπάλων, οι σκανδαλωδώς ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις για τα μεγάλα συμφέροντα που στήριξαν και στηρίζουν τον Μητσοτάκη, καθώς και η γενικευμένη χρήση του ανερυθρίαστου ψέματος. Ψέματα για τις υποκλοπές· ψέματα για τα pushbacks· ψέματα για την πανδημία· ψέματα για την οικονομία· ψέματα στα δελτία ειδήσεων και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις μεταξύ των οποίων συνήθως η διαφορά είναι δυσδιάκριτη. Ψέματα τα οποία δεν διαθέτουν κανένα στοιχειωδώς αληθοφανές έρεισμα, ψέματα στα οποία επιμένουν ακόμα και όταν καταρρίπτονται τεκμηριωμένα, ψέματα τα οποία όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε τερατολογίες και νοσηρές θεωρίες συνωμοσίας.
Το επιτελικό κράτος είναι η δημοκρατία σε κατάσταση προϊούσας σήψης
Η εξοικείωση με τη βαρβαρότητα
Η σήψη όμως δεν περιορίζεται στο πολιτικό πεδίο. Γιατί σήψη είναι η εξοικείωση με τους συνεχείς θανάτους στα σύνορα. Σήψη είναι η αδιαφορία για το αν πεθαίνουν παιδιά στις νησίδες του Έβρου και τα νερά του Αιγαίου. Σήψη είναι να μη λογίζονται ως άνθρωποι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Αλλά ακόμα περισσότερο είναι ηθική σήψη οι κραυγές «πνίξτε τους» και τα «αστειάκια» του Μουμτζή με το πεντάχρονο κορίτσι που «αναστήθηκε». Σήψη είναι η απανθρωπιά που δεν κρύβεται γιατί έχει γίνει ξεδιάντροπη. Η απανθρωπιά που επιδεικνύεται και φωνάζει. Το επόμενο βήμα είναι η απανθρωπιά να μετατραπεί σε ιδεολογία. Η ηθική σήψη αποτελεί πάντοτε προϋπόθεση του φασισμού.
Η καθημερινότητα
Στην Ελλάδα του 2022 η σήψη είναι ορατή και στην καθημερινή ζωή. Στο μισθό που τελειώνει στις 23 του μήνα, στα δανεικά για να πληρωθούν οι λογαριασμοί, στα νοίκια που έχουν πάει στο θεό, στις διακοπές που είναι κάθε χρόνο πιο μικρές. Στην πόλη που είναι για τους τουρίστες και όχι για τους κατοίκους, στην ατμόσφαιρα που γίνεται όλο και πιο πνιγηρή. Κυρίως όμως σήψη είναι ότι βλέπουμε όλα αυτά και δεν αντιδράμε όπως πρέπει και όπως μπορούμε.
