Πάντα η Δικαιοσύνη ήταν ταξική και μεροληπτική. Πάντοτε εξαντλούσε την αυστηρότητά της στους “εχθρούς του κράτους” και περιέβαλε με ασυλία τα “τέκνα του εθνικού κορμού”. Γι’ αυτό άλλωστε εμείς του Κόκκινου και του Μαύρου ουδέποτε αισθανθήκαμε “εμπιστοσύνη για την Ελληνική Δικαιοσύνη”.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες με τη Δικαιοσύνη ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.Έχουμε και λέμε:
Επίδειξη δύναμης
Από την απλή και μόνο αναφορά των τελευταίων δικαστικών αποφάσεων γίνεται φανερό ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με εκφφάνσεις της ταξικότητας και της μεροληψίας της Δικαιοσύνη. Παρατηρώντας τη συνολική εικόνα, αντιλαμβανόμαστε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια επίδειξη δύναμης της κορυφής της εξουσίας καθώς και των πλέον ακραίων κύκλων της Δικαιοσύνης. Είμαστε μπροστά σε μια αχαλίνωτη έκφραση καθεστωτικής αλαζονείας.
Το μήνυμα που αποστέλλεται, είναι προφανές: αισθανόμαστε τόσο δυνατοί και άτρωτοι που μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Ακόμα και να αφήσουμε ελεύθερο τον Λιγνάδη, παρά τη βαριά καταδίκη του για δύο βιασμούς, παρόλο που είναι ο κατεξοχήν ύποπτος για την επανάληψη των ίδιων εγκλημάτων. Στην πλέον εμβληματική υπόθεση του ελληνικού MeToo, λήφθηκε η πλέον προκλητική απόφαση. Μια απόφαση που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα έχει φτάσει στη σημείο μηδέν.
Το αίσθημα δύναμης
Γιατί όμως αισθάνονται λοιπόν τόσο ισχυροί οι κυρίαρχοι; Γιατί η Νέα Δημοκρατία, παρά την εντεινόμενη δυσαρέσκεια για την ακρίβεια, διατηρεί την υπεροχή. Γιατί η αντιπολίτευση δεν πείθει ότι έχει πραγματικά μια σοβαρή εναλλακτική λύση. Κυρίως όμως γιατί τα κινήματα εμφανίζονται αδύναμα. Αποφυλακίστηκαν οι Κορκονέας και Χορταριάς και δεν έγιναν κινητοποιήσεις που να αντιστοιχούν στοιχειωδώς στο μέγεθος των προκλήσεων. Ας αναλογιστούμε τι μήνυμα έδωσε στους “από πάνω” αυτή η κινηματική αδράνεια.
Τώρα οι κινητοποιήσεις για τον Γιάννη Μιχαηλίδη μπορούν να δώσουν το έναυσμα για την αντιστροφή της κατάστασης. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στον Μιχαηλίδη δεν παρέχει μόνο στήριξη σε ένα απολύτως δίκαιο αίτημα. Ταυτόχρονα, συνιστά ανάχωμα απέναντι σε ένα καθεστώς που ολοένα και περισσότερο μας κόβει τις ανάσες.
