“Για τον όρο «εργατική τάξη» ακολουθούμε το λενινιστικό προσδιορισμό. Διευκρινίζουμε ότι με αυτό το κριτήριο δεν εντάσσονται στην εργατική τάξη μια σειρά μισθωτοί σε κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους (π.χ. σώματα ασφαλείας, στρατός)”
ΚΟΜΕΠ
Με πόσους διαφορετικούς τρόπους πρέπει να σας εξηγήσουμε ότι οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών; Με ποια λογική θα αντιληφθείτε ότι η στήριξη συνδικαλιστών μπάτσων είναι καταδικαστέα;
Δεν εξέπληξε κανένα η πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει το επίδομα 600€ στα σώματα ασφαλείας. Είναι ξεκάθαρο καιρό τώρα ότι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά και τον κινηματικό κόσμο έχει τελειώσει και ότι κλείνει το μάτι στο κέντρο. Είναι απορίας άξια βέβαια η πολιτική τους αταλαντοσίνη σε ότι αφορά τη συγκυρία, γεγονός που καταδεικνύει ότι όχι μόνο πολιτικά έχουν παραδώσει την οποία αριστεροσύνη τους αλλά και ηθικά έχουν προσχωρήσει στην καλύτερη περίπτωση στο πολιτικό κέντρο. Δεν δικαιολογείται παρά με όρους υποταγής η ανωτέρω υπερψήφιση γενικά, αλλά, ειδικά, μετά από ακόμη μια κρατική δολοφονία, η πρόσδεση στο καθεστωτικό άρμα δεν είναι παρά απόδειξη ότι η όποια ηθική του ΣΥΡΙΖΑ υποτάσσεται στο πολιτικό συμφέρον του. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ψηφίζει αντιλαϊκά μέτρα..
Τα πράγματα δεν είναι όμως ακριβώς έτσι με το ΚΚΕ. Πλέον μεν ξεκάθαρα καθεστωτικό και ακίνδυνο, το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει μέχρι τώρα εν πολλοίς κρατήσει μια ακέραιη στάση πολιτικά στην βουλή μη ψηφίζοντας σχεδόν τίποτα (ούτε βέβαια και το σύμφωνο συμβίωσης). Εχθές προς έκπληξη όλων, σε βάρος της πολιτικής του γραμμής, της ιστορίας του και της συγκυρίας, ψήφισε υπέρ για το μπόνους δολοφονίας. Και είναι να απορείς, άντε και δεν τους ενδιαφέρει ότι οι μπάτσοι-καουμπόηδες εκτελούν Ρομά (είναι άλλωστε… Ρομά), δεν τους νοιάζει ότι φυλακίζουν αγωνίστριες (είναι μάλλον αναρχικοί), δεν τους νοιάζει ότι ξυλοκοπούν αβέρτα (κάποιους άλλους μάλλον (;) βαράνε). Αλλά τόσο γρήγορα ξεχνάνε το ξύλο που έφαγαν οι συνδικαλιστές τους στη Μαλαματίνα ή το σκισμένο πουκάμισο του Παφίλη; Ούτε λίγη τσίπα η ηγεσία για τους δικούς της;
Αντί τα κόμματα της αριστεράς να απαιτούν βίαιη μείωση δαπανών για τα σώματα ασφαλείας όπως κάθε φιλελεύθερος οπορτουνιστικός πολιτικός χώρος στη Δύση, στην Ελλάδα (πλην του Μέρα25) είναι τόσο βαθειά η σήψη τους που ψηφίζουν περισσότερες δαπάνες ΕΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΜΠΑΤΣΟΥ ΣΦΑΙΡΑ.
Καιρός μάλλον να καταλάβει η κοινωνία ότι μιλάμε πράγματι για “λοβοτομημένες μαριονέτες του υπαρκτού του σουρεαλισμού”. Γιατί, καλά τα ποιήματα στη βουλή και καλά τα βιντεάκια στο Luben, αλλά από αυτή τη ντροπή δεν σας ξεπλένει τίποτα. Όσο κάποια τρώγανε πάλι ξύλο και δακρυγόνα, ακόμα και οι ίδιες οι νεολαίας των ανωτέρω κομμάτων, οι βουλευταράδες ξέπλεναν τις κρατικές εκτελέσεις και έβαλαν πλάτη για τις επόμενες.
Η απάντηση στην κρατική βία έρχεται πάντα απ’ τους δρόμους, όχι από σάπια ηθική και νεκρές πολιτικές.
