Όμως η βαριά μοίρα μου δεν είναι ο θάνατός μου.
Μεσ’ στην καρδιά μου βόσκουνε πληγές από φωτιά.
Ποιος από σας ανύποπτα, τίμιος θα γίνει εχθρός μου
Στον ξέσαρκό μου τράχηλο να σφίξει τη θηλιά!
Μ. Πολυδούρη
Μετά την καμπάνια κατά των αμβλώσεων που κοσμούσε τις αποβάθρες του μετρό το 2020 και τα πρωτοσέλιδα της εποχής ενάντια στο δικαίωμα στην άμβλωση από τη συνεργασία του «Αφήστε με να ζήσω» με την Ιερά Σύνοδο, προέκυψε το συνέδριο γονιμότητας στα Γιάννενα το 2021, με ομιλητές παπάδες (!), το Θάνο Πλεύρη και άλλους εξαιρετικούς συνδαιτημόνες (το συνέδριο ματαιώθηκε μετά την κατακραυγή). Κατόπιν, ήρθε το βίντεο της κ. Κεραμέως, για τις θεωρίες του αγέννητου παιδιού. Μετά την απόσυρση, λόγω αντιδράσεων, του βίντεο αυτού, που προοριζόταν για τα γυμνάσια της χώρας (!), έρχεται η εγκύκλιος της εκκλησίας «Περί της προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων» και το κήρυγμα που προαναγγέλθηκε σ’ όλες τις εκκλησίες, για την 8η Σεπτεμβρίου 2022, κατά των αμβλώσεων και της αυτοδιάθεσης των γυναικών.
Αν ξεπεράσουμε το παράλογο και ταυτόχρονα εξοργιστικό, του να πρέπει να πολεμάμε για τα αυτονόητα (τα σώματά μας μάς ανήκουν) απέναντι στο κράτος, την κυβέρνηση και την εκκλησία, ας θυμηθούμε:
Οι αμβλώσεις νομιμοποιήθηκαν το 1986. Από το 1986, λοιπόν, που, στη συζήτηση του σχετικού νομοσχεδίου στη βουλή, η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά αναφωνούσε πως «όπως νομοθετείται η άμβλωση, γίνεται σπορ», ο Παλαιοκρασάς δήλωνε πως το νομοσχέδιο «θίγει την ιδέα του έθνους», αλλά και ο Χρήστος Σαρτζετάκης ήταν κατά «λόγω των εθνικών κινδύνων που αντιμετωπίζει η χώρα…», κι ενώ μαζί τους συντασσόταν μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου, εφημερίδες κλπ, κοντεύουν 40 χρόνια. Κι όμως, αυτές οι απόψεις ουσιαστικά ποτέ δεν άλλαξαν σε συγκεκριμένους κύκλους, πολιτικούς και κοινωνικούς, παρόλο που οι αγώνες των γυναικών, ιδιαίτερα τελευταία, μετά το κίνημα Μetoo, έχουν κερδίσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Κέρδισαν και επέβαλαν επιτέλους κάποια ορατότητα του θαμμένου προβλήματος της βίας κατά των γυναικών και των γυναικοκτονιών. Την ίδια ώρα, οι αφηγήσεις και οι ιδέες γύρω από το γυναικείο σώμα στην περίπτωση της άμβλωσης, βρίσκουν πολλούς να απαιτούν δικαίωμα συναπόφασης με τις γυναίκες για τα σώματά τους (!). Σώματα που ήταν πάντοτε πεδία μάχης, με την πατριαρχία να εκμεταλλεύεται και να ιδιοποιείται τις γυναίκες, ακόμη και μέσω του φόνου, μέχρι και σήμερα.
Την 8η Σεπτεμβρίου, η εκκλησία, με συνένοχους όλους όσους δεν καταδικάζουν απερίφραστα αυτή την κίνησή της, επιλέγει ένα κήρυγμα ρατσιστικού μίσους ενάντια στις γυναίκες που δεν ευθυγραμμίζονται με την ιδεολογία «έκτρωση ίσον φόνος». Η κίνηση αυτή της εκκλησίας εμπίπτει στις προβλέψεις του αντιρατσιστικού νόμου και κυρίως αφορά το ανταγωνιστικό κίνημα και τις ίδιες τις γυναίκες, να αντιδράσουν στο σκοταδισμό που πάει να σηκώσει ξανά κεφάλι. Δεν είναι απλώς ότι η εκκλησία έχει αυτές τις απόψεις, όπως λένε κάποιοι. Είναι που επιλέγει μια πολύ επιθετική κίνηση.
Αν δεν στραφούμε σε ψυχαναλυτικές συζητήσεις περί φθόνου, αλλά σε πολιτικές ερμηνείες, αυτή η «αντεπανάσταση» έχει μεγάλη σχέση μ’ αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ και στο διεθνές πεδίο, αλλά και με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Εν μέσω ευρύτερου κυβερνητικού σκοταδισμού, η εκκλησία αποκτά ακόμα μεγαλύτερο χώρο. Η δεξιά-ακροδεξιά ελληνική κυβέρνηση πιστεύει βαθιά, αν και κάπως καλυμμένα πια, αυτές τις μισογυνικές απόψεις. Και η αντιπολίτευση, στην πλειοψηφία της, δεν τολμά να σηκώσει ανάστημα, γιατί αναλογίζεται το πολιτικό κόστος. Κι όχι μόνο δεν τολμά, αλλά στο κοντινό παρελθόν, η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θυσίασε κι έναν υπουργό της κατ’ απαίτηση της εκκλησίας. Άρα, το τοπίο μοιάζει ζοφερό.
Ζοφερό πλανητικά. Η προσπάθεια χειραγώγησης των γυναικών και η μετατροπή τους σε υπάκουες μηχανές αναπαραγωγής απλώνεται σε πολλές χώρες. Πάντα, εξάλλου, οι εξουσίες έκαναν κόπο για να το πετύχουν ή να το επιβάλουν, σε διάφορες φάσεις της ιστορίας της ανθρωπότητας. Άλλοτε για να λύσουν προβλήματα δημογραφικά, άλλοτε προβλήματα παραγωγής, άλλοτε για να μην υπάρχει αμφισβήτηση της εξουσίας, όπως στην αποικιοκρατία, αργότερα στην εποχή της καπιταλιστικής συσσώρευσης κ.ο.κ.
Στις τελευταίες εξελίξεις στις ΗΠΑ, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο τερμάτισε τη συνταγματική προστασία για τις αμβλώσεις που ίσχυε σχεδόν 50 χρόνια, βλέπει κανείς το γενικευμένο πόλεμο ενάντια στα γυναικεία σώματα και την αυταρχική αναδίπλωση, με πολιορκητικό κριό εκεί τους δικαστές. Από πίσω ακολουθεί, φυσικά, η Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών με ό,τι διαθέτει, ξεκινώντας από το Υπουργείο Παιδείας και μέλη της κυβέρνησης, και φτάνοντας στον Δωδώνης και το κήρυγμα της 8ης Σεπτέμβρη.
Το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια είναι μια βαθιά δομική ιδεολογία εντελώς αντιδραστική και εχθρική προς τις γυναίκες, και στην Ελλάδα δεν είναι μειοψηφική. Η δε ορθόδοξη ελληνική εκκλησία, που δεν έχει ούτε ένα δάκρυ για τόσα παιδιά που πνίγονται στη Μεσόγειο από την πολιτική του ελληνικού κράτους ενάντια στους μετανάστες και τις μετανάστριες, ανησυχεί -χριστιανικά πάντα- για το αγέννητο ελληνόπουλο (Θου κύριε…)
Ένα είναι βέβαιο: αυτή η επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη.
