Η ατμόσφαιρα αρχίζει να θυμίζει μέρες Μνημονίου… Τότε που από τον ένα μήνα στον άλλο βλέπαμε τα οικονομικά μας να καταστρέφονται και τις ζωές μας να ρίχνονται στην αβεβαιότητα. Τώρα βέβαια δεν είμαστε αντιμέτωπες-οι με τις βίαιες περικοπές μισθών, τη ραγδαία αύξηση των φόρων και το κύμα των μαζικών απολύσεων. Τώρα είναι οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού που μετατρέπονται σε δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα οικονομικά μας και τις ζωές μας τις ίδιες. Το να ανοίξεις τον φάκελο του του λογαριασμού ή να δείς το μέιλ του παρόχου, έχει εξελιχθεί σε άσκηση θάρρους.
Εξωφρενικοί λογαριασμοί
Η έκφραση “φουσκωμένοι λογαριασμοί” δεν αρκεί να περιγράψει τον χαμό που γίνεται με το ηλεκτρικό. Οι λογαριασμοί δεν είναι απλά φουσκωμένοι, είναι υπέρογκοι, είναι εξωφρενικοί. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πει κανείς ότι οι λογαριασμοί από μόνοι τους προκαλούν μια βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των μισθωτών και των ανέργων. Γιατί όταν ένας λογαριασμό ισούται ή και υπερβαίνει τα μηνιαία εισοδήματά σου, σε οδηγεί στα όρια. Αν μάλιστα έρθει και δεύτερη φορά ανάλογος λογαριασμός, τα όρια αυτά ξεπερνιούνται και περνάς στην επικράτεια της απελπισίας. Μια απελπισία που τη βλέπουμε να μεγαλώνει όχι κάπου αλλού σε κάποιος άλλους, αλλά στα κοινωνικά περιβάλλοντά μας, τους φίλους και τους συγγενείς, σε μας τους ίδιους.
Η δράση
Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα, έλεγε εκείνο το εξαιρετικό σύνθημα της Act Up από τα παλιά. Έτσι είναι -και όχι μόνο για το AIDS. Στην πραγματικότητα έχουμε δύο επιλογές. Η μία είναι να βλέπουμε άπραγοι τους λογαριασμούς να περνάμε και να οικτίρουμε την τύχη μας που μέσα σε μια δεκαετία μας βρήκαν δύο καταστροφές: το Μνημόνιο και η ακρίβεια.
Η άλλη επιλογή είναι να αντιδράσουμε, να μιλήσουμε, να μοιραστούμε αυτό που μας συμβαίνει, να (αυτο)οργανωθούμε και να δράσουμε. Να (αντι)δράσουμε γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Αυτοί οι λογαριασμοί δεν μπορούν και δεν πρέπει να πληρωθούν. Δεν είναι μόνο ζήτημα κατάφωρης αδικίας, αλλά και επείγουσα ανάγκη μιας στοιχειωδώς αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Να διεκδικήσουμε λοιπόν να μπει πλαφόν στις τιμές του ηλεκτρικού και να σπάει το καρτέλ των 4 ολιγοπωλίων που χειραγωγούν τις τιμές. Αλλά να μη μείνουμε εκεί. Να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Να δώσουμε τη μάχη για να μη μείνει κανένα λαϊκό σπίτι χωρίς ρεύμα, μπολκάροντας τις χιλιάδες που διακοπές που θέλουν να κάνουν οι πάροχοι. Αλλά και να ρίξουμε την ιδέα μιας απεργίας των καταναλωτών. Ας το σκεφτούμε λίγο. Τι θα συνέβαινε αν σταματούσαμε συλλογικά και οργανωμένα την πληρωμή των λογαριασμών μέχρι αυτοί να επιστρέψουν σε λογικά επίπεδα;
