«Σήμερα είναι η μέρα των δρόμων και των πλατειών», ήταν το πρώτο πράγμα που έγραψε στο twitter ο Γκουστάβο Πέτρο το βράδυ της Κυριακής, όταν οριστικοποιήθηκε ο θρίαμβός του στο δεύτερο γύρο των εκλογών στην Κολομβία. Αντίπαλος του πρώην δημάρχου της Μπογκοτά, και αντάρτη της ένοπλης οργάνωσης Μ-19 στα νιάτα του, ήταν ο Ροδόλφο Ερνάντες, μεγιστάνας των ακινήτων, ανοιχτά μισογύνης, ακραία ρατσιστής, και κατά δήλωσή του θαυμαστής του Χίτλερ, που επιστρατεύτηκε από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και τις ΗΠΑ για να εμποδίσει την για πρώτη φορά στην ιστορία της Κολομβίας νίκη της Αριστεράς.
Η περίοδος πριν από τις εκλογές χαρακτηρίστηκε από παρατυπίες, βία, και έντονες εκστρατείες στα μέσα ενημέρωσης που δαιμονοποιούσαν την υποψηφιότητα του Πέτρο και της αντιπροέδρου του, της φεμινίστριας και ακτιβίστριας των δικαιωμάτων των αυτόχθονων πληθυσμών Φράνσια Μάρκες. Χαρακτηριστικό ήταν ότι, μια μέρα πριν ανοίξουν οι κάλπες, το ειδησεογραφικό περιοδικό Semana, μια από τις ναυαρχίδες του Ουριμπισμού, δημοσίευσε ένα εξώφυλλο με τα πρόσωπα του Πέτρο και του Ερνάντες και από κάτω έγραφε «ένας πρώην αντάρτης ή ένας αυτοδημιούργητος μηχανικός;» (sic).
Την μέρα των εκλογών αναφέρθηκαν αρκετές παρατυπίες, όπως σημαδεμένα ψηφοδέλτια, δωροδοκίες ακόμα και μέσα στα εκλογικά τμήματα από την πλευρά του Ερνάντες, απειλές σε προοδευτικούς ψηφοφόρους, και αποκλεισμός παρατηρητών από τα εκλογικά τμήματα, μεταξύ άλλων περιστατικών. Ο δεξιός πρόεδρος Ιβάν Ντούκε αποχωρεί με ένα ποσοστό αποδοκιμασίας που φτάνει στο 80%, και το οποίο αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στη κακοδιαχείριση της πανδημίας, στα σκάνδαλα διαφθοράς, στη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων της κολομβιανής κοινωνίας, στην άνευ προηγουμένου υποτίμηση του νομίσματος, και στην επακόλουθη οικονομική κρίση.
Η επικράτηση του Πέτρο οφείλεται σε μια ευρεία κυρίως εκλογική (και όχι κοινωνική) συμμαχία που κατάφερε να οικοδομήσει, η οποία περιλαμβάνει από τμήματα του φιλελευθερισμού τα οποία είναι επικριτικά προς το κατεστημένο, μέχρι κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις με αντικαπιταλιστικό αποτύπωμα. Όλο αυτό το ετερόκλητο παζλ συνέθεσε μια πολιτική πρόταση που, για πρώτη φορά μετά από 200 και πλέον χρόνια, κατάφερε να σπάσει στις κάλπες την εκλογική ηγεμονία των πιο αντιδραστικών, αυταρχικών, συντηρητικών, ολιγαρχικών κυρίαρχων ομάδων της χώρας, και ανοιχτά προστατευόμενων από τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.
Παράλληλα, το εκλογικό αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων παραγόντων, μπορεί να εξηγηθεί και από την άνευ προηγουμένου λαϊκή εξέγερση που τάραξε τις τεκτονικές πλάκες της Κολομβίας το 2021, η οποία κατάφερε να τροποποιήσει πολυδιάστατα τις σχέσεις εξουσίας χάρη στη μαζική συμμετοχή της νεολαίας, των γυναικών, των επισφαλών, των αγροτών, των ιθαγενών, και όλων των ιστορικά αποκλεισμένων στρωμάτων της κολομβιανής κοινωνίας, που οδήγησε τον Ντούκε να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους για να αντιμετωπίσει τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, οι οποίοι με αφορμή το προτεινόμενο προεδρικό νομοσχέδιο φορολογικής μεταρρύθμισης μετέτρεψαν την οργή τους σε πολιτική αντίστασης, σύγκρουσης, και αξιοπρέπειας απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, και αντιμετωπίστηκαν με πρωτοφανή αγριότητα από τις δυνάμεις καταστολής. Αποτέλεσμα της κρατικής βίας ήταν οι περισσότεροι από 80 νεκροί, οι χιλιάδες αυθαίρετες κρατήσεις, οι 83 διαδηλωτές με μόνιμα προβλήματα στα μάτια από πυροβολισμούς, οι 28 βιασμοί διαδηλωτριών, και οι περισσότεροι από 4.000 βασανισθέντες στα αστυνομικά τμήματα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Είναι προφανές, ότι η επικράτηση της κολομβιανής Αριστεράς έχει διπλή σημασία. Σε εθνικό επίπεδο αποτελεί μια συλλογική νίκη των απλών ανθρώπων, ένα ya basta απέναντι στις οικονομικές ελίτ, και σε μια δεξιά που έχει τα πιο βάναυσα και αιμοδιψή χαρακτηριστικά στη Λατινική Αμερική, και είναι βαθειά συνδεδεμένη με τις ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες, τη βιομηχανία διακίνησης ναρκωτικών, τους μεγαλογαικτήμονες, και τις πολυεθνικές εταιρείες εκμετάλλευσης και λεηλασίας των φυσικών πόρων. Σε ηπειρωτικό επίπεδο, η νίκη του Πέτρο έρχεται να επιβεβαιώσει τον άνεμο της αλλαγής που φυσάει στην πιο άνιση ήπειρο του πλανήτη: Ομπραδόρ στο Μεξικό, Φερνάντες στην Αργεντινή, Άρτσε στη Βολιβία, Καστίγιο στο Περού, Μπόριτς στη Χιλή, Κάστρο στην Ονδούρα.
Παράλληλα, έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί έρχεται από μια χώρα που είχε χαρακτηριστεί το «κάστρο της αντίδρασης», και ήταν μια από τις ελάχιστες χώρες της περιοχής που δεν την άγγιξε το κύμα των προοδευτικών κυβερνήσεων στις αρχές του 21ου αιώνα.
Ο Πέτρο θα αναλάβει την προεδρία στις 7 Αυγούστου, και ήδη πολλές αριστερές οργανώσεις που τον στήριξαν καλούν σε εγρήγορση, και λένε στους ψηφοφόρους του ότι είναι λάθος αν σκεφτούν ότι το έργο έχει ολοκληρωθεί και ότι είναι καιρός να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Άλλωστε, η ιστορία της Λατινικής Αμερικής είναι πλούσια σε παραδείγματα κλεμμένων εκλογών, δολοφονιών, πραξικοπημάτων, και κάθε είδους στρατηγικών που έχουν σχεδιαστεί για να παρακάμψουν τη βούληση της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι η Κολομβία είναι μια χώρα που βαρύνεται από μια διαδοχή «ναρκοκυβερνήσεων», οι οποίες δημιούργησαν μια σταθερή συμμαχία μεταξύ παραστρατιωτικών δυνάμεων, διακινητών ναρκωτικών, και του μηχανισμού κρατικής ασφάλειας. Επίσης, ότι, όταν μιλάμε για μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, με τουλάχιστον επτά στρατιωτικές βάσεις εγκατεστημένες στο έδαφός της, θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι από την Κυριακή το βράδυ οι Αμερικανοί αξιωματούχοι χαίρονται για τον θρίαμβο της Αριστεράς.
