Ο Μουσολίνι δεν επέλεξε τυχαία την 28η Οκτωβρίου για να κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα. Η επιλογή του βασίστηκε στο γεγονός ότι την 28η Οκτωβρίου 1922 οι φασίστες κατέλαβαν την εξουσία, με την «πορεία προς τη Ρώμη» με επακόλουθο τρομοκρατία, ξυλοδαρμούς, δολοφονίες, εξορία των πολιτικών αντιπάλων, αλλά και επιβολή των φυλετικών νόμων το 1938, με χιλιάδες Εβραίους εκτοπισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τα οποία ελάχιστοι επέστρεψαν.
Η ιταλική αντίσταση έθεσε τέλος στη φασιστική δικτατορία και μέλη της συνέταξαν ένα από τα δημοκρατικότερα Συντάγματα της Ευρώπης το 1948, που αποτελεί αντικείμενο μίσους για την κάθε λογής δεξιά.
100 χρόνια μετά την «πορεία προς τη Ρώμη», οι κληρονόμοι της επιστρέφουν στην εξουσία, λίγες μέρες πριν από την επέτειό της, με μια γυναίκα επικεφαλής, την Τζόρτζια Μελόνι. Μια γυναίκα που θέλει να την αποκαλούν «Ο κύριος πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου» και όχι «η κυρία πρόεδρος», γιατί αυτές τις αλλαγές τις θεωρεί ανοησίες, δίνοντας αμέσως το πατριαρχικό και αντιφεμινιστικό στίγμα της κυβέρνησής της.
Το κόμμα της Μελόνι έμεινε εκτός της κυβέρνησης Ντράγκι, μιλώντας για «εθνική κυριαρχία, πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια», δίνοντας την εντύπωση ότι ήταν η μοναδική αντιπολίτευση. Η στάση αυτή το έφερε στο 26%.
Όλος ο δημοκρατικός κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα αυτή την εξέλιξη, που, όμως, δεν συνέβη σε μια μέρα. Οι Αδελφοί της Ιταλίας διατηρούν στο σύμβολό τους την τρίχρωμη φλόγα, που παρέμεινε ίδια από την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε από το νεοφασιστικό MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα). Όμως, διατείνονται ότι δεν είναι πλέον ίδιοι.
Οι αριστεροί και οι αριστερές που είδαν την παράδοση της έδρας του προέδρου της Γερουσίας από την εβραία ισόβια γερουσιάστρια και επιζήσασα από το Άουσβιτς Λιλιάνα Σέγκρε και άκουσαν τα λόγια της για την Αντίσταση και τη δημοκρατία, σίγουρα ένιωσαν να ανατριχιάζουν βλέποντας να παίρνει τη θέση της ο Ινιάτσιο Μπενίτο Λα Ρούσα, ένας άνθρωπος επιθετικός, εμπαθής, που προσβάλλεται αν δεν τον αποκαλέσουν φασίστα και έχει το σπίτι του γεμάτο με προτομές και φωτογραφίες του Μουσολίνι. Στην ομιλία του, ο Λα Ρούσα τόλμησε, αφού ανέφερε τη δολοφονία του Σέρτζιο Ραμέλι από αριστερούς φοιτητές, να μιλήσει για τη δολοφονία δύο αριστερών νέων το 1978, του Φάουστο Τινέλι και του Λορέντσο Ιανούτσι (Φάουστο και Ιάϊο) , χωρίς να βρεθούν ποτέ οι ένοχοι. «Υποκλίνομαι μπροστά στη μνήμη τους», είπε ο Λα Ρούσα, για να αποδείξει ότι είναι «άνθρωπος των θεσμών».
Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη ένα άλλο δεξιό μπουμπούκι, ο πρώην υπουργός Οικογένειας της Lega και γνωστός για τις ρατσιστικές και αντιφεμινιστικές του απόψεις, Λορέντσο Φοντάνα.
Από τους 24 υπουργούς της κυβέρνησης Μελόνι (18 άνδρες και 6 γυναίκες) οι 11 έχουν συμμετάσχει στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι που παραιτήθηκε το 2011.
Η σύνθεση της κυβέρνησης είναι πραγματικά εντυπωσιακή, όλα τα βιογραφικά είναι κυριολεκτικά τρομακτικά. Για παράδειγμα:
Ο Ρομπέρτο Καλντερόλι, από τη Lega, δύο φορές υπουργός, αποκάλεσε «ουραγκοτάγκο» την πρώην υπουργό Ένταξης Σεσίλ Κιέντζε, αφρικανικής καταγωγής, και παραιτήθηκε μετά από την εμφάνισή του στην τηλεόραση με μια μπλούζα με γελοιογραφία του Μωάμεθ. Τώρα είναι υπουργός περιφερειακής αυτονομίας.
Ο Γκουίντο Κροζέτο, υπουργός Άμυνας είναι γνωστός για τις σχέσεις του με τα λόμπι των εμπόρων όπλων.
Η Ντανιέλα Σαντανκέ, ιδιοκτήτρια τουριστικών επιχειρήσεων, θα είναι υπουργός Τουρισμού.
Ο Αντόλφο Ούρσο, προερχόμενος από το νεοφασιστικό MSI, 5 φορές βουλευτής, δύο φορές αναπληρωτής υπουργός, και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την Ασφάλεια της Δημοκρατίας, αναλαμβάνει το πρώην υπουργείο Ανάπτυξης, που θα ονομάζεται πλέον υπουργείο Επιχειρήσεων και Made in Italy.
Ο πρώην μοναρχικός Αντόνιο Ταϊάνι, θαυμαστής του Μουσολίνι «μέχρι την επιβολή των φυλετικών νόμων», από τους ιδρυτές της Forza Italia, πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι υπουργός Εξωτερικών.
Ο Ματέο Σαλβίνι είναι υπουργός Υποδομών και έτσι θα καταφέρει να κατασκευάσει τη Γέφυρα στο Στενό της Μεσίνα, βάζοντας χέρι στους πόρους του Σχεδίου Ανάκαμψης.
Ο υπερεκτιμημένος πρώην υπουργός Ανάπτυξης Τζανκάρλο Τζορτζέτι, γίνεται υπουργός Οικονομικών, μόνο λόγω της στενής του σχέσης με τον Μάριο Ντράγκι.
Ο δικαστής Κάρλο Νόρντιο, υπουργός Δικαιοσύνης, θα προσπαθήσει να καταργήσει τον νόμο κατά της διαφθοράς Σεβερίνο, κύριο στόχο του.
Ο Τζιλμπέρτο Πικέτο Φρατίν, υπουργός Περιβάλλοντος και Ενεργειακής Ασφάλειας, ο οποίος επιθυμεί την επιστροφή της πυρηνικής ενέργειας και είναι αντίθετος με τον φόρο κατά των πλαστικών, θα έχει ως σύμβουλό του τον πρώην υπουργό Ρομπέρτο Τσινγκολάνι, ο ρόλος του οποίου συμφωνήθηκε μεταξύ Ντράγκι και Μελόνι, και του οποίου οι απόψεις περί περιβάλλοντος είναι παρόμοιες με του υπουργού.
Ο Ματέο Πιαντεντόζι, υπουργός Εσωτερικών, ήταν διευθυντής του γραφείου του Σαλβίνι την εποχή του κλεισίματος των λιμανιών, η στάση του ερευνήθηκε και αρχειοθετήθηκε. Η καριέρα του εγκαινιάστηκε την 25η Οκτώβρη, όταν έστειλε την αστυνομία να χτυπήσει τους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, επειδή διαμαρτύρονταν για τη διεξαγωγή συνεδρίου της φοιτητικής παράταξης των Αδελφών της Ιταλίας. Οι φοιτητές αντέδρασαν αποφασίζοντας να προβούν στην κατάληψη της Σχολής Πολιτικών Επιστημών και έπεται συνέχεια.
Η Μαρία Ελβίρα Καλντερόνε, υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Πολιτικών, είναι γνωστή για τις φιλο-εργοδοτικές απόψεις της. Σχετικά με το Εισόδημα του Πολίτη, το επίδομα για τους ευάλωτους πολίτες, δήλωσε ότι «πρέπει να επενδύσουμε σε ενεργές πολιτικές, με την ανάμειξη ιδιωτών».
Ο Πάολο Τζανγκρίλο, αδελφός του προσωπικού γιατρού του Μπερλουσκόνι, υπουργός της Δημόσιας Διοίκησης, πιστεύει ότι το Εισόδημα του Πολίτη είναι «ένα αισχρό προεκλογικό φιλοδώρημα». Την ίδια γνώμη έχει και για τον κατώτατο μισθό.
Ο Τζουζέπε Βαλντιτάρα, καθηγητής Ρωμαϊκού Δικαίου στο πανεπιστήμιο του Τορίνο, ορκίστηκε υπουργός Παιδείας και «Αξίας». Ο τελευταίος ορισμός πραγματικά τρομάζει, γιατί θυμίζει άλλες εποχές, νομιμοποιεί τους διαχωρισμούς των παιδιών σε αυτά που έχουν «αξία», κατά τη δεξιά αντίληψη, και σε αυτά που δεν έχουν. Σε αυτά που δικαιούνται να προχωρήσουν και σε αυτά που δεν δικαιούνται. Στον Καιάδα οι λιγότερο τυχεροί, οι πιο ευάλωτοι, λοιπόν. Από αυτούς θα επικρατήσουν μόνο λίγοι underdogs, αουτσάϊντερς, όπως αρέσκεται να αποκαλεί τον εαυτό της με καμάρι η πρωθυπουργός.
Τέλος, ας μην ξεχάσουμε την Εουτζένια Ροτσέλα, η οποία θα ασχοληθεί με την «Γεννητικότητα» και τις Ίσες Ευκαιρίες, σε μια χώρα όπου οι ευκαιρίες είναι τόσο λίγες, ώστε να αποθαρρύνουν τις γυναίκες από το να αποκτήσουν παιδιά. Η νέα υπουργός επανέλαβε αμέσως αυτό που έχει πει άπειρες φορές, ότι «η έκτρωση δεν είναι δικαίωμα».
Η Τζόρτζια Μελόνι, στην ομιλία της για την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή κατέστησε σαφές πώς ακριβώς σκέφτεται το μέλλον της Ιταλίας. Αφού μίλησε για τις ρίζες του ιταλικού «έθνους», δηλαδή την ιταλική Παλιγγενεσία, χαρακτήρισε την εποχή του φασισμού ως μια «άβυσσο» και καταδίκασε τους φυλετικούς νόμους του 1938. Όμως, ούτε λέξη για την Αντίσταση κατά του φασισμού. Την αποσιώπησε εντελώς, ενώ μίλησε για νέους που «δολοφονήθηκαν από τους λοστούς των ακτιβιστών αντιφασιστών». Πρότεινε την αλλαγή του Συντάγματος σε ημι-προεδρικό, και σε αυτό βρήκε σύμμαχο τον Ματέο Ρέντσι. Η λέξη «ελευθερία» ακούστηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ομιλίας της, διευκρινίσε, όμως, ότι «η ελευθερία έχει κόστος».
Στην οικονομική πολιτική τόνισε τη συνέχεια με την κυβέρνηση Ντράγκι και ότι «τον πλούτο τον δημιουργούν οι επιχειρήσεις μαζί με τους εργαζομένους τους, το ‘κράτος τύραννος’ να μην ενοχλεί αυτούς που θέλουν ‘να πράξουν’». Βούτυρο στο ψωμί του προέδρου του ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων, Κάρλο Μπονόμι.
Βούτυρο στο ψωμί των φοροφυγάδων και των μαφιόζων η αύξηση της χρήσης μετρητών στις συναλλαγές, που πιθανό να φθάσουν και τις 10.000 ευρώ.
Η ίδια συνταγή με την προηγούμενη κυβέρνηση: λιτότητα στον προϋπολογισμό, επίθεση στη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων και στο κοινωνικό κράτος (συντάξεις, παιδεία, υγεία, δημόσιες συγκοινωνίες) μείωση φορολογίας για τους πλούσιους και δωράκια στους φίλους.
Στη συνέχιση της πολιτικής Ντράγκι εντάσσεται και η δήλωση της Μελόνι ότι η Ιταλία θα παραμείνει στενά συνδεδεμένη με το Ατλαντικό Σύμφωνο: «Για το ΝΑΤΟ είμαστε ξεκάθαροι, είμαστε φιλο-ατλαντιστές από το 1948». Επίσης, δηλώνει ότι η Ιταλία θα συνεχίσει την αποστολή όπλων στην Ουκρανία.
Στην ΕΕ, λέει η Μελόνι, «η Ιταλία θα κάνει να ακουστεί δυνατά η φωνή της, όπως αρμόζει σε ένα μεγάλο ιδρυτικό έθνος», διαβεβαιώνοντας ότι ο στόχος της νέας κυβέρνησης δεν είναι να εμποδίσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά «να την κατευθύνει προς μια μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην απάντηση στις κρίσεις και στις εξωτερικές απειλές».
Η οικολογική μετάβαση είναι κενό γράμμα. «Οι θάλασσές μας και τα εδάφη μας είναι πλούσια σε φυσικό αέριο», λέει η Μελόνι. Εμπρός λοιπόν για εξορύξεις, ακόμη και αν αυτό που θα εξαχθεί δεν θα είναι αρκετό για την αντιμετώπιση των αναγκών και θα καταστρέψει το περιβάλλον. Θα υπάρξει και αύξηση των ανεμογεννητριών, σύμφωνα με την πρωθυπουργό, σε έναν τομέα όπου είναι εξακριβωμένη η διείσδυση της μαφίας, με πολλές έρευνες να αποδεικνύουν, ειδικά στη Σικελία, την εμπλοκή του «βασιλιά της αιολικής ενέργειας» Βίτο Νικάστρι. Πριν από λίγους μήνες παραιτήθηκε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Υποδομών Αρμάντο Σίρι, προερχόμενος από τη Lega, λόγω ύποπτων σχέσεων με τον Νικάστρι.
Στον τομέα της αντιμετώπισης των προσφύγων, επιστρέφει η πολιτική των κλειστών λιμανιών για τα σκάφη που διασώζουν ανθρώπους στη θάλασσα. Απαγορεύτηκε ήδη η είσοδος σε ιταλικό λιμάνι σε δύο σκάφη MKO με πάνω από 300 άτομα που διασώθηκαν στη Μεσόγειο. Σύμφωνα με τον νέο υπουργό Ματέο Πιαντεντόζι τα σκάφη είναι παράνομα διότι δεν τηρούν «το πνεύμα των ευρωπαϊκών και ιταλικών κανόνων για την ασφάλεια και τον έλεγχο των συνόρων και την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης».
Η Μελόνι δήλωσε ότι δεν προτίθεται να αλλάξει τον νόμο 194 για την έκτρωση. Όμως, σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη εξουσίας από τη νέα κυβέρνηση, ο γερουσιαστής Μαουρίτσιο Γκασπάρι, πρώην MSI, κατέθεσε νομοθετικό διάταγμα για την τροποποίηση του άρθρου 1 του Αστικού Κώδικα για την «αναγνώριση της νομικής ικανότητας του εμβρύου», με προφανή σκοπό τη νομιμοποίηση της ιδέας νομικής ισότητας του εμβρύου με το νεογέννητο.
Η κυβέρνηση Μελόνι εμφανίζεται διατεθειμένη να αλλάξει το πρόσωπο της ιταλικής κοινωνίας και των θεσμών, με τη δύναμη που της παρέχει ο απαράδεκτος εκλογικός νόμος και το 26% των ψήφων, φέρνοντας στην επιφάνεια όλα εκείνα τα στοιχεία που η ιταλική ακροδεξιά προσπαθούσε να επιβάλλει από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δικτατορία δεν θα επιβάλλει, αλλά αυταρχική διακυβέρνηση, περιστολή δικαιωμάτων, υπεράσπιση των συμφερόντων της εργοδοσίας ενάντια στην εργασία, ναι.
Εξαρτάται από την αντιπολίτευση και από τα κινήματα, όπως αυτό της νεολαίας, κατά πόσο θα κατορθώσει να επιτύχει τους στόχους της. Το Κίνημα 5 Αστέρων του Τζουζέπε Κόντε, η αριστερά και οι πράσινοι, προσπαθούν να οργανωθούν. Αν θέσουν στο κέντρο των επιδιώξεών τους, εκτός από την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων, μια ατζέντα που να απευθύνεται στον κόσμο της εργασίας, υπάρχουν ελπίδες. Η κυβέρνηση Μελόνι θα αποτύχει, γιατί έχει να αντιμετωπίσει μια οικονομική και δομική κρίση και θα φροντίσει να προστατεύσει μόνο τα πλουσιότερα στρώματα.
