Πηγή: Jacobin (6.03.22) | Μετάφραση: Τάσος Κορωνάκης
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ με κάποια δυσπιστία τις ειδήσεις που έρχονται από την πατρίδα μου την Ουκρανία. Έχω δει νοσοκομεία, κτίρια κατοικιών, ακόμη και νηπιαγωγεία στην πατρίδα μου, το Χάρκοβο, να βομβαρδίζονται. Είδα την κεντρική του πλατεία ερειπωμένη. Δεν μπορώ να το πιστέψω, και όμως είναι αλήθεια.
Φοβάμαι τις ειδήσεις, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να τις βλέπω. Επειδή είμαι επτά ώρες πίσω από την Ουκρανία, στη Νέα Υόρκη, τα χειρότερα ξεκινούν το απόγευμα και νωρίς το βράδυ πριν καν προσπαθήσω να κοιμηθώ. Συνήθως με κρατάνε ξύπνια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Τα πρωινά, έρχομαι σε επαφή με την οικογένεια μου και τους φίλους μου, που μερικές φορές περνούν τις νύχτες σε υπόγειους χώρους στάθμευσης και σταθμούς του μετρό. Τα συνοπτικά μηνύματα που με καθησυχάζουν ότι οι άνθρωποι που αγαπώ είναι ασφαλείς και ζωντανοί είναι το μόνο πράγμα που φωτίζει τη μέρα μου.
Οι γονείς μου κατάφεραν να φύγουν από το Χάρκοβο πριν οι δρόμοι γίνουν πολύ επικίνδυνοι για να ταξιδέψεις. Όταν άκουσαν τις πρώτες εκρήξεις στα περίχωρα της πόλης, ταξίδεψαν προς ένα χωριό στην περιοχή της Πολτάβα, όπου μεγάλωσε ο μπαμπάς μου και όπου ζει ακόμα η γιαγιά μου. Δεν έχουν καλή σύνδεση εκεί και έτσι κάθε μέρα περπατούν ως την κορυφή του κοντινού λόφου για να έρθουμε σε επαφή.
Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε καθημερινά, ή τουλάχιστον όχι πολλά που θέλουμε να πούμε μεγαλόφωνα, αλλά η έλλειψη σειρήνων ή εκρήξεων στο παρασκήνιο είναι μια ανακούφιση. Αναρίθμητες ζωές ξεριζώνονται κάθε λεπτό, της κάθε μέρας, αυτής της βδομάδας, που μοιάζει σαν τη μεγαλύτερη εβδομάδα που μπορώ να θυμηθώ στη ζωή μου.
Υποστήριξη Προσφύγων
Η υποστήριξή μου στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ουκρανίας, τη δημοκρατία της και το δικαίωμά της να υπάρχει είναι ακλόνητη. Με την εισβολή σε μια γειτονική χώρα παρά τη θέληση του λαού της, η κυβέρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν, όχι μόνο παραβίασε το διεθνές δίκαιο, αλλά επέδειξε πλήρη περιφρόνηση για το όραμα ενός κοινού κόσμου διαλόγου και διαπραγματεύσεων στον οποίο βασίστηκαν αυτοί οι νόμοι. Είναι μια πράξη σωβινισμού και ένα έγκλημα για το οποίο θα τον θυμούνται στο μέλλον, και δικαίως.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πόλεμος γινόταν τα τελευταία οκτώ χρόνια στα ανατολικά και νότια τμήματα της Ουκρανίας. Αυτή η σύγκρουση ήταν περίπλοκη από πολιτιστική και ιστορική άποψη, με πολλές χιλιάδες νεκρούς, και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αναγνωρίσουμε. Κάτι τέτοιο δεν σε κάνει πράκτορα του Πούτιν, σημαίνει απλώς ότι σκέφτεσαι στοιχειωδώς σοβαρά ψάχνοντας να βρεις ένα μονοπάτι που θα σε βγάλει έξω από αυτήν την τραγωδία.
Είναι επίσης εφικτό να αναγνωρίσουμε αυτήν την πραγματικότητα, χωρίς να επικαλεστούμε ψέματα σχετικά με την εθνοκάθαρση των Ρωσόφωνων Ουκρανών σε αυτές τις περιοχές. Αυτοί οι ισχυρισμοί επινοήθηκαν από την κυβέρνηση Πούτιν για να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο. Το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα, το οποίο έχει να παίξει έναν κρίσιμο ρόλο στον περιορισμό του αριθμού των νεκρών τις επόμενες μέρες (ελπίζω μέρες και όχι μήνες ή χρόνια), δεν πρέπει να παγιδευτεί στην παγίδα της αναπαραγωγής ψευδών ειδήσεων.
Είναι λογικό να αισθάνεσαι ανίσχυρος όταν παρακολουθείς έναν πόλεμο στην πόλη σου. Είναι φυσιολογικό να μην υπάρχουν όλες οι απαντήσεις. Αυτό που όμως είναι ξεκάθαρο είναι οι άμεσες και καθολικές ανάγκες όσων βρίσκονται στις εμπόλεμες ζώνες. Οι κυβερνήσεις πρέπει άμεσα να ανοίξουν τα σύνορά τους στους πρόσφυγες και να άρουν την υποχρέωση έκδοσης βίζας. Είναι ένα σκάνδαλο που πολλοί, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας και της Αμερικής, δεν κατάφεραν να το κάνουν. Οι οικογένειες σε όλη την Ουκρανία στερούνται επιλογών σήμερα και αξίζουν το δικαίωμα να γνωρίζουν ότι μπορούν να βρουν κάπου ασφάλεια.
Αυτή δεν είναι μια αρχή που ισχύει μόνο για τους Ουκρανούς ή για τους Ευρωπαίους. Η υποστήριξη των Ουκρανών είναι επείγουσα γιατί ζουν έναν πόλεμο σήμερα, αλλά ο λαός της Υεμένης ζει έναν πόλεμο εδώ και πολλά χρόνια. Μπορούμε και πρέπει να υποστηρίξουμε ανθρώπους οπουδήποτε στον κόσμο που θέλουν να ξεφύγουν από τη βία. Μπορούμε και πρέπει να παρέχουμε άσυλο σε όλους.
Οι κυβερνήσεις μας πρέπει επίσης να αναλάβουν δράση για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ουκρανία. Όσοι κρύβονται σε καταφύγια στις πόλεις μας, δεν θα πρέπει επίσης να βρεθούν χωρίς πρόσβαση σε τροφή,νερό και τα βασικά στοιχεία της ζωής. Όσοι έχουν τα μέσα να το κάνουν μπορούν επίσης να υποστηρίξουν τις ανθρωπιστικές προσπάθειες απευθείας μέσω της Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης Καταστροφών ή συνδικαλιστικών οργανώσεων όπως η CWU.
Διεθνής Αλληλεγγύη
Αυτό το φθινόπωρο, μπόρεσα να ταξιδέψω στο σπίτι για μια επίσκεψη που είχε καθυστερήσει πολύ. Πόσο τυχερή ήμουν που πέρασα χρόνο εκεί, που έβλεπα τους ανθρώπους γεμάτους ζωή, ανθεκτικούς όπως πάντα, ακόμη και εν μέσω μιας παρατεταμένης πανδημίας που πλήγωσε άσχημα τον λαό της Ουκρανίας και την οικονομία της. Είναι αποκαρδιωτικό να σκέφτομαι ότι μπορεί να μην μπορώ να επιστρέψω ξανά για πολύ καιρό.
Πολλοί από αυτούς που αποφασίζουν να μην φύγουν σήμερα, δεν μπορούν να φανταστούν ότι δεν θα μπορέσουν να επιστρέψουν στα μέρη που αποκαλούν σπίτι τους. Όμως, κοιτάζοντας τις ειδήσεις, φαίνεται όλο και πιο πιθανό να συμβεί αυτό. Ενώ ο λαός της Ουκρανίας συνεχίζει να επιδεικνύει απίστευτη ανθεκτικότητα και γενναιότητα, θα χρειαστούν χρόνια για να ξαναχτιστεί αυτό που έχει χαθεί. Τόσο για το σήμερα όσο και για το μέλλον, πρέπει να πιέσουμε τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο που μιλάνε για τις ανθρώπινες τραγωδίες αυτού του πολέμου, να ακυρώσουν το εξωτερικό χρέος της Ουκρανίας.
Εύχομαι απεγνωσμένα να υπήρχαν πιο εφαρμόσιμες και άμεσες λύσεις για τον ίδιο τον πόλεμο. Αλλά δεν υπάρχουν εύκολοι τρόποι εξόδου από αυτή την κρίση. Οι ηγέτες σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο γνωρίζουν μόνο μία απάντηση σε τέτοιες στιγμές: την κλιμάκωση και το να πλημμυρίσουν τις εμπόλεμες ζώνες με όπλα. Μιλούν με γεωπολιτικούς όρους για «επιβολή κόστους», φανερώνοντας στην πραγματικότητα ότι σκέφτονται μόνο την προώθηση αντιπάλων συμφερόντων στην παγκόσμια σκηνή.
Είναι φρικτό να παρακολουθείς την καταστροφή στο Χάρκοβο, το Κίεβο και όχι μόνο. Αλλά είναι επίσης εύκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε να τελειώσει μια ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ σε όλη την Ουκρανία. Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, το να συγκρίνουμε μεταξύ τους καταστροφικά σενάρια, μοιάζει ταυτόχρονα αδιανόητο αλλά και αναπόφευκτο. Ο στόχος του τερματισμού της σύγκρουσης όσο το δυνατόν γρηγορότερα και με όσο το δυνατόν λιγότερη αιματοχυσία πρέπει να παραμείνει στο επίκεντρο. Χρειάζεται να υπάρξει ένα συνεπές αντιπολεμικό κίνημα που θα επιχειρηματολογεί αυτές τις στιγμές για αποκλιμάκωση.
Στη Ρωσία, αυτό το κίνημα εκφράζεται ήδη δημόσια ενάντια σε όλες τις προγνώσεις. Σημαντικός αριθμός διαδηλωτών ενάντια στον πόλεμο βγαίνουν για να καταδικάσουν τις ενέργειες της κυβέρνησης Πούτιν, με μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή τους. Τώρα αντιμετωπίζουν δρακόντειες ποινές φυλάκισης. Είναι μια υπενθύμιση σε όλους μας ότι δεν πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών, αλλά για μια σύγκρουση που οδηγείται από μια εγκληματική ελίτ που καταπιέζει επίσης την εργατική τάξη της χώρας της.
Λόγω του πολέμου του Πούτιν, οι απλοί Ρώσοι θα αντιμετωπίσουν σημαντικές δυσκολίες. Αυτό θα αυξηθεί από πολλές από τις κυρώσεις της Δύσης. Δεκαοκτώ εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν ήδη στη φτώχεια στη Ρωσία πριν από αυτή την κρίση. Το να οδηγήσουν εκατομμύρια ακόμη στη φτώχεια δεν μπορεί να είναι η απάντηση. Μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες για τον τερματισμό αυτού του πολέμου είναι ο ίδιος ο ρωσικός λαός. Οι εργαζόμενοι σε όλη τη Ρωσία δεν ενδιαφέρονται να κακομεταχειριστούν την Ουκρανία. Έχουν στενούς ιστορικούς δεσμούς με τη χώρα μας και πολλοί από αυτούς έχουν οικογένεια στην Ουκρανία. Δεν θέλουν οι γιοι τους να πεθάνουν εκεί.
Αλλά δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ισχυροποιήσουμε την αντίθεση σε αυτόν τον πόλεμο που η κυβέρνηση Πούτιν προσπαθεί να καταστείλει, εάν και εμείς δημιουργούμε απειλές για να οδηγήσουμε τους Ρώσους στην εξαθλίωση ή ακόμα χειρότερα. Γι’ αυτό η ιδέα της διεθνούς αλληλεγγύης δεν είναι απλώς ένα αριστερό σημείο συζήτησης. Μπορεί να είναι μια πραγματική δύναμη στον κόσμο και πρέπει να είναι η βάση για το αντιπολεμικό κίνημα. Αυτό σημαίνει αντίσταση σε εθνικιστικές αφηγήσεις που επιδιώκουν να δαιμονοποιήσουν όλο τον Ρώσικο λαό για τη βαρβαρότητα του Πούτιν.
Διεθνές Αντιπολεμικό Κίνημα
Η γενναιότητα των Ουκρανών αμυνόμενων πρέπει να τιμηθεί, αλλά δεν είναι οι μόνοι που αξίζουν τα εύσημα μας. Είναι και οι εργαζόμενοι σε υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης και υγειονομικής περίθαλψης που φροντίζουν πολλούς τραυματίες, οι καταστηματάρχες που διαθέτουν τρόφιμα όπου μπορούν, οι αλληλέγγυοι ακτιβιστές που προστατεύουν και οδηγούν πρόσφυγες στην ασφάλεια. Στην πραγματικότητα υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι της εργατικής τάξης στους οποίους βασιζόμαστε σε περιόδους καταστροφής.
Όταν νιώθω καθαρά αυτή τη σάπια πραγματικότητα, πρέπει να υπενθυμίζω διαρκώς στον εαυτό μου ότι εμείς, ο κόσμος μας είναι πολύ περισσότερος, σε σχέση με τους αυταρχικούς, τους ολιγάρχες ή τους πολεμοκάπηλους σε αυτόν τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία ελπίδα —στην Ουκρανία ή αλλού— για έναν κόσμο στον οποίο η μόνη μας προστασία ενάντια σε ένα σύνολο κακοποιών είναι η πολεμική μηχανή ενός άλλου.
Η μόνη μας ελπίδα βρίσκεται σε ένα παγκόσμιο κίνημα ενάντια στον μιλιταρισμό. Είναι βέβαια δύσκολο να τουποστηρίξεις, την στιγμή που νιώθεις όλο σου το κορμί να ζητάει να δει τον Πούτιν στρατιωτικά ηττημένο, αλλά είναι τώρα που είναι το πιο σημαντικό. Για να φτάσουμε σε έναν κόσμο ειρήνης, πρέπει όλοι να χρησιμοποιήσουμε όλη μας την δύναμη ενάντια στον πόλεμο και όπου αυτός υπάρχει, στις χώρες μας.
Όταν συμμετείχα στη διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης το περασμένο Σαββατοκύριακο, κάποια στιγμή οι άνθρωποι γύρω μου ξέσπασαν σε ένα άσμα που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία, μια από τις πολλές ταραγμένες περιόδους στην ιστορία της Ουκρανίας. Το Разом нас багато i нас не подолати μεταφράζεται εύκολα σε «Ενωμένοι είμαστε πολλοί και δεν θα νικηθούμε».
Σήμερα αυτή η ενότητα πρέπει να είναι διεθνής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να επιχειρήσουμε να σταματήσουμε τον πόλεμο — γιατί διαφορετικά αυτό που συνέβη στην οικογένειά μου τις τελευταίες ημέρες,θα συμβεί σε πολλούς περισσότερους σε όλο τον κόσμο τις επόμενες εβδομάδες, μήνες και χρόνια.
*Εικόνα
Ένας περαστικός ερευνά τα κτίρια που υπέστησαν ζημιές μετά τον βομβαρδισμό του Χάρχιβ, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ουκρανίας, στις 3 Μαρτίου. (SERGEY BOBOK/AFP via Jacobin)
