Η δολοφονία της Σερίν Αμπού Άκλεχ (Shireen Abu Akleh) και οι επιθέσεις στην κηδεία της αποκαλύπτουν την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι: η Νάκμπα που τιμήθηκε αυτό το Σαββατοκύριακο δεν τελείωσε ποτέ.
Πηγή: Jacobin Latin America (15.05.22) | Μετάφραση: Α.Λ.
Την Κυριακή 15 Μαΐου, οι Παλαιστίνιοι σε όλο τον κόσμο θυμήθηκαν για άλλη μια φορά τη Νάκμπα: την εθνοκάθαρση περισσότερων από 750.000 Παλαιστινίων από τα εδάφη και τα σπίτια τους που οδήγησε στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και την καταστροφή περισσότερων από 500 παλαιστινιακών χωριών που εξαφανίστηκαν από το χάρτη λόγω της νέας χώρα.
Δεν υπάρχει Παλαιστίνιος που να μην έχει μια ιστορία για το τι συνέβη στην οικογένειά του το 1948. Η δική μου είναι αυτή των παππούδων μου: αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το όμορφο σπίτι τους στη Δυτική Ιερουσαλήμ – που τώρα κατοικείται από μια εβραϊκή οικογένεια – για τη Βηρυτό, όπου πέθαναν στην εξορία.
Η Νάκμπα δεν είναι μια απολιθωμένη στιγμή ιστορικού τραύματος. Είναι μια αδιάκοπη καταστροφή, μια συνεχιζόμενη νεοαποικιοκρατία που εξακολουθεί να εκτοπίζει τους Παλαιστίνιους που κατάφεραν να κρατήσουν τη γη τους και να εμποδίζει την επιστροφή όσων εκδιώχθηκαν.
Η Νάκμπα συνεχίστηκε όταν, πρόσφατα, στις 4 Μαΐου, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ έκρινε ότι ήταν νόμιμο –κατά παράβαση της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης– να ξεκινήσει το Ισραήλ την εκδίωξη περισσότερων από 1.000 Παλαιστινίων από το χωριό Masafer Yatta για να δημιουργήσει μια στρατιωτική «ζώνη βολής». Από το 1970, το Ισραήλ έχει κηρύξει σχεδόν το 18% της παράνομα κατεχόμενης Δυτικής Όχθης «ζώνες βολής» απαραίτητες για στρατιωτικές ασκήσεις.
Μια εβδομάδα αργότερα, καθώς οι Παλαιστίνιοι είχαν εκδήλωση μνήμης για την επέτειο των βομβαρδισμών του Ισραήλ κατά της Γάζας το 2021, μπουλντόζες μπήκαν στο Masafer Yatta, κατεδάφισαν κτίρια και εκτόπισαν με τη βία 45 άτομα. Πολλοί από αυτούς ήταν παιδιά. Την ίδια ημέρα, το Ισραήλ κατέστρεψε το σπίτι της οικογένειας al-Rajabi στο Silwan της προσαρτημένης Ανατολικής Ιερουσαλήμ, γεγονός που η Σαρίτ Μισελί (Sarit Michaeli) –Υπεύθυνη Διεθνούς Προάσπισης στην B’Tselem, του κορυφαίου παρατηρητή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ισραήλ– αποκάλεσε «κατεδάφιση». Στρατιώτες των IDF (Israel Defense Forces) βιντεοσκοπήθηκαν να επιτίθενται σε ένα παιδί που διαμαρτύρεται για την καταστροφή. Το σπίτι της οικογένειας al-Rajabi είναι ένα από τα περισσότερα από ογδόντα που έχουν κατεδαφιστεί στο Silwan, ενώ τουλάχιστον 1.500 Παλαιστίνιοι έχουν μείνει άστεγοι από τις συνθήκες που επιβάλλει το Κράτος.
Καθώς οι μπουλντόζες έμπαιναν στο Masafer Yatta, τα στρατεύματα των IDF άρχισαν την τελευταία τους εισβολή στην Τζενίν, περίπου 120 χιλιόμετρα βόρεια, εντός της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, εμφανίστηκαν εικόνες από τη δολοφονία της εξέχουσας Παλαιστίνιας δημοσιογράφου Σερίν Αμπού Άκλεχ. Πολλοί αυτόπτες μάρτυρες την είδαν να πυροβολείται στο κεφάλι από ελεύθερο σκοπευτή των IDF. Το Ισραήλ άρχισε να κινητοποιεί τον μηχανισμό των ψευδών ειδήσεων, ισχυριζόμενο ότι οι εικόνες έδειχναν ως ενόχους ένοπλους Παλαιστίνιους, ένας ισχυρισμός που γρήγορα και δυναμικά καταρρίφθηκε από τους ερευνητές της B’Tselem.
Αυτές είναι μόνο οι τελευταίες στιγμές, εικόνες και ιστορίες που συνθέτουν το μωσαϊκό της Νάκμπα. Η Νάκμπα συντηρείται από τη συνενοχή δημόσιων φορέων, επιχειρήσεων και κρατικών εταιριών που συνεχίζουν να προστατεύουν το Ισραήλ από την ευθύνη, παρέχοντας ταυτόχρονα υλική και διπλωματική υποστήριξη. Αναγκασμένη να αναγνωρίσει το θάνατο της Σερίν Αμπού Άκλεχ, λόγω της προβολής της που έλαβε στις ειδήσεις, η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών Λιζ Τρας εξέφρασε στο Twitter τη θλίψη της για το θάνατό της, σαν η Σερίν να είχε υποκύψει σε ξαφνική ασθένεια. Ούτε οργή, ούτε καταδίκη, ούτε έκκληση για ανεξάρτητη έρευνα. Ο Ντέιβιντ Λάμι, Γραμματέας Εξωτερικών Υποθέσεων, δεν κατάφερε να σηκώσει το χέρι του και να αναφερθεί στο γεγονός, αρκέστηκε σε ένα συγκλονιστικό retweet.
Επιπλέον, καθώς το Ισραήλ συνέχισε καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας τις εισβολές, τις κατεδαφίσεις και τις δολοφονίες Παλαιστινίων, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου επιβεβαίωσε την πρόθεσή της να εισαγάγει ένα νομοσχέδιο κατά του Μποϋκοτάζ, της Εκποίησης και των Κυρώσεων, (BDS), ειδικά σχεδιασμένο για να διασφαλίσει ότι, όσο η κυβέρνηση επιλέγει να μην καθιστά το Ισραήλ υπεύθυνο για τις παραβιάσεις του, οι δημόσιοι φορείς δεν θα μπορούν, επίσης, να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις και να μην επενδύουν σε εταιρείες που είναι συνένοχες στις ισραηλινές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρόμοιοι νόμοι υπάρχουν ήδη στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Η στρατηγική του Ισραήλ στα 74 χρόνια από τότε που επέβαλε το σύστημα απαρτχάιντ στους Παλαιστίνιους έχει επικεντρωθεί στη συντριβή της παλαιστινιακής αντίστασης μέσω της συνεχιζόμενης βίας. Σε διεθνές επίπεδο, η τακτική είναι η δαιμονοποίηση του παλαιστινιακού λαού και έτσι, η αποκοπή του απαραίτητου οξυγόνου υποστήριξης από τα κινήματα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Αυτό γίνεται σε μια προσπάθεια να στιγματιστεί η παλαιστινιακή υπόθεση προκειμένου να διαχωριστεί από ευρύτερα προοδευτικά αιτήματα. Ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπεν Γκουριόν συνόψισε κάποτε τη στρατηγική ως εξής: «οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν».
Όμως η στρατηγική απέτυχε και συνεχίζει να αποτυγχάνει.
Η παλαιστινιακή ιστορία της Νάκμπα δεν είναι απλώς μια ιστορία συλλογικού και συνεχιζόμενου τραύματος, αλλά αντίστασης και άρνησης υποταγής. Είναι ένα πνεύμα που εκδηλώθηκε αυτή την εβδομάδα από τη Yara al Rajabi, τη 10χρονη κόρη της οικογένειας στο Silwan, η οποία, αφού είδε το σπίτι της να καταστρέφεται, μίλησε με γενναιότητα στην κάμερα για την άρνηση της οικογένειάς της να ξεριζωθεί από την Ιερουσαλήμ. Αυτό είναι το πνεύμα των Παλαιστινίων – μεταξύ των οποίων και νέοι μόλις 14 ετών – αυτό το πνεύμα θα οδηγήσει τις πορείες για τη Νάκμπα σε όλο τον κόσμο, με το ισχυρό σύμβολο των κλειδιών να αντιπροσωπεύει και πάλι την άρνηση των Παλαιστινίων να εγκαταλείψουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους να επιστρέψουν στα σπίτια από τα οποία εκδιώχθηκαν το 1948.
Στο τέλος της πορείας οι Παλαιστίνιοι διαδηλωτές κάθε χρόνο συγκεντρώνονται για να σηκώσουν ψηλά τα κλειδιά τους, ενώ θα διαβαστούν δυνατά τα λόγια από το ποίημα Nakba του Ρέμι Κανάζι (Remi Kenazi) – ένα ποίημα που αφηγείται την τραυματική ιστορία της εκδίωξης της γιαγιάς του από το σπίτι της το 1948 και του θανάτου της στην εξορία. Ένα ποίημα αντίστασης. Τελειώνει με αυτά τα λόγια:
Δεν ξεχάσαμε, δεν θα ξεχάσουμε.
Φλέβες σαν ρίζες ελιάς θα επιστρέψουμε.
Αυτό δεν είναι απειλή,
δεν είναι ευχή, ελπίδα ή όνειρο,
είναι υπόσχεση.
Ο Ben Jamal είναι υπεύθυνος της Εκστρατείας Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο Λονδίνο – PALESTINE SOLIDARITY CAMPAIGN , https://www.palestinecampaign.org/ )
Ο Ben Jamal είναι υπεύθυνος της Εκστρατείας Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο Λονδίνο – PALESTINE SOLIDARITY CAMPAIGN
