Πηγή: meer (18.5.2022) | Μετάφραση: Α.Λ.
Ως προοδευτικός ακτιβιστής, είμαι απογοητευμένος από την εκλογή του Φερντινάντ Μάρκος Τζούνιορ (Ferdinand Marcos Jr) με συντριπτική πλειοψηφία. Αλλά ως κοινωνιολόγος, μπορώ να καταλάβω το γιατί.
Δεν αναφέρομαι στη δυσλειτουργία, εσκεμμένη ή μη, χίλιων και πλέον εκλογικών μηχανημάτων. Δεν αναφέρομαι στη μαζική διανομή δισεκατομμυρίων πέσος για την εξαγορά ψήφων, που έκανε τις εκλογές του 2022 μία από τις πιο βρώμικες των τελευταίων ετών. Ούτε έχω στο μυαλό μου τη δεκαετή διαδικτυακή εκστρατεία παραπληροφόρησης που μετέτρεψε τα εφιαλτικά χρόνια του στρατιωτικού νόμου σε «χρυσή εποχή».
Ένα δημοκρατικό αποτέλεσμα;
Χωρίς αμφιβολία, καθένας από αυτούς τους παράγοντες έπαιξε ρόλο στο εκλογικό αποτέλεσμα. Αλλά οι περισσότερες από 31 εκατομμύρια ψήφοι (ή το 59% του εκλογικού σώματος) είναι απλώς πάρα πολλές ακόμη και αν παράγοντες συνδυαστούν. Η αλήθεια είναι ότι η νίκη του Μάρκος ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα δημοκρατικό αποτέλεσμα, με τη στενή εκλογική έννοια, και η πρόκληση για τους προοδευτικούς είναι να κατανοήσουν γιατί η ανεξέλεγκτη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος ψήφισε για να φέρει πίσω στην εξουσία, μετά από 36 χρόνια, μια οικογένεια αμετανόητων κλεφτών. Τι συνέβει για να παράγει η δημοκρατία ένα τόσο αλλοπρόσαλλο αποτέλεσμα;
Η αλήθεια είναι ότι, όσο επιδέξια ή εξελιγμένη και αν ήταν η διαδικτυακή εκστρατεία, θα είχε μικρό αντίκτυπο αν δεν υπήρχε ένα δεκτικό γι’ αυτήν κοινό. Ενώ το αναθεωρητικό μήνυμα του Μάρκος αντλούσε υποστήριξη και από τη μεσαία και ανώτερη τάξη, το κοινό αυτό, σε απόλυτους αριθμούς, ήταν σε μεγάλο βαθμό εργατική τάξη (τάξεις «Δ» και «Ε» στην ορολογία των δημοσκόπων). Ήταν επίσης σε μεγάλο βαθμό ένα νεανικό ακροατήριο από το οποίο, περισσότεροι από τους μισούς, είτε ήταν μικρά παιδιά κατά την τελευταία περίοδο του στρατιωτικού νόμου είτε γεννήθηκαν μετά την εξέγερση του 1986 που ανέτρεψε τον Μάρκος, γνωστή ως «Επανάσταση EDSA» (1). Αυτό το κοινό δεν είχε άμεση εμπειρία από τα χρόνια του Μάρκος. Αυτό όμως που είχε, ήταν η άμεση εμπειρία του χάσματος μεταξύ της υπερβολικής ρητορικής της δημοκρατικής αποκατάστασης και των υποσχέσεων περί ενός δίκαιου και ισότιμου μέλλοντος της Επανάστασης EDSA, από τη μία πλευρά, και της σκληρής πραγματικότητας της συνεχιζόμενης ανισότητας, της φτώχειας και της απογοήτευσης των τελευταίων 36 ετών, από την άλλη. Αυτό το χάσμα μπορεί να ονομαστεί «χάσμα υποκρισίας», και είναι αυτό που δημιουργούσε μια διαρκώς αυξανόμενη δυσαρέσκεια, κάθε χρόνο που το κατεστημένο που προέκυψε από την EDSA γιόρταζε την εξέγερση της 25ης Φεβρουαρίου ή θρηνούσε την επιβολή του στρατιωτικού νόμου στις 21 Σεπτεμβρίου.
Ψήφος κατά του status quo της EDSA;
Από αυτή τη σκοπιά, η ψήφος στον Μάρκος μπορεί να ερμηνευθεί σε μεγάλο βαθμό ως ψήφος διαμαρτυρίας, που εμφανίστηκε με δραματικό τρόπο για πρώτη φορά στις εκλογές του 2016, οι οποίες ανέδειξαν τον Ροντρίγκο Ντουτέρτε στην προεδρία. Αν και πιθανώς σε επίπεδο συνειδητών κινήτρων είναι αδρανής και διάχυτη, η ψήφος στον Ντουτέρτε και η ακόμη ευρύτερη ψήφος στον Μάρκος, ωθήθηκαν από την πλατιά δυσαρέσκεια για τη διατήρηση της μεγάλης ανισότητας σε μια χώρα όπου λιγότερο από το 5% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 50% του πλούτου. Ήταν μια διαμαρτυρία κατά της ακραίας φτώχειας που κατακλύζει το 25% του λαού, και της φτώχειας, με την ευρύτερη έννοια, που κρατάει στα δίχτυα της περίπου το 40% του πληθυσμού.
Μια διαμαρτυρία ενάντια στην απώλεια αξιοπρεπών θέσεων εργασίας και μέσων διαβίωσης λόγω της καταστροφής του μεταποιητικού μας τομέα και της γεωργίας μας από τις πολιτικές που μας επιβάλλουν η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ενάντια στην απελπισία και τον κυνισμό που κατακλύζουν τη εργαζόμενη νεολαία που μεγαλώνει σε μια κοινωνία, όπου μαθαίνει ότι ο μόνος τρόπος για να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά που σου επιτρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου, είναι να φύγεις στο εξωτερικό. Ενάντια στα καθημερινά πλήγματα που δέχεται η αξιοπρέπεια του καθενός από ένα σάπιο σύστημα δημόσιων συγκοινωνιών σε μια χώρα όπου το 95% του πληθυσμού δεν έχει αυτοκίνητο.
Αυτές είναι οι συνθήκες που οι περισσότεροι ψηφοφόροι του Μάρκος, που ανήκουν στην κατηγορία Δ και Ε, βίωσαν από πρώτο χέρι, όχι τις φρικαλεότητες της περιόδου Μάρκος, και η υποκειμενική τους δυσαρέσκεια γι’ αυτές τους προετοίμασε για τις σαγηνευτικές εκκλήσεις της επιστροφής σε μια πλασματική «Χρυσή Εποχή».
Στις προεδρικές εκλογές, όλη η ένταση αυτής της δυσαρέσκειας κατά του status quo της EDSA στράφηκε εναντίον της κύριας αντιπάλου του Μάρκος, της αντιπροέδρου Λένι Ρομπρέντο (Leni Robredo) (2). Άδικα, αφού πρόκειται για μια γυναίκα με μεγάλη προσωπική ακεραιότητα. Το πρόβλημα είναι ότι στα μάτια των περιθωριοποιημένων και των φτωχών που υποστήριξαν τον Μάρκος, εκείνη δεν κατάφερε να διαχωρίσει την εικόνα της από τη συσχέτησή της με το Φιλελεύθερο Κόμμα, τη συντηρητική νεοφιλελεύθερη επιχειρηματική λέσχη Makati Business Club, την οικογένεια του δολοφονηθέντος Μπενίνιο Ακίνο Τζούνιορ (BenignoAquino, Jr.)(3),τα διπλά πρότυπα για τη διαφθορά που κατέστησαν το σύνθημα του Μπενίνιο Ακίνο ΙΙΙ (Benigno Aquino III) (4)«kung walang korap walang mahirap» (όπου δεν υπάρχει διαφθορά, δεν υπάρχει φτώχεια) τόσο αντικείμενο χλευασμού όσο και το κίτρινο χρώμα και, πάνω απ’ όλα, με την καταστροφική αποτυχία της 36χρονης Δημοκρατίας EDSA να φέρει το οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
Η ρητορική της «χρηστής διακυβέρνησης» μπορεί να είχε απήχηση στη βάση της μεσαίας τάξης της ελίτ της Ρομπρέδο, αλλά για τις μάζες είχε την ίδια υποκρισία. Η καλή διακυβέρνηση ή το «tapat na papamalakad» ακουγόταν στα αυτιά τους περίπου όπως το ότι οι Φιλελεύθεροι αυτοχαρακτηρίστηκαν ως «αξιοπρεπείς άνθρωποι»,γεγονός που οδήγησε στη συντριβή τους στις εκλογές του 2016 και στην επικράτηση του Ροντρίγκο Ντουτέρτε.
Επιπλέον, η βάση του Μάρκος δεν ήταν μια παθητική και αδρανής μάζα. Τροφοδοτημένος με ψέματα από τον μηχανισμό τρολ του Μάρκος, ένας πολύ μεγάλος αριθμός από αυτούς, έδωσε με μεγάλο ενθουσιασμό τη μάχη στο διαδίκτυο, με τους υποστηρικτές της Ρομπρέδο, τα μέσα ενημέρωσης, τους ιστορικούς, την Αριστερά – με όλους όσοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν τις βεβαιότητές τους. Το TV Patrol, το 24 Oras και άλλα προγράμματα μετατράπηκαν σε ιστότοπους των οποίων τα τμήματα σχολίων γέμισαν με προπαγάνδα υπέρ του Μάρκος, πολλά από αυτά εξυμνούσαν τον Μάρκος ή σατίριζαν κατά τρόπο άδικο τη Ρομπρέδο.
Επανάσταση γενεών
Αυτή η διαμαρτυρία κατά της Δημοκρατίας EDSA είχε μια γενεαλογική συνιστώσα. Δεν είναι ασυνήθιστο το γεγονός ότι μια νέα γενιά στρέφεται εναντίον αυτού που η παλιά γενιά θεωρεί αγαπητό. Συνήθως όμως η νεότερη γενιά επαναστατεί στην υπηρεσία ενός οράματος για το μέλλον, για μια πιο δίκαιη τάξη πραγμάτων. Αυτό που ήταν ασυνήθιστο με τη γενιά των millennial και τη γενιά Z των εργαζόμενων μαζών, ήταν ότι εμπνεύστηκαν, όχι από ένα όραμα για το μέλλον αλλά από μια κατασκευασμένη εικόνα του παρελθόντος, η πειστικότητα της οποίας ενισχύθηκε από αυτό που κοινωνιολόγοι όπως η Νικόλ Κουράτο (Nicole Curato) έχουν αποκαλέσει «τοξική θετικότητα» της εικονικής προσωπικότητας του Μάρκος Τζούνιορ, όπου ανακατασκευάστηκε με κυβερνοχειρουργική επέμβαση (cybersurgery) ώστε να μοιάζει με έναν φυσιολογικό, και μάλιστα καλοκάγαθο, τύπο που απλά θέλει το καλύτερο για όλους.
Κενό στα αριστερά
Από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι την Επανάσταση των Φιλιππίνων και την Κινεζική Επανάσταση, και από το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα της δεκαετίας του 1960 μέχρι την Καταιγίδα του Πρώτου Τριμήνου (5), ήταν η Αριστερά που συνήθως προσέφερε το όραμα στο οποίο προσκολλήθηκαν οι νέοι για να εκφράσουν την εξέγερση της γενιάς τους. Δυστυχώς, στην περίπτωση των Φιλιππίνων, η Αριστερά απλώς απέτυχε να προσφέρει αυτό το όνειρο μιας μελλοντικής τάξης πραγμάτων για την οποία αξίζει να αγωνιστεί κανείς. Μετά την αποτυχία της να επηρεάσει την πορεία των γεγονότων το 1986, αναλαμβάνοντας το ρόλο του θεατή κατά τη διάρκεια της εξέγερσης EDSA, η Αριστερά απέτυχε να ανακτήσει το δυναμισμό που την έκανε τόσο ελκυστική στη νεολαία κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου.
Η σκόπιμη περιθωριοποίησή της κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης EDSA οδήγησε στον κατακερματισμό του προοδευτικού κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Επιπλέον, ο σοσιαλισμός, ο οποίος λειτουργούσε ως φάρος για ολόκληρες γενιές από τα τέλη του 19ου αιώνα, αμαυρώθηκε σοβαρά από την κατάρρευση των συγκεντρωτικών σοσιαλιστικών γραφειοκρατιών στην Ανατολική Ευρώπη. Ίσως, όμως, το πιο επιζήμιο ήταν η έλλειψη πολιτικής φαντασίας. Η Αριστερά απέτυχε να προσφέρει μια ελκυστική εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη τάξη που κυριάρχησε από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά, περιορίζοντας την παρουσία της στην εθνική σκηνή σε κραυγές για τις αποτυχίες και τις καταχρήσεις των διαδοχικών κυβερνήσεων.
Αυτή η έλλειψη οράματος συνδυάστηκε με την ανικανότητα να επινοήσει έναν λόγο που να καταγράφει και να εκφράζει τις βαθύτερες ανάγκες των ανθρώπων, με τη συνεχή εξάρτηση από τυποποιημένες φράσεις της δεκαετίας του 1970 οι οποίες, στη νέα εποχή, απλώς έμοιαζαν με θόρυβο. Υπήρχε επίσης η συνεχιζόμενη επιρροή μιας «πρωτοποριακής» στρατηγικής μαζικής οργάνωσης που μπορεί να ήταν κατάλληλη υπό δικτατορία, αλλά ήταν αποσυνδεδεμένη από την επιθυμία των ανθρώπων για γνήσια συμμετοχή σε ένα πιο ανοιχτό δημοκρατικό σύστημα. Οι καιροί απαιτούσαν τον Γκράμσι, αλλά μεγάλο μέρος της Αριστεράς παρέμεινε στον Λένιν.
Αυτή η λογική της «πρωτοπορίας» στη μαζική οργάνωση συνδυάστηκε, παραδόξως, με μια εκλογική στρατηγική η οποία υποβάθμισε την ταξική ρητορική, απέρριψε σχεδόν όλες τις αναφορές στο σοσιαλισμό και αρκέστηκε στο να είναι ένας μίνι εταίρος στις εκλογές με τις αντιμαχόμενες παρατάξεις της καπιταλιστικής ελίτ. Βεβαίως, δεν μπορούμε να υπερτονίσουμε τη σημαντική κρατική καταστολή που ασκήθηκε εναντίον ορισμένων τμημάτων της Αριστεράς, όμως αυτό που στάθηκε καθοριστικό ήταν η αντίληψη που διαμόρφωσαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, ότι η Αριστερά ήταν άσχετη, ή ακόμη χειρότερα, μια ενόχληση, καθώς οι μνήμες του ηρωικού της ρόλου κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού νόμου, ξεθώριαζαν.
Η φύση απεχθάνεται το κενό, όπως λένε, και όταν επρόκειτο να αιχμαλωτιστεί η γενεαλογική ενέργεια της νεολαίας της εργατικής τάξης στα τέλη της περιόδου EDSA, το κενό αυτό καλύφθηκε από τον αναθεωρητικό μύθο του Μάρκος.
Η επερχόμενη αστάθεια
Αυτή είναι η ιστορία βάσει της οποίας εξελίχθηκαν οι εκλογές του 2016. Όμως το σπουδαίο με την ιστορία είναι ότι είναι ανοιχτή και σε μεγάλο βαθμό απροσδιόριστη. Όπως παρατήρησε ένας φιλόσοφος, γυναίκες και άνδρες γράφουν ιστορία, αλλά όχι υπό συνθήκες που οι ίδιοι επιλέγουν. Η κυρίαρχη ελίτ μπορεί να αγωνίζεται για να ελέγξει την κατευθύνση της κοινωνίας, αλλά αυτό συχνά αποτυγχάνει από την εμφάνιση αντιφάσεων που δημιουργούν τον χώρο για να παρέμβουν τα υποδεέστερα τμήματα και να επηρεάσουν την κατεύθυνση της ιστορίας.
Το στρατόπεδο Μάρκος-Ντουτέρτε καμαρώνει σήμερα πίσω από την βιτρίνα των εκκλήσεων για «θάψιμο του τσεκουριού» και θα πρέπει να περιμένουμε τον αφρό να ξεχειλίσει την περίοδο πριν από την 30η Ιουνίου. Μετά από αυτή την ημερομηνία, όταν αναλάβει επίσημα την εξουσία, η πραγματικότητα θα στείλει το λογαριασμό σε αυτή τη συμμορία. Η συμμαχία Μάρκος-Ντουτέρτε, ή αυτό που είναι τώρα ο κύκλος των πολλαπλών πολιτικών δυναστειών γύρω από τον άξονα Μάρκος–Ντουτέρτε, είναι μια ευκαιριακή συνδιαλλαγή μεταξύ ισχυρών οικογενειών και, όπως οι περισσότερες συμμαχίες αυτού του τύπου, που βασίζονται αποκλειστικά στο μοίρασμα της λείας, θα αποδειχθεί πολύ ασταθής. Δεν θα εκπλαγεί κανείς αν, μετά από ένα χρόνο, οι Μάρκος και οι Ντουτέρτε θα αλληλοαρπάζονταν από το λαιμό, κάτι που ίσως να προμηνύεται από το γεγονός ότι η εκλεγμένη αντιπρόεδρος Σάρα Ντουτέρτε [κόρη του προέδρου Ροντρίγκο Ντουτέρτε] δεν έλαβε την ισχυρή θέση του επικεφαλής του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της δόθηκε αντ’ αυτού η σχετικά ανίσχυρη θέση του Υπουργού Παιδείας.
Αυτός ο αναπόφευκτος αγώνας για την εξουσία θα διεξαχθεί σε ένα σκηνικό όπου εκατομμύρια άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν οδηγηθεί στη γη της επαγγελίας με το γάλα και το μέλι και το κιλό το ρύζι στα 20 πέσος, σε έναν επιχειρηματικό τομέα άνω κάτω που εξακολουθεί να έχει μνήμες από τον πελατειακό καπιταλισμό των χρόνων του Μάρκος του πρεσβύτερου και σε έναν διχασμένο Στρατό που θα πρέπει να δουλέψει υπερωρίες για να περιορίσει την αστάθεια που προκάλεσε η επιστροφή μιας αμφιλεγόμενης δυναστείας που ο ίδιος –ή μια φατρία του– βοήθησε να ανατραπεί το 1986. Αλλά το σημαντικότερο ίσως στοιχείο σε αυτό το ασταθές σενάριο είναι η ύπαρξη μιας μεγάλης μερίδας, και μάλιστα εκατομμυρίων ανθρώπων, που είναι αποφασισμένοι να μην παράσχουν την παραμικρή νομιμοποίηση σε μια συμμορία που εξαπάτησε, είπε ψέματα, έκλεψε και δωροδόκησε για να φτάσει στην εξουσία.
Ψηφίζοντας τον Μάρκος, 31 εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν έξι χρόνια αστάθειας. Αυτό είναι ατυχές συμβάν. Αλλά αυτό είναι και το θετικό στοιχείο σε αυτό το κατά τα άλλα ζοφερό σενάριο. Ένας από τους πιο επιτυχημένους οργανωτές της αλλαγής στον κόσμο, παρατήρησε «Υπάρχει μεγάλη αναταραχή κάτω από τους Ουρανούς, αλλά, σύντροφοι, η κατάσταση είναι εξαιρετική». Οι αναπόφευκτες κρίσεις του καθεστώτος Μάρκος-Ντουτέρτε προσφέρουν ευκαιρίες να οργανωθούμε για ένα εναλλακτικό μέλλον, και αυτή τη φορά εμείς οι προοδευτικοί καλύτερα να το κάνουμε σωστά.
Σημειώσεις
1.-Η Επανάσταση της Λαϊκής Εξουσίας (People Power Revolution), επίσης γνωστή ως Επανάσταση EDSA(RevolutionofEpifaniodeLosSantosAvenue–EDSA)καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονταν κυρίως στην ομώνυμη λεωφόρο μπροστα από το Μετρό της Μανίλα, αλλά και ως Επανάσταση του Φεβρουαρίου, ήταν μια σειρά λαϊκών διαδηλώσεων στις Φιλιππίνες από τις 22–25 Φεβρουαρίου 1986. Υπήρξε μια διαρκής εκστρατεία αντίστασης των πολιτών κατά της βίας του καθεστώτος και της εκλογικής νοθείας. Η μη βίαιη εξέγερση οδήγησε στην αποχώρηση του Φερδινάνδου Μάρκος, στο τέλος της 20ετούς δικτατορίας του και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στις Φιλιππίνες.
2.-MariaLeonor “Leni” GeronaRobredo, Φιλιππινέζα δικηγόρος και πολιτικός, ανέλαβε την αντιπροεδρία της χώρας το 2016, αφού κέρδισε στις εκλογές εκείνης της χρονιάς τον γιο του ανατραπέντος δικτάτορα, Φερντινάντ Μάρκος Τζούνιορ. Η Ρομπρέδο είναι η δεύτερη γυναίκα που υπηρετεί ως αντιπρόεδρος των Φιλιππίνων, μετά την Γκλόρια Μακαπαγκάλ Αρόγιο.
3.-Benigno “Ninoy” Simeon Aquino Jr., (Φιλιππίνες, 1932–1983). Διετέλεσε γερουσιαστής των Φιλιππίνων (1967–1972) και κυβερνήτης της επαρχίας Ταρλάκ. Ήταν ο σύζυγος της Κορασόν Ακίνο καιπατέρας ενός μετέπειτα προέδρου, του Μπενίνιο Ακίνο ΙΙΙ. Συνέβαλε καθοριστικά στη συγκρότηση της αντιπολίτευσης απέναντι στον τότε πρόεδρο Φερδινάνδο Μάρκος. Λίγο μετά την επιβολή του στρατιωτικού νόμου, ο Ακίνο συνελήφθη το 1972 μαζί με άλλα άτομα που συνδέονταν με την ένοπλη εξέγερση του Νέου Λαϊκού Στρατού(New People’s Army’s)και φυλακίστηκε για επτά χρόνια. Έχει χαρακτηριστεί ως ο «πιο διάσημος πολιτικός κρατούμενος του Μάρκος». Δολοφονήθηκε στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Μανίλας το 1983, κατά την επιστροφή του από την αυτοεξορία. Ο θάνατός του αναζωπύρωσε την αντιπολίτευση κατά του Μάρκος – καταξίωσε επίσης τη χήρα του, Κορασόν, στο πολιτικό προσκήνιο και την ώθησε να διεκδικήσει με επιτυχία μια εξαετή προεδρική θητεία στις πρόωρες εκλογές του 1986.
4.-Benigno SimeonCojuangco Aquino III, (Φιλιππίνες1960–2021). Πρόεδρος των Φιλιππίνων από το 2010–2016. Πριν εκλεγεί πρόεδρος, ήταν μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας από το 1998–2010. Γιος του πολιτικού Μπενίνιο Ακίνο Τζούνιορ και της προέδρου Κορασόν Ακίνο. Το 2009, λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας του, ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις προεδρικές εκλογές του 2010, τις οποίες και κέρδισε. Υπό την προεδρία του, η οικονομία της χώρας αναπτύχθηκε με τους υψηλότερους ρυθμούς των τελευταίων δεκαετιών και η χώρα ονομάστηκε «Αναδυόμενος Τίγρης». Ο Ακίνο πιστώνεται επίσης την συγκρουσιακή εξωτερική πολιτική του. Η κυβέρνησή του κατέθεσε μια υπόθεση διαιτησίας – Φιλιππίνες κατά Κίνας– ενώπιον του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου σε μια προσπάθεια να ακυρώσει τις αξιώσεις της Κίνας στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, το Δικαστήριο αποφάσισε υπέρ των Φιλιππίνων. Η μη ανανεώσιμη θητεία του έληξε το 2016 και τον διαδέχθηκε ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε.
5.- Η Καταιγίδα του Πρώτου Τριμήνου, συχνά συντομογραφούμενη με το ακρωνύμιο FQS, ήταν μια περίοδος πολιτικών ταραχών στις Φιλιππίνες που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του «πρώτου τριμήνου του 1970». Περιελάμβανε μια σειρά διαδηλώσεων, διαμαρτυριών και πορειών κατά της κυβέρνησης του προέδρου Φερδινάνδου Μάρκος που οργανώθηκαν κυρίως από φοιτητές, από τις 26 Ιανουαρίου έως τις 17 Μαρτίου 1970.Η βίαιη διάλυση αρκετών διαδηλώσεων του FQS ήταν ένα από τα πρώτα αποφασιστικά γεγονότα κατά τα οποία μεγάλος αριθμός Φιλιππινέζων φοιτητών, στη δεκαετία του 1970, ριζοσπαστικοποιήθηκε κατά της κυβέρνησης Μάρκος. Παρόμοια γεγονότα-σταθμοίθα αποτελέσουν αργότερα η Κομμούνα του Ντίλιμαν τον Φεβρουάριο του 1971, η αναστολή του δικαιώματος habeas corpus τον Αύγουστο του 1971 μετά τη βομβιστική επίθεση στην Πλατεία Μιράντα, η κήρυξη του στρατιωτικού νόμου τον Σεπτέμβριο του 1972, η δολοφονία του Macli-ing Dulag το 1980, η δολοφονία του Ninoy Aquino τον Αύγουστο του 1983 και, τελικά, οι κατηγορίες για νοθεία κατά τη διάρκεια των πρόωρων εκλογών του 1986 που οδήγησαν στη μη βίαιη επανάσταση EDSA του 1986.
(1945, Φιλιππίνες) Ακαδημαϊκός, περιβαλλοντολόγος και κοινωνικός ακτιβιστής. Είναι ανώτερος αναλυτής στο Focus on the Global South που εδρεύει στη Μπανγκόκ, καθηγητής κοινωνιολογίας και δημόσιας διοίκησης στο Πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων Diliman και διεθνής επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Binghamton της Νέας Υόρκης. Συγγραφέας ή συν-συγγραφέας 25 βιβλίων, διετέλεσε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Φιλιππίνων από το 2009 έως το 2015.Ο Μπέλο είναι επίσης ιδρυτής και πρόεδρος της αριστερής συμμαχίας Laban ng Masa(Αγώνας των μαζών)και στις πρόσφατες εκλογές στις Φιλιππίνεςήταν υποψήφιος αντιπρόεδρος στο ψηφοδέλτιο του υποψηφίου προέδρου Λεόντι ντε Γκούζμαν (Leodegario “Ka Leody” Quitain de Guzman), ακτιβιστή των εργατικών δικαιωμάτων και προέδρου μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας μαχητικών συνδικάτων.
