Συνελήφθησαν το καλοκαίρι του 2002, εν μέσω εγχώριων και διεθνών πανηγυρισμών, τηλεοπτικής υστερίας και γενικευμένης επίθεσης κατά της ιστορίας της Αριστεράς και του ριζοσπαστισμού της ελληνικής Μεταπολίτευσης. Τους επιφυλάχθηκαν «ειδικές» συνθήκες κράτησης, «ειδική» δίκη και «ειδικές» καταδίκες. Αρκεί να αναφέρουμε ότι, κατά παραβίαση του Συντάγματος, δεν δικάστηκαν,ως «πολιτικοί εγκληματίες», από Μεικτό Ορκωτό Εφετείο Κακουργημάτων, αλλά από δικαστήριο χωρίς ενόρκους. Σε μια κατ’ εξοχήν πολιτική δίκη αντιμετωπίστηκαν ως «αιμοσταγείς δολοφόνοι» για να αποκρυφτεί το ακριβώς αντίθετο: Ότι υπήρξαν πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος και ως εκ τούτου πολιτικοί κρατούμενοι.
Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, όσα μεσολάβησαν μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων, οι ισοβίτες για την υπόθεση 17 Νοέμβρη, Δημήτρης Κουφοντίνας, Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, Σάββας Ξηρός και Βασίλης Τζωρτζάτος, παραμένουν στη φυλακή. Έχουν βέβαια συμπληρώσει τα δεκαεννιά χρόνια κράτησης, που είναι αναγκαίος χρόνος για την αποφυλάκισή τους, αλλά οι αρμόδιες δικαστικές αρχές απορρίπτουν τις αιτήσεις τους. Η επιχειρηματολογία αποτελεί ύμνο στη «Δικαιοσύνη»: «Επικίνδυνοι για την τέλεση νέων εγκλημάτων» ο υπερήλικας Γιωτόπουλοςκαι ο με ολική αναπηρία Ξηρός… Ταυτόχρονα, στον Κουφοντίνα επιφυλάσσουν κάτι περισσότερο: Επικαλούνται το νέο νόμο για τους πολυισοβίτες, ο οποίος προβλέπει είκοσι πέντε έτη ελάχιστης έκτισης ποινής, αν και είναι αντισυνταγματική και απολύτως παράνομη η αναδρομική εφαρμογή του.
Οπωσδήποτε, δεν μου διαφεύγουν το διαχρονικό υπερατλαντικό ενδιαφέρον για την υπόθεση 17 Νοέμβρη, ούτε η απύθμενη μήνις της οικογένειας Μητσοτάκη εναντίον των ανθρώπων της. Ωστόσο, θεωρώ πως η σκανδαλώδης παράταση της φυλάκισης των τεσσάρων ισοβιτών αφορά πολύ περισσότερους-ες από όσους αναγνωρίζουν στοιχεία της ταυτότητάς τους στη διαδρομή της 17Ν, όπως εξάλλου απέδειξε και το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης στην περσινή απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα. Πώς να το κάνουμε, και αυτή η περίπτωση αποδεικνύει τη δυστοπία της εικονικής και καχεκτικής δημοκρατίας, τον κανιβαλισμό της Μητσοτάκης Α.Ε. και βεβαίως την αδήριτη ανάγκη υπεράσπισης όλων των δικαιωμάτων, ατομικών και συλλογικών. Οπότε μάλλον δεν της αξίζει μία ακόμα «ειδική» αντιμετώπιση…
