Πηγή: crimethinc.com Δημοσίευση: 03.02.2023
Από την 20η Οκτωβρίου 2022, ο φυλακισμένος Ιταλός αναρχικός Αλφρέντο Κόσπιτο (Alfredo Cospito) βρίσκεται σε απεργία πείνας, με αίτημα την απελευθέρωσή του από την απομόνωση, κατά το καθεστώς «41bis». Από την 7η Φεβρουαρίου 2023, ξεπέρασε τις 107 ημέρες χωρίς τροφή. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τρεισήμισι μηνών, ο Αλφρέντο περίπου 41 κιλά (90 pounds). Ο Μπόμπι Σάντς, το μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού [ΙRA] που εκλέχτηκε στο Κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια της δικής του απεργίας πείνας το 1981, πέθανε μετά από 66 μέρες χωρίς τροφή. Στο κατώφλι του θανάτου, ο Αλφρέντο έχει μεταφερθεί σε μία ιατρική δομή. Η ζωή του κρέμεται από μία κλωστή.
Έχοντας καταγγελθεί από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το καθεστώς 41bis απομονώνει τους κρατούμενους από κάθε ανθρώπινη επαφή, εκτός από μία μηνιαία συνάντηση μίας ώρας με μέλη της οικογένειας, διαμέσου ενός ενισχυμένου χωρίσματος, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν είναι δυνατή καμία φυσική επαφή. Στον Αλφρέντο απαγορεύεται ακόμη και να καρφιτσώσει τις φωτογραφίες των νεκρών γονιών του στους τοίχους του κελιού του, χωρίς την έγκριση του Υπουργείου Δικαιοσύνης.
Ο ίδιος και μερικές εκατοντάδες άλλοι κρατούμενοι στην Ιταλία κρατούνται περιορισμένοι σε κελιά λίγων μόλις τετραγωνικών, υπόκεινται σε μόνιμη αισθητηριακή στέρηση και είναι αποκομμένοι από οποιαδήποτε πληροφορία για τον έξω κόσμο. Οι ψυχολογικές συνέπειες σε αυτούς τους κρατούμενους έχουν αποδειχθεί σοβαρές. Με λίγα λόγια, είναι θαμμένοι ζωντανοί.
Ένας κρατούμενος σε απομόνωση που αντιμετωπίζει ισόβια κάθειρξη έχει πολύ λίγες επιλογές όταν πρόκειται να επιβεβαιώσει την ανθρωπιά του. Το σώμα του, εγκλωβισμένο μέσα σε ατσάλι και τσιμέντο μακριά από τον κόσμο των ζωντανών, είναι το τελευταίο πεδίο αγώνα που διαθέτει. Δεν μπορούμε να κρίνουμε την απόφαση κάποιου να ρισκάρει τη ζωή του σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εάν για έναν κρατούμενο που αντιμετωπίζει τέτοιες συνθήκες, η ζωή είναι αξιοβίωτη. Αλλά το οφείλουμε στους εαυτούς μας να μην τον αφήσουμε να πεθάνει στη λήθη.
Ο Αλφρέντο Κόσπιτο πριν την απεργία πείνας
Η απεργία του Αλφρέντο δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή απλώς ως μία προσπάθεια να επηρεάσει τις συνειδήσεις των απαγωγέων του. Ακόμη και στην Ευρώπη, οι μέρες που οι αρχές προσποιούνταν ότι ενδιαφέρονται για την ευημερία των υπηκόων τους έχουν παρέλθει προ πολλού. Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για το πώς οι κυβερνήσεις βλέπουν την ιερότητα της ζωής στην εποχή της COVID-19, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να αντικρίζει τους θανάτους ενός εκατομμυρίου ανθρώπων χωρίς να κοκκινίζει, ενώ η Ρωσική κυβέρνηση ρητά χρησιμοποιεί καταδικασμένους ως τροφή στα κανόνια.
Οι πρόσφατα εκλεγμένοι φασίστες πολιτικοί που κυβερνούν την Ιταλία δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να οδηγήσουν στο θάνατο ολόκληρους πληθυσμούς, πόσο μάλλον να αφήσουν έναν αναρχικό να πεθάνει.
Περισσότερο, η απεργία του Αλφρέντο είναι ένα μήνυμα σε μας για τις συνθήκες που προετοιμάζονται για όλους κι όλες μας σε μια ολοένα πιο απάνθρωπη κοινωνία. Καθώς γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο για τους κρατούντες να μεταχειρίζονται την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμο, η απεργία πείνας του είναι μία προειδοποίηση. Εάν αγαπάς τη ζωή, υπάρχουν ορισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες, μπορεί κι εσύ να αναγκαστείς να την αρνηθείς.
Η κατάσταση του Αλφρέντο αντιπροσωπεύει μια απειλή για όλους μας. Όταν διαδηλωτές για το περιβάλλον κατηγορούνται για τρομοκρατία μόνο και μόνο για κατάληψη δέντρων και αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, είναι κοινή λογική να συμπεράνουμε ότι αυτό που γίνεται στον Αλφρέντο σήμερα, θα γίνεται σε πολύ πιο ευρεία κλίματα σε συλληφθέντες αύριο.
Το καθεστώς 41bis, υποτίθεται, εισήχθηκε για να απομονώσει τους βασιλιάδες της μαφίας, αλλά ο πραγματικός σκοπός όλων των κατασταλτικών νόμων είναι να επιτρέψουν σε αυτούς που κυβερνούν να καταστέλουν αυτούς που κυβερνώνται. Επειδή, κανείς από αυτούς που κατέχουν την εξουσία σήμερα δεν έχει οποιοδήποτε σχέδιο για το πώς να αντιμετωπίσει τις κρίσεις που μας επιβάλλουν οι οικονομικές ανισότητες και η οικολογική καταστροφή, η μόνη τους στρατηγική –από την Ιταλία ως τις ΗΠΑ και την Κίνα- είναι να καταπολεμήσουν όλο και πιο βίαια τη διαφωνία.
Διαδηλωτές με πανό “Ελευθερώστε τον Αλφρέντο από το 41bis
Θα πρέπει να ταυτίσουμε τη μοίρα του Αλφρέντο με τη δική μας. Τέτοιοι ζωντανοί τάφοι κατασκευάζονται για μας, αυτή τη στιγμή, στην Ιταλία και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ο αγώνας για τον Αλφρέντο –ή αλλιώς, εάν είναι πολύ αργά, η εκδίκηση γι’ αυτόν- είναι αγώνας για εμάς, για τη δική μας ελευθερία, αντιμετωπίζοντας τα απάνθρωπα καθεστώτα που θα μας εξολοθρεύσουν ένα προς ένα, είτε με πράξεις είτε με παραλήψεις. Θα συνεχίσουν να μας φυλακίζουν και να μας σκοτώνουν μέχρι τα όρια που επιβάλλουμε με τη συλλογική αντίσταση.
Παραπλανητικά, η Ιταλική κυβέρνηση προσπάθησε να παρουσιάσει τον εαυτό της ως θύμα του επικείμενου θανάτου του Αλφρέντο. «Μία διεθνής αναρχική καμπάνια έχει ενορχηστρωθεί ενάντια στους θεσμούς και τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία στην Ιταλία και το εξωτερικό», κλαψουρίζει ο Αντόνιο Ταγιάνι (Antonio Tajani), Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Υποθέσεων, προσπαθώντας να μετατοπίσει την προσοχή από την απόφαση να θάψουν τον Αλφρέντο ζωντανό. «Το κράτος δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να εκφοβιστεί από αυτούς που σκέφτονται να απειλήσουν τους αξιωματούχους του», δηλώνει η πρωθυπουργός Τζώρτζια Μελόνι (Giorgia Meloni), μία ορκισμένη θιασώτης του Μπενίτο Μουσολίνι, καθώς ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το θάνατο του Αλφρέντο.
Πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς εδώ: οι εκπρόσωποι του ιταλικού κράτους είναι δολοφόνοι, όχι θύματα.
Απελευθέρωση του Αλφρέντο από το 41bis. Κατάργηση του 41bis. Λευτεριά σε όλους κι όλες
Για το ιστορικό των δικαστικών υποθέσεων που έβαλαν τον Αλφρέντο Κόσπιτο στη φυλακή, ξεκινήστε από εδώ. Μπορείτε να διαβάσετε μερικά από τα κείμενα των απαγωγέων του Αλφρέντο που δημοσιεύτηκαν για να δικαιολογήσουν την απομόνωσή του εδώ. Έχουν υπάρξει δηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης σε τρεις ηπείρους για να επιστήσουν την προσοχή στην υπόθεση του Αλφρέντο. Αυτή τη στιγμή, φοιτητές πραγματοποιούν κατάληψη στο Τμήμα Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Σαπιένζα στη Ρώμη, σε αλληλεγγύη με τον Αλφρέντο. Υπάρχει μία σελίδα υποστήριξης εδώ.
Παρακάτω δίνουμε τη μετάφραση ενός κειμένου της Ιταλίδας φιλοσόφου Ντονατέλα Ντι Σέζαρε (Donatella Di Cesare), που παλιότερα είχε εκφραστεί με καλή πίστη προς τις αναρχικές ιδέες.
Ελευθερώστε τώρα τον Αλφρέντο – Είναι ζήτημα δικαιοσύνης
Είναι μία χώρα όπου λέγονται πολλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν αφορά τις κυβερνήσεις άλλων, χωρίς να έχουν το θάρρος να ρίξουν μια ματιά στις εγχώριες φυλακές, χωρίς να έχουν τη συνείδηση να καταγγείλουν τις πολλές καταπιέσεις που συμβαίνουν εδώ.
Αυτή τη στιγμή, ο Αλφρέντο Κόσπιτο υφίσταται μία πολύ σοβαρή κακοποίηση. Ποιος ευθύνεται; Και ποιος θα πρέπει να απαντήσει γι’ αυτό στο μέλλον; Ο τωρινός υπουργός, Κάρλο Νόρντιο (Carlo Nordio), που, αν και θα μπορούσε να ανακαλέσει αυτό το μέτρο, κάνει κάτι; Η κυβέρνηση Μελόνι; Ή, κατά τύχη, κάποιος δειλός επιθυμεί να κατηγορήσει τον κρατούμενο που εξαναγκάστηκε σε αυτή την ακραία πράξη; Η μεταφορά στο νοσοκομείο φυλακών της Όπερας δεν αρκεί σε καμία περίπτωση, γιατί είναι μόνο μία προσωρινή ανακούφιση.
Είναι ξεκάθαρο τώρα ότι το θέμα Κόσπιτο έχει λάβει μία συμβολική και πολιτική αξία που δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Η ένοχη αδράνεια αυτής της κυβέρνησης –της πρώτης μεταφασιστικής κυβέρνησης στη χώρα του Μουσολίνι (πολλά για να συγχωρεθούν!)- έχει την τρομερή γεύση της απεχθούς εκδίκησης. Το σώμα του Κόσπιτο τέθηκε σε ομηρία, αιχμαλωτίστηκε, για να επιδειχθεί φαρσική σταθερότητα. Παρόλες τις ερμηνείες των εγχώριων φιλελεύθερων, έτοιμοι να τους δώσουν τα εύσημα, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να δείξουν ότι είναι μικροφασίστες χωροφύλακες.
Ξεχάστε τη σκληρή γραμμή! Ξεχάστε τον εκβιασμό! Είναι περίεργο ότι υπάρχουν ακόμη και δικαστές που χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους. Σε ποιανών τα χέρια είμαστε; Εδώ οι όροι έχουν αντιστραφεί εντελώς. Ζητάμε την απελευθέρωση του Κόσπιτο από το καθεστώς 41bis, πρώτα και κύρια ως ζήτημα δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο από ζήτημα ανθρωπιάς. Δεν πρόκειται μόνο για τη διάσωση μίας ζωής –αν και αυτές οι πολιτικές του θανάτου, αυτή η θανατοπολιτική, μας κάνει να ξεχνάμε τελείως την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αλλά, το ζητούμενο εδώ είναι: για ποιο λόγο στη γη βρίσκεται ο Κόσπιτο στο καθεστώς 41bis; Τι κάνει εκεί; Αυτό το ερώτημα αφορά τον καθένα.
Επιτρέψτε μου να ανακεφαλαιώσω σύντομα. Ο Κόσπιτο καταδικάστηκε το 2013 σε δέκα χρόνια και οκτώ μήνες για τον τραυματισμό ενός στελέχους της [εταιρίας ενέργειας] Ansaldo στη Γένοβα. Όντας ήδη στη φυλακή, κατηγορήθηκε ότι τοποθέτησε δύο εκρηκτικούς μηχανισμούς μπροστά από την σχολή δόκιμων καραμπινιέρων στο Fossano, την νύχτα 2 προς 3 Ιουνίου 2006, μηχανισμών που δεν προκάλεσαν ούτε θανάτους ούτε τραυματισμούς. Μετά την καταδίκη του, τοποθετήθηκε στο κύκλωμα φυλακών ύψιστης ασφάλειας, όπου οι κρατούμενοι βρίσκονται υπό στενή επιτήρηση και αυστηρούς περιορισμούς. Από καιρό σε καιρό, ο Κόσπιτο έστελνε μερικά κείμενα σε εκδόσεις του αναρχικού χώρου.
Η αλλαγή στη συνέχεια είναι αυτό που συζητιέται: το έγκλημα ερμηνεύεται εκ νέου και μετατρέπεται από κοινή σφαγή σε πολιτική σφαγή. Γιατί; Σε ποια βάση; Μία μοναδική επιλογή, αφού δεν υπήρχαν νέα στοιχεία. Το έγκλημα της πολιτικής σφαγής δεν εφαρμόστηκε ούτε για την υπόθεση Καπάτσι (Capaci) [μία βομβιστική επίθεση της μαφίας που σκότωσε έναν δικαστή, τη σύζυγό του και τρεις αξιωματούχους της αστυνομίας] ή Πιάτσα Φοντάνα (Piazza Fontana) [μια ακροδεξιά βομβιστική επίθεση στο Μιλάνο το 1969, που σκότωσε 17 ανθρώπους και τραυμάτισε 88]. Εδώ ο Κόσπιτο –με τη συγκατάθεση της πρώην υπουργού [Μάρτα] Καρτάμπια (Cartabia)- καταδικάζεται στο 41bis.
Καταλήγει σε ένα είδος μνήματος, έναν τάφο: ένα μέτρο και 52 εκατοστά πλάτος και δύο μέτρα και 52 εκατοστά μήκος. Σκοτάδι, ανάγκη για ηλεκτρικό φως, αναλαμπές μόνο στην κορυφή, στον περιβάλλοντα τοίχο. Το κελί βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της θάλασσας στη φυλακή Σάσσαρι. Ώρες αέρα μόνο σε ένα περιστοιχισμένο κουβούκλιο όπου οι σχάρες επιτρέπουν ματιές στον ουρανό. Απομόνωση, διαχωρισμός, εξάλειψη ακόμη και αναμνήσεων και φωτογραφιών μελών της οικογένειας. Ένα είδος ταφής ζωντανού, αποκλεισμού από την κοινότητα των ανθρώπων.
Αυτό συμβαίνει στην Ιταλία του 2023. Ειλικρινά, καταντάει σχεδόν γκροτέσκο να εξιστορούμε την οδύνη της Ιεράς Εξέτασης. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα βασανιστήρια, ένας μαύρος φοίνικας, μία πρακτική που δεν τελείωσε ποτέ, λαμβάνει νέες μορφές στις δημοκρατίες του 21ου αιώνα.
Πρέπει να αποδεχτούμε ένα κράτος που βασανίζει; Που χρησιμοποιεί βία στο σώμα ενός κρατούμενου; Επειδή υπάρχουν πολλοί τρόποι άσκησης βίας, ακόμη και χωρίς να απομείνει κανένα ίχνος. Η Ιταλία έχει ένα πρόσφατο παρελθόν γεμάτο από θύματα αστυνομικής κακοποίησης. Δύσκολα θα ήταν σκόπιμο, ούτε καν προς το συμφέρον της Δημοκρατίας, να γίνει μάρτυρας μιας ανακοινωμένης αυτοκτονίας.
Τέλος, θα ήθελα να αγγίξω δύο θέματα που νιώθω ότι έχουν παραβλεφθεί. Θα αφήσω στην άκρη το 41 bis: είμαι εναντίον του, πάντα και για οποιονδήποτε (αλλά θα χρειαζόμουν ακόμη ένα άρθρο για να το πω αυτό). Το πρώτο θέμα αφορά την έννοια της τρομοκρατίας, που είναι επικίνδυνο και ολισθηρό. Ποιος είναι τρομοκράτης; Και ποιος το αποφασίζει; Γνωρίζουμε πως όλη η νομοθεσία έκτακτης ανάγκης, που δημιουργήθηκε στο αμερικανικό πλαίσιο και σε αυτό άλλων ευρωπαϊκών χωρών, έχει αποκαλύψει το βίαιο πρόσωπο της δημοκρατίας, παράγοντας κακοποιήσεις όλων των μορφών, προληπτικά βασανιστήρια, παράνομες διοικητικές κρατήσεις. Ένα επικίνδυνο μονοπάτι που υπονομεύει κάθε πολίτη. Συνιστά ανατροπή η διαφωνία; Η δημοσίευση σε ένα αναρχικό περιοδικό κάνει κάποιον να μοιάζει με τρομοκράτη;
Το δεύτερο θέμα αφορά την ίδια την ιδέα της αναρχίας. Περισσότερο από άλλες χώρες, η Ιταλία έχει μία αμφίθυμη σχέση μαζί της. Από τη μια μεριά, οι Σάκο και Βαντσέτι [οι Ιταλοί αναρχικοί Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti εκτελέστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1927 σε αυτό που θεωρήθηκε ευρύτερα ως παρωδία δικαιοσύνης], σχεδόν πατέρες της ελεύθερης αντι-Μουσολινικής Ιταλίας, εκφραστές της μεγάλης ιταλικής αναρχικής παράδοσης, χωρίς την οποία θα ήταν δύσκολο ακόμη και να φανταστούμε τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Από την άλλη μεριά, ο Valpreda και οι βόμβες, ο πειρασμός να δαιμονοποιηθούν οι αναρχικοί [ο Ιταλός αναρχικός και συγγραφέας Pietro Valpreda κατηγορήθηκε για τη βομβιστική επίθεση στην Πιάτσα Φοντάνα και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Το 1987, αθωώθηκε, όταν το γεγονός ότι δεν είχε καμία σχέση έγινε αναπόφευκτα προφανές]. Εδώ, επίσης, η Ιταλία οφείλει να δώσει απαντήσεις. Αυτές τις ώρες, γίνονται προσπάθειες να παρουσιαστούν οι αναρχικοί είτε ως τέρατα είτε ως δαίμονες, τρομοκράτες που απειλούν «τα κεντρικά μας γραφεία στο εξωτερικό» (!), στην καλύτερη περίπτωση ως άνθρωποι που έπεσαν θύματα «σε μια τυφλή πίστη εκτός χρόνου».
Γκροτέσκες οπτικές, που θα προκαλούσαν γέλιο, εάν δεν είχαν τις αντιδημοκρατικές προεκτάσεις που βλέπουμε. Η αναρχική σκέψη, η οποία τα πρόσφατα χρόνια εμφανίζεται φιλοσοφικά η πιο ενδιαφέρουσα και πιο παραγωγική, είναι μέρος του πολιτισμικού και πολιτικού πλαισίου του σήμερα. Και, σίγουρα, δεν υπάρχει σύγκριση με το φασισμό και το μετα-φασισμό, οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν αποκλειστεί από το πολιτισμικό και πολιτικό μας πλαίσιο.
Εν συντομία: Ο Κόσπιτο είναι στο 41bis επειδή είναι αναρχικός;
Ας ελπίσουμε ότι από την πλευρά των Ιταλών πολιτών, ο υπουργός Nordio θα παρέμβει ως την 12η Φεβρουαρίου για την αφαίρεση του 41bis. Είναι ήδη πολύ αργά. Η ζωή του Κόσπιτο, τα δικαιώματα όλων μας και αυτή η δημοκρατία εξαρτώνται από αυτό.
Αφίσα για την απελευθέρωση του Κόσπιτο από την απομόνωση
Διαδηλωτές σε πορεία με πανό “Με τον Αλφρέντο και την Άννα [Anna Beniamino] ενάντια σε όλες τις φυλακές”
