Ο Δημήτρης Γκότσης, είναι σκηνοθέτης και συμμετείχε στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα με την ταινία “Pendulus”, που ήταν σίγουρα ανάμεσα στις ταινίες που ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ, αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια και κατακτώντας τα βραβεία: Κοινού, Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), Τεχνικής Αρτιότητας της ΕΤΕΚΤ (Εταιρίας Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης) και το Βραβείο Ήχου (Βασίλης Γεροδήμος).
Την συνέντευξη πήρε ο Τάσος Κορωνάκης
Συγχαρητήρια για την ταινία και τα βραβεία. Θες για αρχή να μας πεις δυο λόγια για την ταινία;
Το Pendulus διαδραματίζεται σε ένα εικοσιτετράωρο από την καθημερινότητα του Άρμπι. Ένας νέος, μετανάστης δεύτερης γενιάς, μεγαλωμένος στην Αθήνα, με καταγωγή από την Αλβανία. Μετά το τέλος του ποδοσφαιρικού αγώνα Σερβίας-Αλβανίας τα γεγονότα που ακολούθησαν, πυροδότησαν εκτεταμένα επεισόδια. Τότε ο Άρμπι θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα παρευρεθεί στον γάμο των συγγενών του, αν θα διεκδικήσει το κορίτσι που του αρέσει, εάν είναι Αλβανός ή Έλληνας. Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα όπως τα έζησε τότε ο πραγματικός “Αρμπι” με τον οποίο μεγαλώσαμε μαζί.
Τι σε έκανε να καταπιαστείς με το συγκεκριμένο θέμα; Ποιος ήταν ο βασικός σου στόχος;
Ζώντας σχεδόν καθημερινά τον πραγματικό Άρμι, συνειδητοποίησα, ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος βρίσκεται μεταξύ δύο καταγωγών, αυτής που αναγράφεται στην ταυτότητα του και της άλλης που είναι ο χώρος που αναπτύσσει δεσμούς πρέπει συνεχώς να εξηγεί που τελικά ανήκει λειτουργώντας συνεχώς σαν εκκρεμές, που ταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο «καταγωγές» του. Είδα τις τεχνικές που εφάρμοζε ο φίλος μου στην καθημερινότητά του, για να μπορεί να ξεπερνάει πρακτικές δυσκολίες που εγώ ας πούμε δεν είχα. Από τον γραφειοκρατικό κυκεώνα για την άδεια παραμονής μέχρι ένα αθώο φλερτ όπου θα πρέπει να εξηγήσει από που «βγαίνει» το όνομά του. Όλα αυτά στο μυαλό μου κι ανήκαν σε μια σφαίρα παραλόγου και ενεργοποίησαν την ιδέα του Pendulus.
Τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο;
Βρέθηκα με τον Κώστα Γεραμπίνη, ο οποίος υπογράφει το σενάριο με ένα σορό σημειώσεις και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε. Το σενάριο είχε μείνει στο συρτάρι για περίπου δύο χρόνια. Κάποια στιγμή εν μέσω του δεύτερου lockdown, αποφασίσαμε αυθόρμητα να την κάνουμε. Υπήρξε μια ανασφάλεια τότε διότι είχε περάσει καιρός, είχα πάρει απόσταση από το θέμα. Τελικά όμως νιώθω πως μετά από τόσο καιρό, αντιμετώπισα το πρότζεκτ με νέα δεδομένα και νομίζω πως η καθυστέρηση αυτή τελικά ήταν για καλό.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα πρακτικά, ήταν πως το 50% των διαλόγων ήταν σε μια ξένη για εμένα γλώσσα. Όμως, βρέθηκε ένας πολύ ωραίος ρυθμός εργασίας με την βοήθεια του πραγματικού Άρμπι ο οποίος ήταν πανταχού παρών στη προετοιμασία στις πρόβες και στο γύρισμα.
Τι σημαίνει για εσένα το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας;
Είναι σημείο αναφοράς το φεστιβάλ της Δράμας. Σχεδόν μισό αιώνα όλοι οι νέοι κινηματογραφιστές της χώρας μας ξεκίνησαν από εκεί. Χαίρομαι που το βλέπω να μεγαλώνει κάθε χρόνο. Νιώθω πολύ ωραία κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, είτε συμμετέχοντας με ταινία είτε ως επισκέπτης. Και του χρόνου!
Πως είδες το φεστιβάλ φέτος; Υπήρχαν ταινίες που ξεχώρισες και γιατί;
Πολλές. Από όλα τα προγράμματα είδαμε σπουδαίες δουλειές. Το ποιο σημαντικό συμπέρασμα είναι πως το επίπεδο των ταινιών τουλάχιστον τεχνικά, έχει ανέβει πολύ. Πολύ σημαντικό, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να γίνει μια ταινία γενικά.
Διέκρινες κάποιες τάσεις ως προς την θεματολογία, τον τρόπο αφήγησης και κινηματογράφησης; Τι δείχνουν για το μέλλον του ελληνικού σινεμά;
‘Όπως και κάθε χρόνο, τουλάχιστον στο Εθνικό διαγωνιστικό κυριαρχούν κάποιες τάσεις. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι συζητήσεις την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, όπου γίνεται μια είδους ανασκόπηση. Εκεί μπορείς να διακρίνεις τη απασχολεί τους δημιουργούς, την δεδομένη στιγμή. Υπάρχει πολύ ταλέντο. Κάθε χρόνο οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες κατακτούν τα σημαντικότερα φεστιβάλ παγκόσμιως. Δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσουμε ακόμα καλύτερα.
Έχεις κάτι καινούργιο στα σκαριά;
Μαζί με την παραγωγό Μίνα Ντρέκη και την Marni Films, προετοιμάζουμε το πρώτο μου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ τη «Βύθιση». Τον περασμένο Μάρτιο παρουσιάσαμε το πρότζεκτ στο Thessaloniki Pitching Forum του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όπου το σχέδιο βραβεύτηκε με το βραβείο της ΕΡΤ.
Pendulus Παραγωγός: Νικήτας Ραφαήλ | Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γκότσης | Σενάριο: Κώστας Γεραμπίνης | Φωτογραφία: Γιώργος Κόκκαλης | Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος | Βοηθός Σκηνοθέτη: Χάρης Κοντογιάννης | Πρωτότυπη Μουσική: Κυριάκος Μουστάκας | Ηχος: Βασίλης Γεροδήμος | Σχεδιασμός Ηχου: Στέφανος Δουβίτσας | Σκηνικάt: Βασίλης Κυριακίδης | Διανομή Ρόλων: Σοφία Δημοπούλου | Cast: Δημήτρης Καπουράνης, Κλέα Διαμάντη, Γιάννης Εγγλέζος, Γιώργος Κατσης, Νίκος Γκέλια, Anastas Koztine, Γενοβέφα Ρέδη | Παραγωγή: Rafilm – ERT – BYRD | Συμπαραγωγή: Rabbits Music – Post Faust | Και την υποστήριξη: White Balance – Ready 2 Cast – A10
