Η Δέσποινα Μαυρίδου, σκηνοθέτρια, φοιτήτρια της Σχολής Κινηματογράφου του ΑΠΘ, συμμετείχε στο καινούργιο Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας με την ταινία “Τσουλάκια” αποσπώντας τα βραβεία: Σκηνογραφίας (Εύα Κουρελιά & Ελένη Σάμπρη), Ερμηνείας (Ελίνα Τσιορμπατζή & Ελένη Γεωργάκη) και Καλύτερης Ταινίας αποτελώντας ίσως την πιο μεγάλη αποκάλυψη του φεστιβάλ και κάνοντας πολλούς να αναρωτηθούν γιατί μετείχε στο Σπουδαστικό και όχι στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα. Κριτική επιτροπή του Εθνικού και Διεθνούς Σπουδαστικού Διαγωνιστικού Προγράμματος ήταν οι: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, σκηνοθέτης (πρόεδρος) και οι Θέμις Μπαζάκα, ηθοποιός και Λένα Διβάνη, συγγραφέας.
Την συνέντευξη πήρε ο Τάσος Κορωνάκης.
Αρχικά να σου πω και πάλι συγχαρητήρια για την ταινία και για το βραβείο. Θα ήθελες να μας πεις ξεκινώντας δυο λόγια για εσένα και πως ξεκίνησε η σχέση σου με τον κινηματογράφο;
Η σχέση μου με τον κιν/φο ξεκίνησε στα σχολικά μου χρόνια, στο λύκειο, από ένα συνοικιακό video club όπου ανακάλυψα μια γωνιά με ευρωπαϊκό σινεμά. Υπήρξε μια περίοδος στην εφηβεία μου που ένιωθα πολύ μόνη και η νέα μου αυτή ανακάλυψη μου κρατούσε συντροφιά.
Για όσες και όσους δεν είχαν την τύχη να δουν την ταινία μπορείς να μας πεις σύντομα με τι καταπιάνεται;Τα Τσουλάκια είναι μια ταινία ενηλικίωσης για δύο διαμετρικά αντίθετες αδελφές και τις αποφάσεις που καλούνται να πάρουν στη διάρκεια μιας νύχτας. Η μικρή αδερφή Μάτι θέλει επειγόντως να μεγαλώσει κι η μεγάλη, η Θέμη, θα ήθελε να μην έχει ενηλικιωθεί ποτέ.
Τι σε έκανε να επιλέξεις το συγκεκριμένο θέμα; Ποιος ήταν ο βασικός σου στόχος, τι ήθελες να πεις; Διαβάζοντας το σενάριο της Καλλιόπης Αραμπατζή πήγα πίσω στα εφηβικά μου χρόνια, στις φαντασιώσεις τις μπλεγμένες με πλαστικές εικόνες και χαρακτήρες απ’την τηλεόραση και το σινεμά. Τη σχέση με τη μεγαλύτερη αδερφή μου, τους τσακωμούς μας και το θυμό μου όταν δεν μου έδινε σημασία.
Τη ζεστασιά στη σκέψη ότι πάντα με προσέχει.
Η τρυφερή σχέση των δύο κοριτσιών είναι που πρωτίστως με κέρδισε στην ιστορία της Καλλιόπης και θέλησα να τη μεταφέρω. Στόχος μου ήταν να μιλήσω γι’ αυτή την ιδιαίτερη σύνδεση γνωρίζοντας πολύ καλά από προσωπικό βίωμα πώς επαναπροσδιορίζονται οι σχέσεις και οι ρόλοι σε μια οικογένεια μετά από γονεϊκή απώλεια.
Πως ήταν η εμπειρία από τα γυρίσματα. Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε περισσότερο στην ταινία;
Ήταν το μεγαλύτερο πρότζεκτ για το οποίο είχα δουλέψει ποτέ. Επιπλέον, τα 
γυρίσματα έγιναν με μεγάλη πίεση και άγχος λόγω κόβιντ απαγορεύσεων, περιορισμών κλπ. Οι διαδικασίες της ταινίας ξεκίνησαν ύστερα από μία περίοδο μουδιάσματος και απραξίας. Αν και με δυσκόλεψε πολύ νιώθω ότι μου έδωσε ξανα ζωή.
γυρίσματα έγιναν με μεγάλη πίεση και άγχος λόγω κόβιντ απαγορεύσεων, περιορισμών κλπ. Οι διαδικασίες της ταινίας ξεκίνησαν ύστερα από μία περίοδο μουδιάσματος και απραξίας. Αν και με δυσκόλεψε πολύ νιώθω ότι μου έδωσε ξανα ζωή.Οικονομική βοήθεια δεν είχαμε κι αυτό επίσης μας ζόρισε αρκετά. Εξαντλήσαμε τη δημιουργικότητά μας για να βρούμε λύσεις και κάπως τα καταφέραμε.
Τι σημαίνει για εσένα το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας και πόσο σημαντικό είναι αυτό το βραβείο;
Το φεστιβάλ το αγαπώ πρώτα απ’ όλα ως θεατής γιατί μου δίνει την ευκαιρία να δω μικρού μήκους από Ελλάδα και εξωτερικό, να γνωρίσω τους δημιουργούς, να εμπνευστώ, να συζητήσω γι’αυτες.
Η συμμετοχή της ταινίας μας και το βραβείο είναι για μένα κάτι πολύ ενθαρρυντικό και μία ιδιαίτερα σημαντική εμπειρία – δεν ξέρω αν έχω κάτι καλύτερο από το να μοιράζομαι μια δουλειά με τόσους ανθρώπους και να τη βλέπω στην κινηματογραφική αίθουσα.
Πως είδες το φεστιβάλ; Υπήρχαν ταινίες που ξεχώρισες τόσο από το σπουδαστικό όσο και από το εθνικό διαγωνιστικό και γιατί;
Ήταν πολλές οι ταινίες που μου άρεσαν, μπορώ να πω όμως ότι ξεχώρισα το “memoir of a veering storm”, το οποίο με συγκίνησε και ζήλεψα την ευθύτητά του, και το “under the lake” που ήταν 16 λεπτά μαγείας.
Από τις σπουδαστικές είδα πολύ όμορφες δουλειές, δεν ξέρω ποια να πρωτοαναφέρω. Τις “τρίχες”, το “salted lake”, τη “φωτοευαισθησία”;
Όλες με εξέπληξαν ευχάριστα.
Διέκρινες κάποιες τάσεις ως προς την θεματολογία, τον τρόπο αφήγησης και κινηματογράφησης; Τι δείχνουν για το μέλλον του ελληνικού σινεμά;
Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω για ‘τάσεις’, ήταν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες, κάθε μία κι ένας άλλος κόσμος. Το ευτυχές για μένα ήταν ότι είδα αρκετές αξιόλογες γυναικείες αφηγήσεις στο πρόγραμμα που τις αναζητώ στο σινεμά.
Τι έρχεται μετά τα «τσουλάκια»; Έχεις κάτι στα σκαριά;
Υπάρχει μια σκέψη για ένα πρότζεκτ, ακόμη δεν την έχω μοιραστεί.
Τσουλάκια | Σκηνοθεσία: Δέσποινα Μαυρίδου | Σενάριο: Καλλιόπη Αραμπατζή | Παραγωγή: Ντίανα Κοκοζίδου | Παίζουν: Ελένη Γεωργάκη, Ελίνα Τσιορμπατζή, Νικόλας Νικητάκης, Αγγελος Κουρέπης | Μοντάζ: Φώτης Κοροοσιάδης | Διευθυντής Φωτογραφίας: Αγγελος Χαραλάμπους | Μουσική: Ευαγγελία Μαυρίδου | Σκηνικά και Κοστούμια: Εύα Κουρελιά και Ελένη Σαμπρή | Color Correction: Δημήτρης Μανουσιάκης | DCP Frenel Post Lab
