Πάει σχεδόν μια βδομάδα που ολοκληρώθηκε το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Μετά από τρία χρόνια covid, ξανά μαζί, ξανά από κοντά! Αν και τά ‘χω τα χρονάκια μου πια, το Φεστιβάλ της Δράμας είναι μια ξεχωριστή εμπειρία για όποιον συμμετέχει και αγαπά το σινεμά. Ίσως είναι τα τόσα νέα παιδιά, ίσως η αγωνία των δημιουργών πριν την πρεμιέρα, ίσως το κλίμα που κατάφερε να δημιουργήσει μια διοργάνωση που είχε λείψει από τους φίλους της. Μια διοργάνωση που δηλώνει πιο ώριμη και έτοιμη να αλλάξει, σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της και σκηνοθέτη, Γιάννη Σακαρίδη, δίνοντας έμφαση στην εκπαίδευση (έρχεται στην Δράμα σε συνεργασία του Φεστιβάλ με το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο νέο τετραετές Προπτυχιακό Τμήμα Κινηματογράφου), αλλά και στην εξωστρέφεια. Το προς τα πού θα πάει όμως η ίδια η διοργάνωση ειδικά, αλλά και το ελληνικό σινεμά γενικά, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και είμαι σίγουρος πως θα συζητηθεί αρκετά το επόμενο διάστημα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Φέτος ήταν μια επετειακή χρόνια, καθώς έκλειναν 45 χρόνια από την πρώτη διοργάνωση του 1978 που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Κινηματογραφικής Λέσχης της Δράμας. 
Όλα αυτά τα χρόνια πήραν μέρος οι περισσότεροι σημαντικοί δημιουργοί του Ελληνικού Κινηματογράφου. Φέτος, πέρα από τον ίδιο τον καλλιτεχνικό διευθυντή που ξεκίνησε ως σκηνοθέτης από την Δράμα, στο φεστιβάλ μπορούσες να βρεις τον Γιάννη Οικονομίδη (που συμμετείχε σε ένα πολύ ενδιαφέρον masterclass, το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ), τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη (πρόεδρο της κριτικής επιτροπής του εθνικού διαγωνιστικού), τον Λευτέρη Χαρίτο (που, μαζί με την 
Μαρκέλα Γιαννάτου, επίσης μέλος στην κριτική επιτροπή του εθνικού διαγωνιστικού, συμμετείχαν στην εξαιρετική εκδήλωση του πολύ ενδιαφέροντος τμήματος του φεστιβάλ cinematotherapy, υπό τον συντονισμό της Ντένις Νικολάκου, «ψυχαναλύοντας» τις Άγριες Μέλισσες, δείτε εδώ), τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο (πρόεδρο φέτος της κριτικής επιτροπής του εξαιρετικού διεθνούς σπουδαστικού προγράμματος, αλλά και του νέου εθνικού σπουδαστικού προγράμματος, μαζί με την Λένα Διβάνη και την Θέμιδα Μπαζάκα), τον Θανάση Νεοφώτιστο (head programmer του διεθνούς σπουδαστικού προγράμματος), έως τον βραβευμένο στις Κάννες Βασίλη Κεκκάτο (πρόεδρο στην κριτική επιτροπή του διεθνούς προγράμματος), αλλά και πολλούς και πολλές ακόμα.
Όπως καταλαβαίνουμε, το Φεστιβάλ ήταν παρόν μαζί με την ιστορία του αλλά κυρίως μαζί με το μέλλον του. Γιατί αυτό που δίνει άρωμα στο Φεστιβάλ της Δράμας είναι κυρίως οι νέοι δημιουργοί.
Ίσως είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος το μαγικό κινηματογραφικό κλίμα στη Δράμας αν δεν το ζήσει. Κι αυτό γιατί στη Δράμα δεν υπάρχει δηθενια, δεν υπάρχει ανταγωνισμός με την αγοραία αντίληψη που έχουμε συνηθίσει. Στη Δράμα κυριαρχεί το άσβεστο πάθος της δημιουργίας και η ανάγκης έκφρασης. Οι ταινίες που είδαμε και σίγουρα και πολλές που δεν έφτασαν στα διαγωνιστικό τμήματα έγιναν με μεράκι κι αγωνία, με αλληλεγγύη και πολλές αλληλοβοήθειες. Ο κόσμος των μικρού μήκους είναι πράγματι κάπως διαφορετικός. Επιτυχημένοι επαγγελματίες (διευθυντές φωτογραφίας, ηχολήπτες, μοντέρ, σκηνογράφοι και ενδυματολόγοι αλλά και επαγγελματίες κάθε ειδικότητας) δουλεύουν με πάθος και με ελάχιστα ως καθόλου λεφτά, δίπλα σε κατά πολύ νεότερους τους, με μόνα όπλα συνήθως κάποια μικρή χρηματοδότηση από το ΕΚΚ ή την ΕΡΤ και κάποια εταιρεία παραγωγής που κάτι είδε στο σενάριο ή στο πάθος του σκηνοθέτη. Όλοι αυτοί με μόνο στόχο να βοηθήσουν τους νέους σκηνοθέτες να βρουν την περπατησιά τους, να εκφραστούν και να χαράξουν το μέλλον του ελληνικού σινεμά.
Αυτή η προσπάθεια που γίνεται για κάθε ταινία μικρού μήκους, από την μοναχική 
αγωνία πάνω από το σενάριο μέχρι την φάση της προ-παραγωγης, να βρεθούν οι ηθοποιοί και το συνεργείο, να κλειστούν οι χώροι, οι ημερομηνίες και να βρεθούν τα props και τα ρούχα, μέχρι την μαγική και γεμάτη ένταση στιγμή των γυρισμάτων και φυσικά τη βασανιστική πορεία στο μοντάζ μέχρι να πάρει η ταινία την τελική της μορφή και να φτάσει στη μίξη ήχου, τη χρωματική διόρθωση και τα τελικά έξπορτ, είναι ένα απίστευτο ταξίδι.
Όλη αυτή η προσπάθεια, όλο αυτό το κλίμα εμφανίζεται στο αγαπημένο φεστιβάλ των μικρομηκάδων στις πρεμιέρες των περισσότερων ταινιών στο ελληνικό κοινό. Πώς θα αντιδράσει ο κόσμος στην αίθουσα, θα συζητηθεί ή θα περάσει στο ντούκου, θα αρέσει στην κριτική επιτροπή και τι θα ειπωθεί στα πηγαδάκια νεότερων και παλιών. Η Δράμα είναι ο πρώτος σταθμός. Το πρώτο ίσως δείγμα. Έχουν σημασία και τα βραβεία, κυρίως ως βοήθεια για το ταξίδι της ταινίας στη χώρα και το εξωτερικό, αλλά το σημαντικό είναι η πρώτη εντύπωση.
Εδώ μπορείτε να δείτε όλα τα βραβεία και το σκεπτικό των επιτροπών
45ο φεστιβάλ λοιπόν κι όσ@ βρεθήκαμε εκεί, με την ταινία μας ή μόνο με το ενδιαφέρον μας για το ελληνικό σινεμά, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω. Προβολές, εκδηλώσεις, συζητήσεις, τα q&as των δημιουργών (που αξίζουν σχεδόν όσο και οι ταινίες τους), αλλά και το εξαιρετικό pitching lab με συμμετοχές από όλο τον κόσμο, όπου νέα παιδιά αναζητούν παραγωγούς και χρηματοδότηση για να γίνει το όνειρο πράξη.
Στα θετικά της διοργάνωσης επίσης το αφιέρωμα στα ντοκιμαντέρ του οσκαρικού Πάβελ Παβλικοφσκι (ο οποίος και χτες βρέθηκε στην Ταινιοθήκη για ένα masterclass μαζί με τον Γιάννη Σακαρίδη) και στα Visual Art του διεθνούς φήμης Basim Magdy (μέλος και της κριτικής επιτροπής του διεθνούς προγράμματος), το industry panel: Yes we Cannes και οι δυο εξαιρετικές προβολές εκτός διαγωνιστικού προγράμματος. Το φανταστικό «Shooting» του σενεριογράφου Νίκου Παναγιωτόπουλου, βρήκε νομίζω τον ιδανικό τόπο προβολής, μιας και καταπιάνεται με τα γυρίσματα ενός διαφημιστικού όπου τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως θα έπρεπε… και η νέα ταινία του Θανάση Νεοφώτιστου «AirHostess-737» που ήδη έχει κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Λοκάρνο και αυτές τις μέρες βρίσκεται στο φεστιβάλ του Τορόντο.
Προσωπικά δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου και η εμπλοκή μου τα τελευταία χρόνια κυρίως μέσα από την διεύθυνση παραγωγής δεν μου επιτρέπει να κρίνω κιόλας. Φέτος, εξάλλου, ήταν η πρώτη μου χρονιά ως παραγωγός στη Δράμα για την ταινία «tokakis ή what’s my name», ένα πρωτότυπο αυτοσαρκαστικό mockumentary, για την οποία δούλεψα και την αγάπησα απίστευτα. Η ταινία έγινε πράξη γιατί ο Θάνος Τοκάκης είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος και έστησε μια σπουδαία ομάδα, με την οποία νιώθω πραγματικά τυχερός που συνεργάστηκα, κι όλα πήγαν τέλεια. Φύγαμε από την Δράμα με δυο σημαντικά βραβεία (σεναρίου και ενδυματολογίας για την εξαιρετική Μάρλι Αλιφέρη) και απίστευτα ευχαριστημένοι γιατί είχε εξαιρετικό κλίμα στην αίθουσα την ώρα της προβολής: η ταινία ξεκινάει το ταξίδι της με τους καλύτερους οιωνούς και πολλά καλά λόγια.
Επειδή, λοιπόν, ούτε ειδικός είμαι, αλλά με μια έννοια είμαι κι εμπλεκόμενος, αντί για να μιλήσω για την ταινία μας ή τις άλλες ταινίες που αγάπησα στο φεστιβάλ (και ήταν πολλές), θα αρκεστώ σε αυτά τα λίγα λόγια για το φεστιβάλ και τις επόμενες μέρες θα δημοσιεύσουμε μερικές συνεντεύξεις νέων δημιουργών για τα όσα είδαμε και τα όσα ζήσαμε στη Δράμα. Εξάλλου το μισό φεστιβάλ είναι στις προβολές και το άλλο μισό στα μπαρ μετά τις προβολές.
Τα λέμε του χρόνου στη Δράμα…
Επίσης όποιος θέλει προλαβαίνει ακόμα να δει σήμερα κάποιες από τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού προγράμματος που προβάλλονται αυτές τις μέρες στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας (στις 8:30 προβάλλεται και η ταινία μας, just saying).
Στο αφιέρωμα του rednblack.gr θα πάρουν μέρος οι:
Φίλη Ολσέφσκι, Διευθύντρια Φωτογραφίας, πήρε τον έπαινο της Ενωσης Κινηματογραφιστών Ελλάδας – GSC για την δουλειά της στο Γιάμα του Ανδρέα Βακαλιού
Δέσποινα Μαυρίδου, σκηνοθέτρια, για την ταινία “Τσουλάκια” πήρε τα βραβεία: Σκηνογραφίας (Εύα Κουρελιά & Ελένη Σάμπρη), Ερμηνείας (Ελίνα Τσιορμπατζή & Ελένη Γεωργάκη) και Καλύτερης Ταινίας του Εθνικού σπουδαστικού διαγωνιστικού προγράμματος.
Δημήτρης Γκότσης, σκηνοθέτης, για την ταινία “Pendulus” απέσπασε τα βραβεία: Κοινού, Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.), Τεχνικής Αρτιότητας της ΕΤΕΚΤ (Εταιρίας Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης) και το Βραβείο Ηχου (Βασίλης Γεροδήμος)
Μιχάλης Κίμωνας, σκηνοθέτης, για την ταινία “Kiddo”, απέσπασε τα βραβεία: Σχεδιασμού Μακιγιάζ, Κομμώσεων και Ειδικών Εφέ για την Ιωάννα Λυγίζου (μακιγιάζ) και τον Μιχάλη Γκιόγκα (ειδικά εφέ), Σκηνογραφίας για την Ευα Γουλάκου και τον Αργυρό Διόνυσος – Βραβείο Σκηνοθεσία Τώνια Μαρκετάκη για τον ίδιο.
Αμέρισσα Μπάστα, σκηνοθέτρια, για την ταινία “Όχι αύριο”, απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ)
και
Valentin Stejskal, σκηνοθέτης, για την ταινία «5pm Seaside» που απέσπασε το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, για τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο και το Χρυσό Αλέξανδρο – Βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος.
