Την ημέρα αυτή δεν την βλέπουμε ως επέτειο κατά την οποία επαναλαμβάνονται τα γνωστά αιτήματα των γυναικών σ’ έναν καπιταλιστικό και πατριαρχικό κόσμο, αλλά ως ημέρα απολογισμού, χάραξης νέων αγώνων και κινητοποίησης.
Μάλιστα, το καινούριο στοιχείο είναι η απεργία των γυναικών, που μπήκε ορμητικά στο προσκήνιο από το 2018, αναζωογόνησε το γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα, έδωσε αυτοπεποίθηση και το ανέδειξε στο κατεξοχήν κίνημα αντιπαλότητας στις αντιδραστικές εξουσίες, όπως μας έδειξαν ιδιαίτερα οι κινητοποιήσεις εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ από το 2017.
Και φέτος, όπως τις προηγούμενες τρεις χρονιές, μπαίνει ο στόχος της απεργίας των γυναικών στο σπίτι και στη δουλειά, που ίσως η πανδημία και οι καραντίνες όσο και οι απαγορεύσεις λόγω υγειονομικών μέτρων την έχει υπονομεύσει, αλλά παραμένει ένας ζωντανός στόχος και προετοιμάζονται κινητοποιήσεις.
Ας πούμε όμως εδώ ότι δεν καταπιέζονται όλες οι γυναίκες των λαϊκών τάξεων εξίσου, ιδιαίτερα αν θέλουμε να αναφερθούμε στις μετανάστριες, οι οποίες επλήγησαν πολλαπλά από την πανδημία, φυσικά διεθνώς, αλλά πλήττονται διαχρονικά από το ρατσισμό και τις διακρίσεις.
Ένα μεγάλο μέρος των μεταναστριών εργάζονται στην κοινωνική αναπαραγωγή, είτε σε σπίτια ως φροντίστριες είτε στην πληρωμένη και υποπληρωμένη απασχόληση της κοινωνικής αναπαραγωγής.
Αλλά επίσης μεγάλο μέρος τους παραμένει χωρίς νομιμοποίηση, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και σε ομοειδείς χώρες, με αποτέλεσμα να πληγούν πολλαπλά από την πανδημία και τις σχετικές απαγορεύσεις. Και φυσικά, δεν υπάρχουν ούτε τα ισχνά επιδόματα και η ζωή τους δυσκολεύτηκε αφόρητα. Εδώ, να πούμε ότι οι χωρίς νομιμοποίηση μετανάστριες και μετανάστες, συχνά βρίσκονται στα κέντρα κράτησης, όπου εμείς οι φεμινίστριες συναντούμε τις γυναίκες και κάνουμε μεγάλο αγώνα για την αποφυλάκισή τους. Συλλαμβάνονται και φυλακίζονται, γιατί δεν έχουν νομιμοποίηση, οι περισσότερες όμως γιατί έληξαν τα χαρτιά τους, και μπορεί να είναι στη χώρα 10 ή 20 χρόνια.
ΑΠΕΡΓΙΑ: αν σταματήσουμε εμείς, σταματάει ο κόσμος όλος
Ένα θέμα που μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο, με τις γυναικείες απεργίες και όχι μόνο, είναι η οικονομία της φροντίδας, στο σπίτι και στην κοινωνία. Η φροντίδα παραμένει “ιδιωτική υπόθεση” στο σπίτι, ενώ στην κοινωνία, όποτε είναι στο χώρο τον νοσοκομείων, της κοινωνικής πρόνοιας και αντίστοιχους, είναι υποαμειβόμενη, όχι μόνο γιατί υπάρχει μισθολογική διαφορά γυναικών-ανδρών, αλλά και επειδή θεωρείται προέκταση της “φροντίδας” από τον ιδιωτικό στο δημόσιο χώρο. Κάθε τι που συνδέεται με τις γυναίκες είναι “κατώτερο” για τα πατριαρχικά και καπιταλιστικά κριτήρια, και συνεπώς οι σχετικές αμοιβές ακολουθούν αυτή την “ανάλυση”.
Τώρα λοιπόν, μπαίνει το αίτημα αναγνώρισης της εργασίας φροντίδας στο σπίτι και δεν ξεχνάμε ότι, σύμφωνα με διεθνή στοιχεία, το 76,5% εκτελείται από γυναίκες, διεθνώς. Και επίσης δεν ξεχνάμε ότι η απλήρωτη εργασία εγκλωβίζει πολλές γυναίκες σε κακοποιητικές σχέσεις, με αποτελέσματα τη βία ή και τη θανάτωση, τη γυναικοκτονία. Θα ενταχθεί η εργασία φροντίδας στους εθνικούς λογαριασμούς, όπως ζητάνε οι γυναικείες οργανώσεις;
Ακόμα περισσότερο, οι προοδευτικές δυνάμεις βάζουν πλέον ένα ποιοτικό στοιχείο για την αξιολόγηση της οικονομικής δραστηριότητας, ότι δηλαδή πρέπει να αναλύεται ως πρωτεύουσα η εργασία φροντίδας, και ως βάση τόσο της κοινωνίας όσο και της οικονομίας. Αν σταματήσουν τα εργοστάσια για κάποιο διάστημα, η κοινωνία μπορεί να πορευθεί. Αν σταματήσει η φροντίδα, αντίθετα, θα καταρρεύσει αμέσως. Ακόμα και σε διεθνείς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, το θέμα αυτό συζητείται και ευελπιστούμε να γίνει δεκτό, αν και γνωρίζουμε ότι τα κριτήριά τους είναι η ανάπτυξη της κερδοφορίας και όχι οι αξίες της ζωής και ευημερίας.
Τέλος, η φετινή 8η Μάρτη έχει επισκιαστεί από έναν φρικτό πόλεμο που μαίνεται στην Ευρώπη εναντίον του ουκρανικού λαού, από τη ρωσική εισβολή. Πολλές φεμινιστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο θέτουν προτεραιότητα στο θέμα της ειρήνης, την μη κλιμάκωση και την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων. Όσο, όμως, αποκρουστικός κι αν είναι ο σημερινός πόλεμος, που μάλιστα βρίσκεται σε εξέλιξη, με τα καραβάνια των προσφύγων και των ξεριζωμένων να έχουν ήδη φθάσει τα εκατομμύρια, και να αυξάνονται ώρα με την ώρα, δεν ξεχνάμε ότι δεν είναι ο μόνος πόλεμος σ’ αυτόν τον πλανήτη, μάλιστα αν μιλήσουμε για τη Συρία, για την Παλαιστίνη, για την Αφρική. Η 8η Μάρτη είναι παγκόσμια ημέρα των γυναικών ή των γυναικείων δικαιωμάτων και το αίτημα για ειρήνη, εναντίον των εξοπλισμών, εναντίον των μεγάλων διεθνών μιλιταριστικών οργανισμών, αλλά και των μικρότερων, είναι επίσης διεθνές.
Στις 8 Μάρτη θα είμαστε στο δρόμο, θα διεκδικούμε τα μικρότερα και τα μεγαλύτερα, πρωτίστως από τις κυβερνήσεις (και στην προκειμένη της μισογύνικης κυβέρνησης Μητσοτάκη), που υποθάλπουν τις διακρίσεις και αρνούνται την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά και την ενίσχυση των κοινωνικών πολιτικών, και θα είμαστε σε όλο τον κόσμο.
Σίσσυ Βωβού
Μέλος του σωματείου γυναικείων δικαιωμάτων ΤΟ ΜΩΒ
tomov.gr
Μέλος του σωματείου γυναικείων δικαιωμάτων ΤΟ ΜΩΒ
