Ο Μιχάλης Κίμωνας είναι σκηνοθέτης και συμμετείχε για πρώτη φορά στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας με την ταινία “Kiddo”, η οποία τράβηξε την προσοχή του κοινού για την σκηνοθετική ματιά και την ευρηματικότητά της και απέσπασε τα βραβεία: Σχεδιασμού Μακιγιάζ, Κομμώσεων και Ειδικών Εφέ για την Ιωάννα Λυγίζου (μακιγιάζ) και τον Μιχάλη Γκιόγκα (ειδικά εφέ), Σκηνογραφίας για την Εύα Γουλάκου και τον Αργυρό Διόνυσο – Βραβείο Σκηνοθεσία Τώνια Μαρκετάκη για τον ίδιο. Για πολλούς ήταν η έκπληξη του Φεστιβάλ και τουλάχιστον για εμένα ήταν αποκάλυψη και μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες του Φεστιβάλ.
Το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής (Κωνσταντίνος Γιάνναρης, σκηνοθέτης – Πρόεδρος και Μαρκέλλα Γιαννάτου, ηθοποιός, Μαρίνα Γιώτη, κινηματογραφίστρια και εικαστική καλλιτέχνις, Ιωακείμ Μυλωνάς, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του International Short Film Festival of Cyprus και Άρης Δημοκίδης, δημοσιογράφος) ήταν:
Μια αναζωογονητική και αναπάντεχα απολαυστική σκηνοθετική ματιά που κατάφερε αριστοτεχνικά να κρατήσει το ρυθμό σε μια ταινία δωματίου.
Την συνέντευξη πήρε ο Τάσος Κορωνάκης.
Αρχικά συγχαρητήρια για τα βραβεία και για να ξεκινήσουμε πες μας δυο λόγια για την ταινία
Η ταινία είναι μια κωμωδία για τέσσερις εφήβους εγκλωβισμένους μέσα σε μια αφήγηση για δύο μεσήλικα ζευγάρια καθώς ρέπουν προς την εντροπία. Μια δραματική sitcom.
Τι σε έκανε να καταπιαστείς με το συγκεκριμένο θέμα; Πως σου ήρθε η ιδέα; Ποιος ήταν ο βασικός σου στόχος;
Η ιδέα προέκυψε αρκετά χρόνια πριν, σε μια περίοδο κατά την οποία αισθανόμουν περισσότερο γέρος και παιδί, παρά ενήλικας. Σαν να κατοικούσα περισσότερο στο μέλλον και το παρελθόν, παρά στο παρόν. Μια ενδιάμεση περιοχή αμηχανίας και αποστασιοποίησης. Προέκυψε έτσι η έννοια της «χαμένης αμεσότητας», όπως πολύ εύστοχα έχει γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης. Είναι μια μεταμοντέρνα ταινία για το μεταμοντέρνο σώμα. Αν ο τίτλος της ταινίας δεν ήταν KIDDO, θα ήταν ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ & ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ: ΑΝΤΙ-ΟΙΔΙΠΟΥΣ (σημ. βιβλίο των Gilles Deleuze & Felliz Gouattari). Ήθελα να καταφερθώ κατά της δυτικής πνευματικότητας, κατά της ψυχανάλυσης και της συγκρότησης της ταυτότητας. Εκείνον τον καιρό ήθελα να μιλήσω για την δύναμη του σώματος. Την υπεροχή της σωματικής ανάγκης επί του κοινωνικού γίγνεσθαι. Για να μην μπουρδολογίσω άλλο, στόχος μου ήταν να φτιάξω μια σύντομη και διασκεδαστική ταινία με φιλοσοφικές-υπαρξιακές προεκτάσεις. Όποιος θέλει γελάει κι όποιος θέλει κλαίει. Προσπάθησα πάνω από όλα να μην είναι βαρετή.
Τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο;
Χμ, δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω! Νομίζω το πιο ψυχοφθόρο στάδιο της ταινίας ήταν το post-production. Ήταν η πρώτη φορά που έμπενα σε post-production με ένα τόσο πυκνό και εύθραυστο υλικό. Είναι μια ταινία που εύκολα γλιστράει στη σφαίρα του κιτς ή του εξυπνακισμού. Περάσαμε από πολλά κύματα μέχρι να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Είναι μια ταινία που λόγω συνθήκης, προκειμένου να πείσει, έπρεπε να είναι τεχνικά άρτια σε όλους τους τομείς.
Πόσο εύκολο ήταν για εσένα να δουλέψεις με παιδιά αυτής της ηλικιάς;
Έχω δύο μικρότερα αδέρφια, οπότε ήμουν αρκετά εξοικιωμένος μ’ αυτές τις ηλικίες. Αλλά και τα παιδιά που δουλέψαμε μαζί, η Σοφία Σιμόνη, ο Ανδρέας Καρτσάτος, η Άννα-Δανάη Ραπτοπούλου και ο Σπύρος Κουνάδης, είναι τρομερά ταλαντούχα και ευαίσθητα παιδιά. Και δεν θα τα είχα βρει ποτέ χωρίς τη βοήθεια της Σοφίας Δημοπούλου και του READY2CAST με τους οποίους κάναμε casting για μήνες και μήνες.
Πίστευες ότι η ταινία θα πάει τόσο καλά;
Στην αρχή πίστευα ότι η ταινία θα πάει πολύ καλά. Ότι όλοι θα λένε πόσο έξυπνος είμαι και ιδιαίτερος. Μετά άρχισε να μου χτυπάει την πόρτα η πραγματικότητα και να απογοητεύομαι. Υπήρξαν στιγμές, που αν η ταινία ήταν γυρισμένη σε σελιλόιντ, θα την είχα κάψει.
Τι σημαίνει για εσένα το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας;
Το Φεστιβάλ της Δράμας εμφανίστηκε στη ζωή μου σαν μια όαση μέσα στην έρημο. Τόσο το γεγονός πως πρόκειται για το πρώτο φεστιβάλ που συμμετέχω ως σκηνοθέτης, όσο και η ίδια η εμπειρία του φεστιβάλ, το καθιστούν μια ξεχωριστή εμπειρία στην καρδιά μου.
Πως είδες το φεστιβάλ φέτος; Υπήρχαν ταινίες που ξεχώρισες και γιατί;
Δεν έχω ξαναεπισκεφθεί το φεστιβάλ στο παρελθόν, οπότε δεν μπορώ να το συγκρίνω με άλλες χρονιές. Φέτος, πάντως, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Οι άνθρωποι, από τους διοργανωτές έως το κοινό, ήταν όλοι ζεστοί και ήρεμοι και κεφάτοι. Τρεις είναι οι ταινίες που ξεχώρισα. Η πρώτη (με τυχαία σειρά) είναι το «Tokakis or What’s my name» του Θάνου Τοκάκη, την οποία βρήκα απολαυστική και έξυπνη, αλλά κυρίως αυτό που με εξέπληξε ήταν η σκηνοθετική της ακρίβεια και το πανέξυπνο μοντάζ της. Η δεύτερη είναι το «Τσίχλα-Τσιγάρο» της Αντζελίκας Κατσά. Μια πολύ στιβαρή ταινία. Εξαιρετικές υποκριτικές, απροσδόκητη πλανοθεσία, μεστό μοντάζ, πανέμορφη φωτογραφία. Και η τρίτη ταινία είναι το «ΣΑΜΜΕΡ» του Στέλιου Χριστοφόρου, η οποία ήταν στο Σπουδαστικό Διαγωνιστικό και δεν ξέρω γιατί ήταν εκεί και όχι στο Εθνικό Διαγωνιστικό. Ορμητική και ειλικρινής- δίχως να πουλάει την ειλικρίνειά της ως προτέρημα. Μια ταινία, επίσης, με υπέροχες υποκριτικές. Οι ταινίες που παραθέτω παραπάνω αντικατοπτρίζουν προφανώς το προσωπικό μου γούστο και όχι την ποιότητα των υπόλοιπων ταινιών. Επίσης (κι αυτό είναι πολύ σημαντικό) δεν έχω καταφέρει ακόμη να δω όλες τις ταινίες που προβλήθηκαν στο φεστιβάλ.
Διέκρινες κάποιες τάσεις ως προς την θεματολογία, τον τρόπο αφήγησης και κινηματογράφησης; Τι δείχνουν για το μέλλον του ελληνικού σινεμά;
Δεν είμαι σίγουρος αν διέκρινα κάποια συγκεκριμένη τάση ως προς τον τρόπο αφήγησης. Γενικότερα, έχω την εντύπωση πως η φόρμα της μικρού μήκους ταινίας, λόγω περιορισμένης διάρκειας, τείνει συνήθως προς έναν ανεκδοτολογικό χαρακτήρα. Όταν πας, λοιπόν, σε αυτόν τον περιορισμένο χρόνο αφήγησης να πεις κάτι σοβαρό σχετικά με την κοινωνία, εύκολα μπορεί να γλιστρήσει κανείς στον διδακτισμό και την σχηματικότητα. Προσωπικά, απολαμβάνω τις ταινίες που επιχειρούν να μεταφέρουν αισθήσεις κι όχι ιδέες.
Έχεις κάτι καινούργιο στα σκαριά;
Αυτόν τον καιρό τελειώνω το σενάριο της επόμενης μικρού μήκους ταινίας, ενώ παράλληλα έχω γράψει και μια μεγάλου μήκους που έχουμε αρχίσει να προχωράμε με αργά βήματα.
KIDDO | Ηθοποιοί: Ανδρέας Καρτσάτος, Σοφία Σιμόνι, Αννα Δανάη Ραπτοπούλου, Σπύρος Κουνάδης | Σενάριο – Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κίμωνας | Παραγωγή: Φαίδρα Βόκαλη, Μίνα Ντρέκη | Συμπαραγωγή: Ρομάννα Λόμπατς, Paul Typaldos | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Καρβέλας | Σκηνικά & Κοστούμια: Εύα Γουλάκου | Μοντάζ: Στάμος Δημητρόπουλος | Μουσική: The Boy | Sound Design: Λέανδρος Ντούνης | Supervisor Sound Editor & Μίξη: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος | Colour Grading: Άγγελος Μάντζιος | Βοηθός Σκηνοθέτη: Φαίδρα Τσολίνα | Διεύθυνση Παραγωγής: Ευθύμης Μιχελουδάκης | Μακιγιάζ & Σχεδιασμός Κομμώσεων: Ιωάννα Λυγίζου | SFX & Prosthetics: Πάνος Κονδύλης | Casting: Ready2cast | Script: Νεφέλη Ράπτη | Graphic Design: Βαγγέλης Μαρτίνος | Sales Agent: Juliette Louchart
