Πριν από 5 χρόνια οι γιατροί μου, μου απαγόρευσαν δια ροπάλου (με τρομερή πραγματικά αυστηρότητα που δεν επέδειξαν ούτε κατά τη διάγνωση και τις θεραπείες μου) να ασχολούμαι με διάφορα “εκρηκτικά” αθλήματα με τα οποία ασχολούμουν μέχρι τότε, γιατί καταπονούσαν το σώμα (και το δικό μου χρειαζόταν πολύ καιρό να αναδομηθεί) και να ασχοληθώ με την κολύμβηση, όταν περάσει το διάστημα που το δέρμα μου θα μπορούσε να έρθει με ασφάλεια σε επαφή με το χλώριο. Διαφορετικά να κάνω γιόγκα (merci beaucoup, δεν θα πάρω).
Είχα ξενερώσει απίστευτα, γιατί μου φαινόταν το πιο βαρετό πράγμα του κόσμου. Κάτι σαν καταδίκη. Το διάστημα αναμονής μέχρι να αποβάλει το σώμα μου όλες τις χημείες και τις ακτινοβολίες, ήταν η καλύτερη (και επίσημη) δικαιολογία έβερ.
Γιατί -απλά- δεν ήθελα να πάω στο κολυμβητήριο. Αφού δεν είχε ιδρώτα (και εγω λόγω αθλημάτων που έκανα μέχρι τότε, απολάμβανα να την “ιδρώνω” την φανέλα, να στάζει ο ιδρώτας ποτάμι) και πόνο (να αθλείσαι και να πονάς, άρα να έχεις ξεπεράσει τα όρια σου).
Μου πήρε 1 χρόνο να ακολουθήσω την συμβουλή τους και θυμάμαι ακόμα την πρώτη μου φορά. Ήταν στην 1η διαδρομή, όπου κολυμπάνε οι ηλικιωμένοι και οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, αφού εκεί είναι εγκαταστημένος ο μηχανισμός μεταφοράς τους στο νερό και με δυσκολία “έβγαλα” σε μια ώρα την 50αρα διαδρομή.
Με τον καιρό, αφού κατάφερα να δείξω αρχικά συνέπεια στο να πηγαίνω (πήγαινα μέχρι την πόρτα ή τα αποδυτήρια και έφευγα, πήγαινα και δεν έμπαινα καν), έβαλα εβδομαδιαίους/μηνιαίους/ετήσιους στόχους. Αυτό ήταν σίγουρα κάτι που ήξερα να κάνω σωστά και καλά (ρεαλιστικά), λόγω του αθλητισμού. Αυξάνοντας σταδιακά και βάσει των μυϊκών και καρδιαναπνευστικών αντοχών μου τις αποστάσεις.
Τώρα πια, πιστεύω ακράδαντα ότι η εγγραφή των παιδιών (αρχικά) στο κολυμβητήριο από τη βρεφική ηλικία, θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική επί ποινή (δεν ξέρω τί). Ότι τα κολυμβητήρια θα πρέπει να ανοίγουν πιο νωρίς, για να πηγαίνουν τα παιδιά πριν πάνε στο σχολείο. Και ας αργεί η έναρξη των μαθημάτων και μια ώρα.
Το κολυμβητήριο σε βοηθάει να αποκτήσεις μια υγιή σχέση με το σώμα σου, να το αποδεχτείς, να το αγαπήσεις και να το εκθέσεις σε κοινή θέα. Και το λέω εγω, που είχα πάντα υγιή σχέση, ούσα “τούμπανο” (αθληταρού) από μικρό παιδί. Αλλά μετά το χειρουργείο, μου πήρε έναν χρόνο να ξανακοιτάξω το σώμα μου.
Απέφευγα να με κοιτάξω ακόμα και “πλαγίως” και τυχαία στον καθρέφτη και όταν ξανασυνέβη, έγινε δια της “βίας”. Μου το επέβαλαν οι γιατροί μου, “αρπάζοντας” με (κυριολεκτικά) από τον σβέρκο και λέγοντας με “κοίταξε, δεν έχεις τίποτα”…Να με ακουμπήσω (έστω και “κατά λάθος”), πόσο μάλλον να βγω σε κοινή θέα. Λες και όλοι έβλεπαν την δική μου τομή ή γνώριζαν το δικό μου ιατρικό ιστορικό.
Σου μαθαίνει να “επιπλέεις” πάνω στα προβλήματα σου. Να τα διαχειρίζεσαι με ψυχραιμία, να “συγχρονίζεσαι” μαζί τους. Όπως οι αυτοματοποιημένες/μηχανικές, αλλά συγχρονισμένες κινήσεις που κάνεις για να μπορέσεις να κολυμπήσεις. Να επιπλεύσεις.
Να είσαι παρών/-ούσα στο απόλυτο και μοναδικό “τώρα” σου. Αν σκεφτείς κάτι άλλο (τί έχω να κάνω μετά, τί μου είπε το αφεντικό μου, ο Τάδε ή ο Δείνα), απλά βουλιάζεις ή δεν προχωράς. Και όταν συμβεί, να σκεφτείς “ουπς, τώρα δεν έχει νόημα, δεν λύνεται τώρα. Συνεχίζω αυτό που έκανα”.
Είναι το καλύτερο “φάρμακο” για τη διαχείριση των φρικών, φόβων, κρίσεων πανικού κλπ. Και εγω απέκτησα πολλές από τη διάγνωση μου και μετά. Αφού μαθαίνεις να ρυθμίζεις την αναπνοή. Αρχικά εντός νερού και στην συνέχεια και εκτός νερού. Και έτσι σιγά σιγά εξαφανίζονται μαγικά και ήρεμα.
Με τον καιρό, σου μαθαίνει να είσαι alerted και όλες σου οι αισθήσεις απόλυτα παρούσες. Η αφή (αφού αισθάνεσαι το νερό να σε χαϊδεύει όπως το “σκίζεις”), η όσφρηση (αφού μαθαίνεις να μυρίζεις το χλώριο χωρίς να σε ενοχλεί ή να εστιάζεις σε αυτό), η ακοή (αφού ακούς τον θόρυβο που εσυ κάνεις μέσα στο νερό με κάθε κίνηση σου, φτάνοντας στο βαθμό να τον μειώσεις σταδιακά), η όραση (αφού παράλληλα μπορείς και βλέπεις τον πάτο) και η γεύση (αφού “πίνεις-δεν πίνεις” το νερό). Άλλως, αυτό που λέμε “mindfulness”. Ενσυνειδητότητα.
Κυρίως όμως, σου μαθαίνει να μην αυτομαστιγώνεσαι. Να μην νιώθεις ενοχές αν αφιερώνεις μια ώρα στον εαυτό σου, χωρίς παρεμβολές και ενοχλήσεις. Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο δύσκολα αποδεκτό “μάθημα” που σου προσφέρει. Η απενοχοποίηση από αυτή την αίσθηση ότι πρέπει να είμαστε 24/7 στην “τσίτα”, να απαντάμε στο τηλέφωνο αμέσως μόλις χτυπήσει, να διακόπτουμε ό,τι άλλο κάνουμε για να είμαστε διαθέσιμοι/-ες για τους άλλους. Να μην έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας, γιατί πρέπει να είμαστε καλά “ρομπότ”…Σου μαθαίνει να προτεραιοποιείς τα “θέλω” σου και να αποβάλεις τα περιττά “πρέπει” σου. Προσωπικά με βοήθησε να γίνω πιο παραγωγική και αποτελεσματική και στη δουλειά μου, με λιγότερο “κόπο” και με καλύτερο “τρόπο”.
Κυρίως όμως, σου μαθαίνει να ξεκινάς ή να ολοκληρώνεις την ημέρα σου με χαμόγελο. Σα να “βαπτίζεσαι” καθημερινά. Πολλές φορές όταν βουτάω, σκέφτομαι χαριτολογώντας “ξαναβαπτίζεται η δούλη Αικατερίνη”. Μηδενίζοντας το κοντέρ. Δεν υπάρχει το χτες, δεν υπάρχει το αύριο. Μόνο το απόλυτο και μοναδικό παρόν. Το τώρα μας. Αυτό βέβαια, στο μαθαίνει και ο καρκίνος, αλλά δεν χρειάζεται να νοσήσουμε όλοι για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Υπάρχουν και λιγότερο επώδυνοι τρόποι.
Ίσως το ακόμα πιο βασικό, είναι ότι δεν θα πρέπει να αποτελεί “επαναστατική γυμναστική” η φροντίδα του εαυτού μας. Η προτεραιοποίηση του. Βλέπω τις ηλικιωμένες κυρίες, να ανακαλύπτουν ξαφνικά τον τροχό και να το βιώνουν ως επανάσταση. Έχοντας διανύσει όλη τους την πορεία προσφέροντας ασταμάτητα και ασύστολα στους άλλους (συντρόφους, παιδιά, εγγόνια)…Και ξαφνικά ανακαλύπτουν την ομορφιά του να προσφέρουν κάτι και στον εαυτό τους. Σπουδαίο σχολείο οι ηλικιωμένοι άνθρωποι στο κολυμβητήριο. Συνιστώ ανεπιφύλακτα ένα κολύμπι δίπλα τους. Ακούς και μαθαίνεις πολλά.
Και να μην το καταπονείς περιττά. Ακούω τις κυρίες over 70s/80s με τα υπέροχα σκουφάκια τους με τα ανάγλυφα λουλούδια να συζητάνε επιπλέοντας σαν χαριτωμένες σημαδούρες, τί ζημιά έπαθαν στα χέρια τους από το πολύ σιδέρωμα, στη μέση τους από τις δουλειές στο σπίτι και σκέφτομαι κάθε φορά, γιατί πρέπει να φτάσουμε σε αυτή την ηλικία για να το συνειδητοποίησουμε; Δεν χρειάζεται να είμαστε “παστρικιές” ή η “Μαίρη Παναγιωταρά” σε αυτή την ζωή…Θα έπρεπε να το διδασκόμαστε σε νεαρή ηλικία.
Για όλους αυτούς τους λόγους, πιστεύω ότι θα έπρεπε να ήταν και υποχρεωτικό και δωρεάν. Γιατί θα ήμασταν όλοι πιο υγιείς πολίτες, μαθητές, σύντροφοι, συνάδελφοι.
Στη δική μου δε περίπτωση, έχοντας επιδείξει απίστευτη πειθαρχία (λόγω της αγάπης που απέκτησα σταδιακά) και συνέπεια (έχοντας συνειδητοποιήσει τα παραπάνω), κατάφερε να ανατρέψει όλα τα προγνωστικά. Ακούω με ευγνωμοσύνη τους θεράποντες ιατρούς μου, οι οποίοι γνωρίζουν το σώμα μου και την υγεία μου καλύτερα από εμένα, να μου λένε κάθε φορά “Μπράβο σου πάντως κοριτσάκι μου. Είναι σα να μην έχεις νοσήσει ποτέ”.
Με αυτές τις σκέψεις και τις συνειδητοποίησεις ξεκινώ πλέον κάθε μέρα για την πισίνα, όσο άυπνη, κουρασμένη, αγχωμένη ή εκνευρισμένη και αν είμαι.
Και έχοντας “κουμπώσει” τα 2.5km στα 45 λεπτά, βάζω στόχο να φτάσω και να σταθεροποιηθώ στα 3km την ώρα.
Καλημέρα καινούργια μου αγάπη. Καλημέρα καινούργια ζωή.
Κολυμπήστε για να μην χα(ο)νόμαστε.
