Το Studio Μαυρομιχάλη τιμώντας τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Άρη Αλεξάνδρου, συνεχίζει για έβδομη χρονιά την παράσταση του αριστουργήματος «Το Κιβώτιο», που το κοινό όλα αυτά τα χρόνια το έχει αγκαλιάσει με συνεχόμενα sold out.
Στις 21 και 22 Νοεμβρίου, επανέρχεται για μια ακόμη φορά στη Θεσσαλονίκη. Για 2 μόνο παραστάσεις στο θέατρο Αμαλία. Τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου, μετά την παράσταση, θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό, με καλεσμένο τον Αντώνη Γαζάκη, φιλόλογο, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του ηλεκτρονικού περιοδικού «Marginalia – Σημειώσεις στο περιθώριο».
Ο Φώτης Μακρής, που υποδύεται τον κεντρικό ρόλο, εκτός από το Studio Μαυρομιχάλη, όλα αυτά τα χρόνια ταξίδεψε με το «Κιβώτιο» σε 31 πόλεις σε όλη την Ελλάδα καθώς και στην Πάφο της Κύπρου (στο πλαίσιο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης 2017).
Με τον Φώτη Μακρή είχαμε μια σύντομη συζήτηση για το έργο, τους λόγους της απήχησής του και τον συγγραφέα του:
–Το «Κιβώτιο» παίζεται για έβδομη χρονιά. Γιατί αυτό το κείμενο και η παράστασή σου έχουν τόσο μεγάλη ελκτική δύναμη ακόμα και στο νεανικό κοινό;
-Πρώτ’ από όλα μιλάμε για ένα από τα συγκλονιστικότερα μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί στη χώρα μας. Το άλλο βέβαια είναι τα θέματα που θίγει. Ο ελληνικός εμφύλιος και η υπόθεση της Αριστεράς. Θέματα που απασχολούσαν, απασχολούν και θα εξακολουθούν να απασχολούν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που αγωνιά για αυτό τον τόπο. Από τη μία δηλαδή το βαθύτατο τραύμα του εμφυλίου που ακόμα δυστυχώς δεν έχει επουλωθεί, και από την άλλη η αέναη συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο η αριστερά πρέπει να απαντήσει στις προκλήσεις της εποχής και στα χιλιάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τον άκρατο καλπασμό του καπιταλισμού που ισοπεδώνει ανθρώπους και ιδέες.
-Το «Κιβώτιο» θέτει πολλά ζητήματα ιστορίας, ιδεολογίας και πολιτικής. Κατά πόσο αυτά μπορούν να προβληθούν στη σημερινή συγκυρία;
-Κάθε συζήτηση για την Αριστερά είναι επίκαιρη, όσο αυτή, για την Αριστερά μιλάω, δεν μπορεί ακόμα να αρθρώσει μια ουσιαστική λύση στα προβλήματα άλλες κοινωνίας. Οπότε με αυτή την έννοια, κάθε κείμενο που συμβάλει σε αυτόν τον προβληματισμό, είναι ευπρόσδεκτο. Και ένα τέτοιο κείμενο είναι φυσικά το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου.
-Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση του Άρη Αλεξάνδρου. Παρατηρούμα από τη μια κάποιες παρατάξεις, άλλες της Αριστεράς και άλλες της Αναρχίας, να διεκδικούν το ιδεολογικό φορτίο του συγγραφέα, και από την άλλη κάποιες άλλες να κρατάνε αποστάσεις και σχεδόν να τον απορρίπτουν. Πώς το σχολιάζεις;
-Κάποτε, όταν ο Αλεξάνδρου ήταν στην εξορία, δεν του μίλαγε κανείς από τους «συντρόφους» του. Κάποια στιγμή τον πλησίασε ο ποιητής, ο Λειβαδίτης, και του είπε ότι το κόμμα έδωσε εντολή να μην του μιλάνε οι άλλοι φυλακισμένοι. Τότε ο Αλεξάνδρου του είπε να φύγει, να μην του μιλάει και βρει τον μπελά του. Άλλωστε, συμπλήρωσε ο Αλεξάνδρου, αυτοί είναι εδώ για τους δικούς τους λόγους και εγώ για τους δικούς μου. Επομένως, ο καθένας έχει τους λόγους του για το πώς αντιμετωπίζει το έργο του Αλεξάνδρου. Και ο νοών νοείτω…
